Frækorn - 15.07.1908, Blaðsíða 1
9. árganður.
ReyKjavíK is. júlí 190$.
15. tölublað.
Praelar.
Eítir Jatnes Russell Lowell.
Prælar þeir eru,
sem þegja, er málstað
veikra og viltra
verja þeir skyldu.
Prælar þeir eru,
sem þora’ ei að taka
heimsins á móti
háði og fjandskap.
Þrælar þeir eru,
sem aflvana síga,
er sannleikans veldi
til sóknar þá kallar.
Prælar þeir eru,
sem þora’ ei að berjast
réttlæti fyrir,
þó fámenn sé sveit
D. Ö.
Cíf 03 dauði.
Pað er, að eg held, meira í
það varið að lifa fyrir gott mál-
efni en það er að déyja fyrir
það. Það kostar meira, þýðir
meira. Og fyrst og fremst er
það af því, að það tekur lengri
tíma að lifa en að deyja. Pað
að loka augum sínum í dauðan-
um er svo ólíkt miklu hægra
fyrir góðan mann, sem hefir falið
sig guði, heldur en það er að
lifa löngu lífi í trygð við gott
og göfugt m tlefni, sém oftast
verður fyrir andróðri og hatri
fjöldans.
(s i'
Óttustu eKKi.
»Óttastu þá ekki, því eg er
meS þér, til aí hjálpa þér«
segir drottinn. Jer. i, 8.
þegar hræðsla grípur oss, svo
vér verðum efablandnir, þá er oss
liætta búin til að fallaí synd. Vér
ættum að forðast veiklandi hugsan-
ir og kjarkleysi. »Stöndum eins
og Daníel!« Okkar mikli hershöfð-
ingi ætti að hafa hrausta hermenn
í þjónustu sinni.
Fyrirheit drottins, sem vér höf-
um tekið fram hér, ætti að vera hvöt
fyrir oss til þess að vera óhræddir
og hugrakkir! Guð er með þeim,
sem eru með honum! Hann mun
aldrei draga sig í hlé á neyðarinn-
ar tíma. Ogna mennirnir þér? O,
hver ert þú, er óttast mennina, sem
eiga að deyja. Er hætt við því að
þú missir stöðu þína? Þinn guð,
sem þú þjónar, mun styrkja þig.
Helga honum sjálfan þig og alt þitt.
Sýndu honum ótakmarkað traust.
Pegar drottinn sjálfur vill vera vor
»huggari«, þá getur engin sorg
eða þjáning orðið langvarandi.
Vér skulum segja honum frá öllum
vorum sorgum, jafnvel þó tár vor
og andvörp verði fleiri en orðin.
Móðir okkar hratt okkur ekkiburtu,
þó við grétum, hann mun heldur
ekki gjöra það. Hann þekkir vorn
veikleika, eins og hún gjörði, og
hann mun dylja yfirsjónir vorar
miklu betur, en hún gat gjört það.
Vér skulum alls ekki reyna til að
bera sorg vora einir; það væri órétt
gagnvart honum, sem er svo ástrík-
ur og nákvæmur. Vér skulum byrja
daginn í sameiningu við vorn elsku-
ríka góða föður, og ættum vér þá
ekki líka að enda daginn í sanifé-