Frækorn - 28.06.1906, Qupperneq 5

FRÆKORN
205
»Eruð þér endurfæddur?«
»Hvað ?«
»Jesús segir: Nema maðurinn end-
urfæðist, getur hann ekki séð guðs
ríki.«
»Eg hef aldrei heyrt neitt um end-
urfæðingu.«
»Vitió þér, að þér hafið drýgt þá
stærstu synd, sem nokkur maður get-
ur drýgt?*
»Eg hefi enga slíka synd drýgt.«
»Hver haldið þér að sé hin mesta
synd ?«
»Morð.«
»Nei, yður skjátlast mjög. Látum
oss sjá, hvað guð segir.«
Eg fletti upp í Matt. 22, 37. 38. og
las : »Elska skaltu drottin guð þinn
af öliu hjarta, allri sálu þinni og öllu
hugskoti þínu. Þetta er hið æðsta
og helsta boðorð.«
»Hvaða boðorð er þetta?«
»Hið æðsta og helsta.«
»Hafið þér haldið það? Hafið þér
elskað guð af öllu hjarta, af allri sálu
og öllu hugskoti yðar? Hafið þér
sett guð fremstan í öllu — í kaup-
skap, í skemtunum, í félagslífi, í póli-
tík?«
»Nei, það hef eg ekki.«
»Hvað hafið þér þá gert ?«
»Eg hefi brotið það boðorð.«
»Hvaða boðorð er það?«
»Hið æðsta og helsta boðorð.«
»Hvað hafið þér þá gert?«
»Eg hefi brotið hið æðsta og helsta
boðorð guðs. Eg hefi drýgt þá mestu
synd, sem nokkur maður getur drýgt.
En eg hefi aldrei séð það fyrri.«
Nokkur orð til guðsafneitarans.
Sannanirnar fyrir tilveru guðs eru
svo margar og merkilegar, að sérhver
ætti að geta gefið sér tóm til þess að
fá fullvissu um það, að guð er til.
Náttúran sannar oss tilveru guðs.
í henni allri sést merki hins alvalda
skapara. Alstaðar sjást lög, sam-
hengi, regla. Hvort sem náttúran er
athuguð í því smáa eða í því stóra,
ber hún þess glögg merki, að til
sé-guðleg vizka og áform, sem alt
lagar sig eftir. Taktu smásjá þína
og líttu á hið minsta lifandi, og fyr-
ir þér verður alstaðar speki og al-
mættis hönd eilífs guðs. Eða taktu
sjónauka þinn og horfðu út í hinn
ómælandi geim. Einnig þar verð-
ur fyrir þér hið sama: skaparinn er
óaðskiljanlegur allri hugsun um
heiminn, sem umkringir þig á á alla
vegu.
Efég sýndi þér úr mitt og spurði:
>Heldurþú,að nokkur haíibúið þaðtil?«
þá mundir þú svara: »Já, vissulega.«
En hvers vegna svarar þúþannig?
Sástu, að það var búið til ?«
»Nei.«
»Sástu nokkurntíma úr búið til ?«
»Nei.«
»Hví trúir þú þá, að það hafi ver-
ið búið til af nokkrum ?«
»Af því alt vitnar ,um hugvitssaman
meistara, vísirarnir, tölurnar á skíf-
unni, kassinn, alt vitnar um, að það
á meistara.«
Vér skulum hugsa oss, að eg
svaraði:
Rú ferð villur vegar; úrið á eng-
an meistara; það varð til af sjálfu
sér; af hendingu fóru óteljandi smá-
agnir að dansa hver um aðra um ómæl-
anlega löngan tíma, og dönsuðu
loks saman, eins og þær eru nú ;
þannig varð ioks úr út úr þessu.c
Rú mundir líklega segja eitthvað
á þessa leið, um mig og orðin mín :
^Ressi maður álítur sig hámentað-