Frækorn - 28.04.1907, Qupperneq 1

VIII. ARG. REYKJAVÍK, 28. APRÍL 1907. 17. TBL.
Séra Friðrik J. Bergmann
og trúarflokkarnir.
Langt er það, síðan vér höfum les-
ið jafn-sanngjörn orð af presti um
trúarílokkana eins og í lúnni nyju bók
séra Friðriks Bergmanns: »Vafurlogar«.
í fyrirlestrinum »Grjótkast< segirhann
meðal annars:
»Hér þurfa góðir menn að gangast
fyrir. Sem stendtir finst mér þjóð
vor þurfi langmest á gætnum stilling-
armönnum að halda, sem ræða kunna
mál hennar með spekt og ró, gæta
hófs í hverjum hlut, eru réttlátir og
sanngjarnir í garð annara, en forðast
æsingar og stóryrði. Pað eru heldur
aldrei stóryrðin, sem vinna sigur. Rað
heyrist oft betur til þeirra, sem tala
lágt, en hinna sem æpa hæst.
Eins í trúmálum og þeim ágrein-
ingi, sem út af þeim rís. Pað eru
mannanna helgustu mál. Hvergi þarf
meir á bróðurhug og hjartalagi að
halda en þar. Einnig þar skiftast
menn í flokka, ýmist með ólíkar trúar-
játningar eða ólíkar stefnur. Pað er
eigi unt hjá þessu að komast, eins
og ástatt er. Getur líka til þess orð-
ið að knýja fram réttari skilning og
göfugri lífsbreytni. En þá mega trú-
málafiokkarnir eigi sjá að eins hræsni
og ódrengskap hver hjá öðrum. Eða
þeir, sem safna vilja inn í guðsríki,
álíta það alt ónýtan skríl, sem eigi
kemur nokkurn veginn sjálfkrafa. Marg-
an kirkjumanninn mundi furða á sessu-
nautum sínum í himnaríki.
Vér sannfærum aldrei nokkurn mann
með illindum. Engum ættum vér betri
að vera en þeim, er oss finst að vilst
hafi í skoounum. Peir þurfa mest á
kærleika vorum að halda. Og vér
mest á kærleika þeirra að halda, ef
vér viljum fá þá til að skilja oss.
Mönnum gengur oftaH nær miklu bet-
ur að skilja með hjarta en höfði«.
»Hví skyldu únítarar og Lúthers-
trúarmenn hafa horn í síðu hvers ann-
ars, til þess nú að taka eitthvert dæmi?
Hverjum um sig er ant um trú sína
og kirkju. Hverjum fyrir sig um það
hugað, að ætla má, að sannfæra sem
flesta. Með hverju móti skyldu þeir
geta þetta bezt ? Með höggum og slög-
vUtn og grjóti? Meðhörðum orðum og
sleggjudómum? Nei.
En með því móti að láta hver öðr-
um sem mestan bróðurkærleika í té,
að þeim er unt, reyna að skilja hver
annan sem bezt, og vera hver öðrum
sem ástúðlegastir samferðamenn. Sá,
sem auðugastur er af kærleika )g á-
vöxtum hans, sannfærir flesta,
hvort heldur hann er únítari eða Lút-
hers-trúarmaður. Rað er öldungis víst.
Svona hvívetna. Flokkarnir fara að
verða býsna margir. Rað eru þjóð-
kirkjumenn, og það eru fríkirkjumenn.
Pað eru heimatrúboðsmenn og að-