Frækorn - 30.10.1908, Blaðsíða 3

FRÆKORN
göngu. Upprisa Krists er hið
mikla »undur undranna*, eins og
biskupinn segir. En hin undrin
mörgu hafagjört mönnum hægra
að trúa upprísu-undrinu. Og
einnig frá hinum ýmsu undrum
hlutu rnenn á Krists dögum mik-
inn trúarstyrk. Um þau tvö
undur, sem biskupinn nefnir, er
þetta beinlínis sagt. Um upp-
vakning sonar ekkjunnar eru þessi
orð í sjálíum texta biskupsins:
»Við þetta kom ótti yfir alla.
Vegsömuðu þeir guð ogsögðu:
„Spámaður mikill er risinn upp
meðal vor, guð hefir litið í náð
til síns Iýðs.“ Lúk. 7, 16. Og
um uppvakningu Lazarusar les-
um vér: »Vegna pessa trúðu marg-
ir af Gyðingum, sem komnir voru
til Maríu og séð höfðu það, sem
Jesús gjörði.« Jóh. 11, 45.
Út af því, að það sé ósam-
kvæmni hjá biskup að efast um
kraftaverk Jesú, en trúa þó upp-
risu Jesú, segirhann: „Skilþað
vel og játa, að með trúnni á upp-
risu Krisis, með irúnni á þvi
undri undranna, er það hugsunar-
rangt að neita öðrum stórmerkj-
um, sem skýrt er frá í hinumjornu
sögum
Já, það segir hann satt.
En hví er hann þá að neita?
og hví er hann að svifta menn
»trúarstafnum« ?
Hvort er nú betra:
Að trúa orði guðs afdráttar-
laust og fá fyrir það þáásökun,
að maóur sé ékki samkvæmur
»vísindunum« svo nefndu, sem
þó aldrei liafa náð fullkomnun
eða algildi? —
eða:
Að trúa aðeins sömu af »undr-
unum í orðinu, en neita öðrum
Stórmerkjum«, og svo jafnframt
verða að játa ásig »ósamkvæmni«,
ogað þetta sé »hugsunarrangt?«
Já hvort er betra?
Með fyrra mótinu verður mað-
ur fyrir álasi þeirra, sem afneita
Kristi, en með hinu síðara verð-
ur maður viljandi eða óviljandi
að hneyksla smælingjana, sem
trúa á frelsarann í lífi og dauða,
trúa orðum hans og verkum hans.
Og maður kemst samt ekk-
hjá því, að vantrúuðu mennirnir
hæðist að slíkum kristindómi,
sem er hvorki heill né hálfur,
hvorki já nc nei, hvorki trú né
vantrú, slíkum kristindómi, sem
er »ósamkvæmur< sjált'um sér og
hugsunarrangur.-
Já, hvort er betra?
Vér gerum oss litla von um,
að biskupinn vilji svara svona
spurningum, enda segir hann, að
hann »deili ekki«.
Þetta er skynsamasta afstaðan
frá hans sjónarmiði, en þetta er
heldur ekki skrifað aðallega
vegna hans, heldur végna þeirra
mörgu, sem um þessi alvarlegu
málefni hugsa og leita eftir Ijósi
í myrkri því, sem vantrúin í hin-
um ýmsu myndum er að breiða
út á vorri tíð.
Hver veit hvar endar, ef mað-
ur gefur sig út í afweitun?
Bent getum vér á, að trú-
bræður eða efunarbræður bisk-
upsins í Noregi sumir hverjir —
sem jafn-afdráttarlaust vilja vera
kristnir eins og hann vill vera
það — sumir af heldri guðfræð-
ingum Noregs nú á þ’ssum
tímum eru á undan biskupi ís-
lands í »nýju guðfræðinni«.
Samkvæmt þýðingu á grein
úr »Luthersk Kirketidendi« (sem
birtist á öðrum stað hér í blað-
inu) prédikar séra Konow.merkur
iöi>
norskurþjóðkirkjuprestur.aðhann
»trú i ekki á likamlega upprisu
Krists.« Biskupnum hér er þetta
vel kunugt. Hann les án efa
»Luthersk Kirketidende«, enda er
þetta orðið kunnugt um öll Norð-
urlönd, og nýja guðfræðin éf
ekki að fara í felur með þessa
afneitun.
Campbell trúir heldur vistekkí
líkamlegri upprisu Jesú. Hann
segir:
»Engin kenning viðvíkjandi upprisu
Jesú er óhjákvæmilega nauðsynleg; aðal-
atriðið, sem maður verður að kannast
við, er það, að kristindómurinn hófst
með þeirri trú, að höfundur hans væri
upprisinn frá dauðum til þess að sýna,
að dauðinn gæti engan veginn eyðilagt
það, sem væri guði verðugt. Samkvæmt
þessari andlegu skoðun á málinu, verð-
ur himnaförin skiljanleg; hún þýðir að-
eins það, að líkamanum var slept, þeg*
ar Jesús hafði unnið það, sem hann þurftl
að vinna. Það er enginn efi á þvf, að
hinir fyrstu kristnu höfðu þá barnslegu
hugmynd, að himininn væri staður fyrir
ofan skýin, sem líkaminn f rauninni fór
til, og Hades væri í undirheimi, og að
það væri staðurinn, sem andi Jesú hefði
komið frá, til þess hann gæti sameinast
líkamanum, áður en Jesús færi upp til
húss föðursins. Og greinilega talað, þá
var það þetta, sem Páll kendi um það,
en slík hugmynd er nú öllum ómögu-
leg; hún var aðeins möguleg, meðan
menn héldu, að jörðin væri miðpunktur
alls, en þeirri skoðun eru menn fyrir
löngu horfnir frá." (Campbell: The New
Theology. Bls. 224 - 225.)
Biskupinn játar trú á upprisu
Krists.
En auðvitað má ganga að
því vísu, að fylgismenn nýju
guðfræðinnar hér á landi innan
skamms fari að fylgja forgöngu-
mönnum sínum í öðrum löndum
enn betur að máli. Rá fer upprisu-
trúin — trúin á »undri undranna*
— sömu leið og önnur atriði
kristindómsins — í hyldýpi af-
neitunarinnar.