Frækorn - 21.06.1906, Qupperneq 7

FRÆKORN
199
Heitið.
veginn burt reka. Eg hefi kornið, og
því hefir þú tekið á móti mér; eg
þakka þér íyrir það. «
Eg sagði: »Hefir hann tekið á
móti yður?«
Hann svaraði: »Eg finn ekki til
þess.«
Eg sagði: »Eg spurði ekki um
hvað þér fynduð til. Hvað segir
Jesús ?«
Hann svaraði: »Þann, sem kemur
til mín, mun eg engan veginn burt
reka.t
»Komuð þér til hans?«
»Já.«
>Hvað hefir Jesús þá gert?«
»Hann hefir tekið á móti mér.«
»Farið þér nú upp í herbergi yðar*,
sagði eg. »Djöfullinn mun ráðast
voðalega á yður, það veit eg, en þér
skuluð beygja kné yðar yfir Jóh. 6,
37, og sigra hann með því, og þér
skuluð trúa því, sem Jesús segir, án
tillits til þess, sem óvinurinn hvíslar
að yður.«
Hann fór upp í herbergi sitt, og
hann barðist harðlega, en hann beygði
kné sín yfir Jóh. 6, 37., og hann
kom út úr herbergi sínu með Ijós
himinsins yfir andliti sínu. Hann byrj-
aði innan skamms að prédika guðs j
orð, og í dag er hann einn hinnn
beztu starfsmanna fyrir guðs ríki.
Guðs orð er sannleikur gagnvart
djöflinum, gagnvart ótta þinum, gagn-
vart öllu. Eg stend á grundvelli guðs
orðs, er eg segi við menn, að ef þeir
komi til Jesú Krists, muni hann taka
á móti þeim. Viltu koma?
— R. A. Torrey. —
Theodór Árnason þýddi-
Framh.
»Ef þú ekki ferð burtu«, saðgi Rúð-
ólfur »skalt þú verða barinn, komdu
aftur ef þú þorir.«
»Pú skalt láta það ógert að ónáða
okkur,« sögðu hinir drengirnir, »leik-
urinn gekk svo friðsamlega áður en
þú komst«, og þeir litu alls ekki vin-
gjarnlega til mín.
»Hann getur þá lofað mér að renna
mér«, var alt og sumt er eg svaraði,
og drengirnir röðuðu sér aftur til að
renna sér niður eftir.
En þegar sleðarnir voru komnir á
stað, hljóp eg til og spyrnti við sleða
Rúðólfs, svo hann snerist og lenti í
skurðinn. Drengirnir runnu hver á
annan í eina bendu, og tómir sleðar
runnu niður brekkuna, en eg stóð og
hló að ilsku minni. Brátt voru þeir
staðnir upp, en bróðir minn varð
fyrstur. Hann gekk fast upp að mér
og setti snögglega fótinn fyrir míg,
og áður en mig varði henti hann mér
niður í snjóinn, en gerði mér ekkert
annað. Pegar eg lá þannig varnar-
laus, safnaðist allur hópurinn að mér,
og sumir spörkuðu í mig um leið og
hinir sögðu: »Retta hefir hann verð-
skuldað.
»Við skulum reka hann heim, því
annars verður hann altaf að ónáða
okkur,« sagði einn drengurinn, og
þessi uppástunga var að vörmu spori
uppfylt.
»Snautaðu heim, þú hefir gert nóg
ilt af þér«, og með höggum oghrind-
ingum ráku þeir mig niður brekkuna,
og allir drengirnir veittu mér eftirför
dálítinn spöl eftir þjóðveginum, og
margan snjóköggulinn og margt högg-
ið fékk eg. Eg skældi af ölium mætti,