Frækorn - 13.12.1907, Qupperneq 2

382
FRÆKORN
ir jörðunni. (1. Mós. 1, 7.-8.) Sá
himinn, þar sem guð býr og hefir
sitt hásæti, tilheyrir hinu ósýniiega og
óbifanlega. (Heb. 12, 26. 28.) Heim-
urinn, sem var fyrir syndaflóðið, var
vatni hulinn og fyrirfórst. Rannig
mun sá heimur, sem nú er. einnig
eyðileggjast í eldinum. (2. Pét 3, 5.
7.) Hann mun bráðna og breytast
gersamlega fyrir guðs almættisorð.
Guð vill ekki, að það brenni, sem er
heilagt og gott, heldur hið sauruga
og vanheilaga, svo sköpunarverk hans
geti orðið hreint og heilagt. Pá mun
engin synd, bölvun eða djöfull fram-
ar raska hans dýrðlega sköpunarverki.
- —o ♦o»-~
Rceninðimi á Kro$$inum
09
Oceiísi$aðun unt aucuðð mnnninn
og £azaru$.
ii.
Nú skulum vér stuttlega athuga dæmi-
söguna um auðuga manninn og Lazarus.
Fyrst fáíin orð um dæmisögur íheild
sinni tekið:
Pær eru gefnar til þess að lýsa ein-
hverju atriði í heild sinni tekið án þess
þó, að hægt sé að taka hvert orð bók-
staflega. Vér skulum finná þessum orð-
u n vorum stað:
Pegar Jesús segir dæmisöguna um
týnda soninn (Lúk. 15, 11,-32), lætur
lunn fóðurinn mæta iionum, cn segir
ckki eitt orð, sem bendir til þess, að
bróðirinn, Jesús, leiti að hinum týnda j
til þess að bjarga þeim, en Jesús er þó j
og hlýtur að vera mcðalgangarinn með- !
al guðs og manna, þrátt fyrir það,
þótt nefnd dæmisaga teki það ekki
fram.
Pegar Jesús segir dæmisöguna um hinn
týnda sauð (Lúk. 15, 4.-7.), og lýsir
áhuga drottins til þess að frelsa syndara,
þá á sannarlega ekki að skilja þá sögu
þannig, að drottinn segi skilið við sauði
sína úti á eyðimörku til þess að frelsa
hinn týnda, eins og hugsunarlaus og
biblíunni andstæður lestur á dæmisög-
unni gæti leitt menti tii þess að halda,
heldur sleppir drottinn aldrei hendinni
af sínum.
Petta ætti að vera nóg til þess að sýna,
að orð einnar dæmisögu er ekki hægt
að taka sem úrskurð í neinu máli þar
sem ritningin í skýrum orðum (án dæmi-
sögumáls) talar um eitthvert atriði, held-
ur verður að taka hið beina «og skýra
til þess að útleggja óskýrari hluti með.
Dæmisagan um auðuga manninn og
Lazarus er gefin til þess að sýna hve
heimskuleg fégirndin er, og átti það mál
sérstaklega erindi til fariseanna. Hinir
dauðu eru í dæmisögunni látnir tala í
gröfinni (á grfsku: hades), ekki til þess
að sýna, að þeir séu lifandi, því að það
mundi koma í bága við guðs orð í heild
sinni teki-ð, heldur til þess, að sýna, hvað
þeir mundu segja, ef þeir gætu talað.
í Es. 63, 16. er sagt: »Abraham skift-
ir sér ekki af oss.« Og það kemur vel
heim við guðs orð, sem segir: »Hinir
datiðu vita ekkert.« Préd. 9, 5. — »Myrkra-
! ríkið lofar þig ekki (guð), dauðinn v.-g-
samar þig ekki, þeir sem í gröfina eru
niðurstignir, víðfrægja ekki þína trúfesti;
sá einn lofar þig, sem lifir, eins og eg í
dag.« Es. 38, 18. 19. - í Pgb. 2,29.
og 34. lesum vér um forföðurinn Davíð;
»Hann dó og var •grafinn. Davíð sté
ekki til hinma.*
Af slíkum orðum er ritningin auðug.
Hvernig á að skilja þau, ef svefni dauðra
er afneitað? Og hvaða þýðing fær kenn-
ingin um upprisu framliðinna, sé þeim
orðum afneitað?