Frækorn - 30.10.1908, Blaðsíða 2

194
Eg gekk svo heill og glaður
yið guð og menn i sátt,
en sit nú sjúkur maður
ýið sektarbjargið hátt.
Mér sýnist sólin bjarta
af sælum himni máð,
ef hverfur mínu hjaiáa,
ó herra guð, þín náð.
Æ, minstu minnar öndu,
hún mænir, guð, til þín,
og ljá mér liknarhöndu
Og lít þú enn til mín.
Eg heyri óm í hljóði
frá helgri náðarlind.
F>ú svarar, guð minn góði:
»Eg gef þér enn upp synd.«
Matth. Jochumsson.
nýM 9uðfrð?§in
09 nýí biskupinn.
„l»að v»«ri illa ðírt.,‘
Ræða hins nývígða biskups
hefir réttilega verið skoðuð sem
stefnuskrá hans.
Kirkjuhúsið gamla, sem hann tal-
aði um meðal annars, þýðir sjálf
sagt gömlu kristindómskenning-
una, og hin nýja kirkjubygging
á að tákna nýju guðfræðina, sem
er nú flutt mönnum sem kristin-
dóm. F*að gerir í augum bisk-
ups minna til, »þótt breytt sé til
í einhverju um snið og tízku í
húsgerðinni, ef að smfðinni er
unnið af sama kærleikaogáður.«
Út af frásögunni um son ekkj-
unnar af Nain fórust biskup þessi
orð:
„Alveg líkingarlaust og berlega talað,
með augun fest sérstaklega á guðspjalls-
frásögunni í dag: Lítur kristið safnaðar-
fólk nú á þetta eitt hið stærsta undur af
kraftaverkum Jesú, að sálin vitjar aftur
hins dauða líkama, til framhaldandi lífs
hér á jörðinni - litur fólkið eins á það
nú og fyrir liðnum öldum?
Það eru óefað skiftari skoðanir um
þetta en áður, og þá er um það að tala
og við það að kannast.
FRÆKORN
Fyrir mörgum er það bein nauðsyn,
beint trúarskilyrði, að halda fastri mynd-
inni, óhaggaðri af öllum efasemdum og
kenningum. Trú þeirra á Jesúm Krist,
frelsara þeirra frá synd og dauða, von
þeirra um eilíft líf og ástvinafundi væri
töpuð, ef nokkurri efablæju væri brugð-
ið yfir myndina - beint þessa mynd í
guðspjallinu. - Haldi þeir hinir sömu
fastri sinni trú, sér til styrkingar í lífi
og datiða. Það væri illa gert að vilja
svifta þá þessum sínum trúarstaf, og mér
er óhugsanlegt, að frá nokkru kristnu
maHnshjarta gæti fallið kaldyrði í þeirra
garð fyrir þá skoðun: - ,Sæll er hver
sá sem áfellir sig ekki fyrir það, sem
hann hefir valið,' segir Páll postuli í 14.
kap. Rómvbr." (N. Kbl. 1908, bls. 249).
Um þá, sem vilja »halda fastri
myndinni, óhaggaðri af öllum
efasemdum og kenningum«, —
um þá, sem vilja trúa orði nýja-
testamentisins um undur Jesú,
segir hann: „Pað vœri illa gert
að vilja svi/ta þá þessum trúar-
staf.“
Vel og drengilega et þetta
mælt.
En manni verður á að spyrja:
Hvernig stendur þá á því, að
blað biskupsins sjálfs flytur stöð-
uglega greinir bæði frá honum
sjálfum og öðrum, sem ekki hafa
annan tilgang en að rífa niður
trúna á undrin, kraftaverkin, trúna
á sögu nýja og gamla testament-
isins?
Hvernig getur staðið á því, að
»Nýja Kirkjublaðið«,sem út kom
1. þ. m. 4, aðeins dögum fyrir
biskupsvígsluna, flytur það
berlega, að sögurnar um fjölda
af undraverkunum í biblíunni séu
ekki sannar?
Ef það er »illa gjört að svifta
menn þessum trúarstaf«, því hef-
ir þá »Nýja Kirkjublaðið« — sem
er gefið út og ritað af biskup
Rórhalli Bjarnasyni — alt af frá
upphafi vega sinna verið að leit-
ast við að gera þetta?
Hversvegna ?
Ætlar biskup, að orð hans
hafi engin áhrif í þá átt?
Pað er alveg óhugsanlegt.
Ratsem hann sjálfur kannast við
í hinni hátíðlegu ræðu sinni við
vígsluna, að slíkt sé »il!a gert« —
má maður þá ekki eiga von á,
að hér eftir kveði við annan tón
um þessi helgu málefni, sem
menn trúa á, »sér til styrkingar
í lífi og dauða« ?
Raðer líka nóg af efa og van-
trú, þó hin kristilegu blöð haldi
ekki þeirri stefnu — Efi lækn-
ast ekki með efa. — Lifandi trú,
óbilug trú á guð og hans heil-
aga orð, á Jesúm Krist og verk
hans hjá hinum helstu kenni-
mönnum vorum mundi sjálfsagt
bjarga mörgum manni frá að
líða skipbrot á sálinni.
„Ósamkvatmni." — „Buðsunarrangt."
Biskupinn segir síðar í ræð-
unni um trúarstyrk hins elsta
safnaðar:
„Hvaðan kom hinum elsta söfnuði sá
trúarstyrkur? Ekki frá líkbörunum við
Nain eða frá gröf Lasarusar. - Nei, -
heldur frá sjálfri upprisu Krists. Á
henni stendur kristin kirkja. - Án henn-
ar væri mér saga kristninnar alóskiljanleg.
- Án bennar væri von mín dauð. Ætti
I eg ekki upprisinn frelsara, þá væri eg
,aumkvunarverðastur allra manna,‘ eins
og postulinn kemst að orði.
Beri einhver mér á brýn ósamkvæmni,
deili eg ekki við hann. Skil það vel og
játa, að með trúnni á upprisu Krists, með
trúnni á því undri undranna, er það
hugsunarrangt að neita öðrum stórmerkj-
un, sem frá er skýrt í hinum fornu
sögum." (N. Kbl. 1908, bls. 250.)
Það er auðvitað rangt að segja,
að »trúarstyrkurinn« hafi ekki
komið »frá líkbörunum við Nain
eða frá gröf Lazarusar*, »heldur
frá sjálfri upprisu Krists« ein-