Frækorn - 05.07.1906, Side 6

214
FRÆKORN
götustrákum bæjarins til að gera hið
sama!«
Faðir minn varð með hverju orði
reiðari, og áður en Rúðólfur gat rétt-
lætt sig frekar tók faðir minn staf og
barði hann miskunarlaust með honum. j
í fyrstu þagði bróðir minn, en að lok-
um knúði sársaukinn hann til gráts,
og hann bar hegninguna mjög aum-
lega.
Pegar hann grét þannig, fanst mér
sem eitthvað stinga mig í brjóstið og j
eg varð svo órólegur. »Eg vildi að
faðir minn færi nú að hætta; nú er
hann búinn að fá nóg.«
»Snautaðu nú í rúmið,« sagði faðir
minn, þegar hann loks hætti. »Nú
vona eg að þú forðist framvegis jafnt
ilsku sem skreytni.«
Síðan opnaði hann dyrnar og lét
bróður minn fara upp í herbergi okk-
ar. Regar Rúðólfur gekk ettir gang-
inum, þar sem eg enn þá stóð, leit
hann til mín með því augnaráði, sem
eg enn þá minnist og sé í huganum
þrátt fyrir það, þótt svo langt sé
síðan. Augu hans voru full af tárum
og lýstu hrýgð eins og vildu þau
segja »ertu nú loksins ánægður?* Eg
fór inn í stofuna með föður mínum,
en þar var svo leiðinlegt og kyrlátt
þetta kveld. Pabbi mælti ekki orð frá
munni og mamma ekki heldur, en
augu hennar hvíldu svo alvarlega á
mér eins og vildi hún einnig ásaka
mig fyrir illvirki mitt, og eg fann
hvervetna hið ásakandi augnaráð Rúð-
ólfs hvíla á mér. Eg þoldi ekki að
vera inni en varð að fara út. Pað
var kyrt veður og stjörnubert, en
stjörnurnar virtust einnigvera svo al-
varlegar í kveld eins og væru þær
augu Rúðólfs, þær brostu ekki, eins
og venjulega, hlýlega niður til mín.
Ókyrð mín óx enn meir.
»Hversvegna skyldu þær horfa með
Rúðólfs augnaráði niður til mín?«
spurði eg sjálfann mig. Eg var hrædd-
ur við að heyra svar hjarta míns, en
það braust fram mót vilja mínum:
»Vegna þess að þú með skreytni
hefir stofnað bróður þínum í ógæfu.«
Nú hafði eg játað þetta fyrir sjálfum
mér; hjarta mitt sló hratt, og eg gat
hvergi róiegur verið. Eg fór inn og
bauð góða nótt, en eg faðmaði ekki
glaður mömmu mína sem minn var
vandi, þegar eg bauð henni góða
nótt með kossi, því kossinn var svo
daufur og ógnandi, og eg fór upp í
herbergið mitt. Eg var hræddur við
að ganga þar inn og mæta bróður
mínum augliti tii auglitis. Fyrir utan
dyrnar stóð eg þess vegna og hlust-
aði hvort hann mundi sofa, og þegar
eg varð eigi var við neina hreyfingu,
opnaði eg dyrnar og gekk inn. Hann
svaf ekki, en lá hreyfingarlaus og dró
þungt andann. Eg afklæddi mig í
flýti og skreiddist í rúmið mitt. En
þegar eg var kominn í ró, ruddust
hugsanirnar fram með nýju afli. Eg
heyrði högg föður míns með stafn-
um og hljóð Rúðólfs. >Og alt þetta
varð hann að líða fyrir skreytni mína
og hina illu hefndargirni,* hvíslaði
einhver rödd í hjarta mér. Orð föð-
ur míns: »nú vona eg að þú forðist
framvegis jafnt ilsku sem skreytni,«
hljómuðu fyrir eyrum mínum, og eg
fann að þau lentu á sjálfum mér.
Hvers vegna fyrirleit eg ekki sjálfan
mig og iðraðist ilsku minnar? Gæti
eg aðeins gert hið skeða óskeð, og
hefði ekkert hugsað um það. »Ó, að
eg aldrei hefði gert það,« stundi ein-
hver rödd í mér,
Frh.