Frækorn - 05.05.1907, Blaðsíða 3

FRÆKORN
klæddir þjóðbiiningi þjóða þeirra,
sem þeir starfa á meðal. Sögðu þess-
ir trúboðar ýtarlega frá þjóðsiðum og
sýndu ótal marga liluti frá trúboðs-
löndunum og skýrðu Jjá. Jafnframt
þessu skýrðu trúboðarnir auðvitað
sérstaklega frá trúboðsstarfinu.
Ræðumennirnir voru margir; þenn-
an eina dag voru haldnar milli 30 —40
ræður, flestar stuttar þó, en allar, sem
eg heyrði, mjög fróðlegar.
Húsið, sem haft var fyrir þessa
sýningu, var fjarskalega stórt sönghús
og sýningin svo margvísleg, að of-
ætlun væri að reyna að iýsa henni
allri svo, að nokkru verulegu gagni
kæmi. Mundi þar til þurfa langa við-
stöðu og stóra bók. Hér skal aðeins
drepið á fáein atriði:
Sýningin var frá þesíum löndum:
Kína, Indlandi, Afríku og Madagascar,
Ný-Guineu og Suðurhafseyjununt.
Af ræðumönnunum voru sérstaklega,
tveir, sem höfðu áhrif á mig.
Annar var svertingi, að nafni C. H.
M. Afee; hann var frá Indlandi og
var háskólakennari við trúboðsháskóla
þar. Hann var vel fær í ensk* og
talaði með brennandi áhuga um kristni-
boðsstarfið og hvHti menn til þess
að taka þátt í því, *svo þær mörgu
millíónir manna, sem enn sætu í myrkri
heiðindómsins, fengu að heyra fagn-
aðarboðskapinn.
Hinn trúboðinn, sem inikið bar á,
var enskur inaður, séra T. Biggin.
Hann hafði verið 7 ár í Kína, lært
kínversku og var klæddur sem Kín-
verji. Hann sagði margt t'rá siðum
Kínverja og var hinn áhugamesti um
kristniboðsstarfið.
Eg talaði við hann og sagði hon-
um frá Eríki Pilquist trúboðanum,
sem Kína-kristniboðsfélagið í Reykja-
vík leitast við að styðja ofurlítið. Séra
136
| Bigg'n Þe^ti trúboða þennan og lof-
aði að bera honum kveðja mína, er
hann sæi hann.
Meðal þess, sem séra Biggin sagði
frá, skal eg nefna ópíumsreyking-
una. A sýningunni var sérstakt
herbergi útbúið til að sýna ópí-
ums-holu, eins og þær eru almenn-
ar í Kína. Meiri hluti gólfsins er upp-
hækkaður um eina alin eða svo. Á
þennan pall er lögð gólfábreiða og
j hér legst reykjarinn fyrir til þess að
í njóta ópíumsins. Undir höfuðið hefir
hann trégrind fyrir kodda, enda er
slíkt alsiða í Kína.
Pípan er rúmlega aiin löng, gerð
úr spanskreyr og höfuðið úr hörðu
tré. Nálægt öðrum enda pípunnar er
pípuhöfuðið fest. Pað er breiðara en
á tóbakspípu, og gatið er lítið, ekki
stærra en svo, að hægt sé að stinga
prjóni í það.
Pegar reykjarinn á að reykja ópíum
j tekur liann milli fingranna ofurlítið af
ópium, sem er þykt, svart efni, líkast
biki. Hann eltir það milli fingranna,
þangað til það verður svo mjúkt, að
hann getur stungið löngum al, ekki
ólíkum prjóni, gegnum það; svosting-
ur hann alnum, með ópíumsstykkinu
á, í pípugatið og festir það þarþann-
ig, að þegar hann dregur alinn úr
pípunni, þá siturópíumið þar á þann
hátt, að hægt er að draga loft gegn
um pípuna og gegnum ópíumið. Svo
er næst að kveikja á ópíumslampan-
um. Hann er að eins. venjnlegur
sprittlampi með ofurlítilii glerkúpu yf-
ir. Lampinn er til þess að hita
pípuhöfuðið með ópíumið á, og þá
byrjar reykjarinn að draga að sér
hinn hitaða ópíumsreyk gegn um
pípuna. Ekki reykir hann lengi, fyr
en hann sofnar, og er þá eins og
kominn inn í sælustaðinn bezta; sorg-