Frækorn - 30.10.1908, Blaðsíða 5

til af því, að menn nú orðið
fá að heyra svo margt í lík-
ræðum presta, að menn í þess-
urn efnum bráðum ekki verða
hissa á neinu. Menn eru hættir
að vonast eftir kristindómi við
slík tækifæri. En samt finst mér
það að vera heldur frekt, þegar
Konow sagði í þessari líkræðu:
»Vér þökkum hinum látna
meistara sjálfum, fyrir það, að
hann sýndi hina djörfu guðstrú,
með því að gefast aldrei upp,
heldurtrúði liann fastlega á þann
straum af tónum, sem var í hon-
um. Því að þaó er líka »praktisk«
guðstrú að trúa á þá krafta, sem
guð hefir gefið oss.«
Eftir því, sem eg fæ bezt séð,
þá er hér ekki einasta þagað
yfir kristindóminum, heldur er
honum blátt áfram afneitað, jafn
vel og nokkur gæti óskað eftir.
Eða hvaða samræmi er milli þess-
arar ræðu og orðanna fornu eftir
postulann: »þegar eg er veikur,
þá er eg sterkur.« En aumingja
Páll! Hann skildi ekki, hvað
kristindómur var og er! Séra
Konow og hinir ströngu ný-tízku
menn (de radikal-moderne) vita
það svo mikið betur.«
Harl Hðul$$on
trumbusvcinn
Kristna bctjan í flmcríku-stríðinu.
Niðurl.
Eg skrifaði móður minni, sem
bjó í Þýzkalandi, jafnskjótt og
eg hafði snúist, og sagði henni
frá, hvernig eg hafði fundið hinn
sanna Messías. Eg gat ekki
fengið af mér að dylja hana
þessarar góðu fréttar og hélt í
hjarta mínu, að hún mundi trúa
frækorn
elsta barninu sínu af 14 alls. j
Og eg ge^ í sannleika sagt það, |
að fyrsta hjartans löngun mín j
eftir að eg hafði snúist, var sú, j
að allir vinir mínir, jafnt Gyð- i
ingar og aðrir, mættu verða að-
njótandi hinnar nýfundnu gleði
rriinnar. Eg hafði sömu tilfinn-
ingu eins og sálmaskáldið, þegar
hann skrifaði: »Komíð og heyrið,
allir þér, sem óttist guð, og eg
vil skýra yður frá, hvað hann
hefir gjört fyrir sál mína.«
Að því er móður mína snerti,
brást þessi von mín algjörlega,
því hún skrifaði mér aðeins eitt
bréf (ef að bölvun getur kallast
bréf), og hafði drátturinn á svari
frá henni vakið hjá mér grun
um, að ef hún á annað borð
skrifaði, þá mundi það vera til
þess að senda mér þá bölvun,
sem allir Gyðingar mega vænta
frá næstu skyldmennum, þegar
þeir taka kristna trú.
Pessi grunur rættist því mið-
ur alt of vel eftir hálfan sjötta
niánuð; allan þann tíma hafði
eg beðið með óþreyju, því að
áður en eg snerist, var móðir
min vön að skrifa mér á hverjum
mánuði.
Einn morgun, þegar póst-
þjónninn kom með bréf inn til
mín, sá eg meðal þeirra eitt
með þýzku frírtierki, og rithönd
móður minnar. Jafnskjott og eg
sá það, sagði eg við konu mína,
sem var inni: »Konagóð, nú ér
það loksins komið. Eg þarf víst
ekki að segja frá því, að eg opn-
aði það bréf fyrst, og var eng-
in yfirskrift á því, enginn mánað-
ardagur og ekki orðin- »Kæri
sonur minn,« sem hún byrjaði
áður bréf sín á, heldur var bréf-
ið á þessa leið:
107
»Max?
Pú ert ekki framar sonur minn.
Við höfum gratið þig fjarstadd-
an, við syrgjum þig sem værir
þú dauður, og vildi eg nú óska,
að guð Abrahams, ísaks og
Jakobs gerði þig blindan, heyrn-
arlausan og mállausan og fyrir-
dæmdi sál þína að eilífu. Pú
hefir yfirgefið trú föður þíns og
samkunduhúsið fyrir trúna á Jes-
úm, »svikarann«, og meðtak nú
bölvun móður þinnar.«
Clara.«
Pó að eg þá væri fyllilega bú-
inn að gera mér grein fyrir,
hvað það mundi kosta mig að
taka trúna á Jesúm Krist, og
vissi, hvers eg mætti vænta frá
skyldmennum mínum fyrir að
snúa baki við samkunduhúsinu,
þá verð eg þó að játa, að eg
var naumast viðbúinn slíku bréfi
frá móður minni. En nú gátum
við, konan mín elskuleg og eg,
haft enn ríkari tilfinningar hvort
fyrir öðru í okkar nýja trúarlega
lífi, því eins og áður er skýrt
frá, voru foreldrar hennar áður
búnir að bölva henni fyrir trúna
á Krist. En ekki vorum við þó
gagntekin af eintómri hrygð, því
að aldrei áður sýndust konu
minni og mér þessi orð sálma-
skáldsins:
»Pegar faðir minn og móðir
yfirgefa mig, þá mun drottinn
taka mig að sér,«
eins skýr og huggunarrík og nú.
Það skal enginn halda, að það
sé hægðarleikur fyrir Gyðing að
verða kristinn maður; hann verð-
ur að vera viðbúinn að yfirgefa
föður, móður og kónu fyrir guðs
ríkis sakir, þar sem því er svo
fyrirkomið, að hver Gyðingur,
sem er grunaður um að líta hollu