Frækorn - 08.10.1908, Qupperneq 4

188
urstaðat* íj guðs orði værí gefitE
heimild tll að halda fyrsta daginu
fyrir hvíldardag eða nokkurt dæmij
upp á það, en slíkt finst eigi. Hefði
eg ekki verið orðin sannfærð áður
um helgi hvíldardagsins, þá hefði
eg orðið það við þá heimsókn.
Eg fór að halda hvíldardaginn, en
heimsótti samt alla helstu guðfr.
bæjarins, ef vera kynni, þeir gætu
veitt mér meiri þekkingu, en alt
fór á sömu Ieið.
Eg vil svo lengi, sem eg lifi,
halda áfram að rannsaka guðs orð
og bið hann að gjöra mig fúsa til
að hlýða hans vilja í smáu og
stóru. Það sem mér þótti erfið-
ast, var að beygja vilja minn til
hlýðni í því að tala guðs orð við
aðra; fanst hann gæti valið svo
marga, sem væru færari til þess
en eg, en sá um leið hvílíka ábyrgð
eg hefði gagnvart þeim öllum, sem
guð vildi nota mig til að leið-
beina til Krists, ef eg vanrækti að
hlýða köllun hans.
Eg skammast mín fyrir slíkt van-
þakklæti. Skyldum vér ekki mega
á hnjánum þakka guði fyrir að
hann leyfir að eiga hlutdeild í starfi
síns ríkis — að Jesús sendir oss,
til heimsins, eins og faðirinn sendi
hann til heimsins? Meðan guð við-
heldur lífi mínu og kröftum, lang-
ar mig til að víðfrægja mikilleika
hans, sem kallaði mig frá myrkr-
inu til síns aðdáanlega Ijóss, og
með aðstoð guðs anda leitast við
að leiða aðra til Jesú. Eg bið guö
að varðveita mig frá að draga nokk-
uð úr orðum hans, svo eg ekki
verði hluttakandi í annara syndum.
Jesús sagði: sMaðurinn lifir ekki
af einu saman brauði, heldur af
sérhverju orði, sem framgéngur
af guðs tnunni. Öll orð föðurs-
jns eru mér heilög og dýrmæt. Og
'PEÆKORNT’
eg er þakklát hverjum, sem bendir
mér á eitthvað, sem eg hef ekki
veitt eftírtekt áður.
Quð gefi yður að vaxa í náð
og þekkingu drottins vors Jesú Krists.
Yðar einl.
Elliárin.
»Eg er yður einn og hinn sami
alt til elliára, eg vil bera yður þar
til þér verðið gráir fyrir hærum,
eg hefi búið mér byrðina; bera
skal eg hana og frelsa hana.« Es.
46, 4.
Orð þessi eru til hinna gömlu,
en einnig til allra þeirra, sem hin
hraðfleygi tími setur mark sitt á.
Þótt vér verðum gamlir, mun
drottinn ávalt vera sá hinn sami.
Qráu hárin bera vott um elli og
hrörnun, en drottinn eldist aldrei.
Regar vér verðum svo hrumir, að
vér getum ekki borið hina léttustu
byrði, og tæpast okkur sjálfa, þá
mun guð bera oss. Eins og hann
í æsku vorri bar oss sem börn við
brjóst sér, þannig mun hann einn-
ig bera oss, þegar vér verðum
gamlir og hrumir.
Hann hefir skapað oss og mun
einnig sjá um oss. Pótt vér verð-
um vinum vorum, og okkur sjálf-
um til byrði, mun guð þó ekki
hrinda oss frá sér. Þvert á móti,
því vesalli, sem vér erum, mun
hann sýna oss þess nákvæmari um-
hyggju. Guð gefur þjónum sín-
um oft langt og friðsamt kvöld.
F*eir unnu kostgæfilega í þjónustu
drottins allan lífsdag sinn, og nú
segir drottinn til þeirra: »Hvílið
yður nú, og fagnið í voninni um
þá „sabbatshvíld“, sem eg hef fyr-
irbúið yður.« Kvíðum ekki því að
verða »gamlir«, en keppumst eftir
að verða ganúir í þeirri náð, sem
guð sjálfur veitir oss í ríkulegum
mæli.
5.
Karl Koulssoti
trumbusvcinn.
Kristna bctian í jRmcríku-stríðinu.
Frh,
Fimmtugustu og þriðju nótt-
ina dreymdi hana, að hún sæi
föður sinn deyja; það greip hana
ótti, og hún ásetti sér, að hvern-
ig sém færi, skyldi hún ekki
eyðileggja næsta bréf, sem kæmi
með hönd föður síns. Næsta
morgun kom póstþjónninn með
bréf með þeirri rithönd, og
hún hafði beðið eftir honum við
dyrnar. Þegar hann fékk henni
bréfin, tók hún bréf föður síns,
og stakk því í snatri inn á brjóst
sér, hljóp upp í herbergi sitt,
lokaði hurðinni og opnaði bréf-
ið. Hún fór að lesa það, og
las það þrisvar sinnum áður en
hún lagði það frá sér. Bréfið
gerði hana svo hrygga, að þeg-
ar hún kom niður, sá móðir
hennar, að hún hafði grátið, og
spurði hana, hvernig á því stæði
»Móðir mín, ef eg segi þér
það, þá þykir þér við mig, en
ég skal segja þér það, ef þú
lofar mér að verða ekki gröm.«
»Hvað er það, barnið mitt?«
sagði móðir hennar. Hún tók
upp bréfið, sagði móður sinni
drauminn frá nóttunni áður, og
bætti við: »Eg opnaði bréf pabba
míns í morgun, og nú hvorki
get eg né vil trúa því, þó afi
og amma eða einhver annar segi,
að pabbi sé vondur maður, né
því, að vondur maður geti skrif-