Frækorn - 15.02.1910, Blaðsíða 6

22
F R Æ K O R N
og var einn þeirra fáu, er eigi
tóku undir mótmæli Jóns Sig-
urðssonar, enda var faðir hans
forseti fundarins. Á þingi sat
hann 1859—1863 sem þingmað-
ur Snæfellinga.
Páll Melsteð var skemtinn í
viðræðum og fróður um margt.
Kunni hann frá mörgu að segja,
enda hafði hann gott minni fram
á elliár. Mundi hann Fjölnis-
menn og var aldavinur sumra
þeirra. (Þjóðóifur).
Þung reynsla.
[Niðuri.]. Faðir hans gekk oft
yfir sölutorgið og brosti tilhans;
en hann bauðst aldrei til að
létta erfiðleika hans; því hann
vissi, að ef Tómas stæði einn í
stríðinu, þá mundi það verða
sú leksía fyrir hann, sem hann
gæti aldrei gleymt. Hann var
þegar orðinn svo auðmjúkur og
þolinmóður, að allir tóku eftir
breytingunni, og móðir hans
gladdist yfir afturhvarfi hans og
sjálfsafneitun.
Að fáum vikum liðum voru
umbúðirnar teknar af höndum
Rikharðs; en menn höfðu ekki
búið rétt um þær, svo hendur
hans voru vanskapaðar. Frú
Pétursson gat ekki dulið harm
sinn. »Hann mun aldrei geta
veitt mér sömu hjálp og áður«,
sagði hún við Tómas; »hann
líkist ekki lengur öðrum drengj-
um, og hann, sem skrifaði svo
vel — nú getur hann ekki frem-
ur skrifað staf, heldur en hænu-
ungarnir þarna úti í garðinum«.
»Ef við liefðum haft dugleg-
an læknir frá einhverri stór-
borginnin, sagði nágranni henn-
ar, »þá mundi hann vera orð-
inn jafngóður nú, og jafnvel
enn þá væri hægt að laga fing-
ur hans mikið, ef þú gætir sent
hann til New-York«.
»Eg er of fátæk til þess —
alt of fátæk!« svaraði frú Pét-
ursson og fór að gráta.
Tómas þoldi ekki að sjá
hana gráta, en hljóp aftur út í
skóginn til að hugsa um, livað
hægt væri að gera, því hann
var búinn að gefa þeim alla
vasapeningana sína. Alt i einu
datt honum nokkuð í hug, en
hann hrökk sainan við þá
hugsun, eins og hann væri
skotinn; svo fór hann að gráta.
»Nei, nei, hvað sem vera skal
annað en þetta, eg get ekki gert
það«.
Tíger steikti vingjarnlega hönd
hans og horfðí á hann með
hluttekningu. Tómas átti í
hörðu stríði. Hann klappaði
hundinum og þó hann væri
kjarkmikill drengur, þá grét
hann hátt. Tiger gólaði, sleikti
hann í framan, stökk inn á
millum trjánna og gelti ákaft
að einhverjum ímynduðum ó-
vini, kom svo aftur og lagði
framlappirnar upp á hnén á
Tómasi og dinglaði rófunni.
Loksins tók Tómas bendurnar
burt frá föla, grátna andlitinu
og um leið og hann horfði
framan í liundinn sinn, sagði
hann snöktandi:
»Tiger, góði vinur minn?
gætir þú nokkurn tima fyrirgef-
ið mér, ef eg seldi þig?«
Þessum orðum fylgdi þungt
andvarp, og Tómas stóð upp í
flýti eins og hann þyrði ekki
að reiða sig á stöðuglyndi sitt.
Hann hljóp út úr skóginum og
yíir akrana. Tiger var rétt á
hælunum á honum, og hann
hægði ekki á ferðinnj, fyr en
hann var kominn að dyrunum
á húsi Major Whites, sem var
nærri fjórar mílur í burtu.
»Vill hr. majórinn enn þá
kaupa Tiger?«.
»Ó, já,» svaraði gamli mað-
urinn undrunarfullur, »ætlar þú
að selja hann?«
»Já, gerið svo vel að taka
hann«, sagði Tósas, án þess að
líta á félaga sinn. Kaupin voru
brátt gerð, og Tómas hafði 40
krónur í hendinni. Tiger var
gintur inn í hlöðuna og lokað-
ur inni, og er Tómas flýtti sér
burtu, sneri hann sér við og
sagði með grátstað í kverkun-
um:
»Þér verðið góður við hann,
hr. majór, er ekki svo? Berjið
hann ekki; það hefi eg aldrei
gert, og hann er hinn bezti
hundur —«.
»Nei, nei, barnið gott«, sagði
Majór White vingjarnlega, »eg
skal fara með hann eins og
kongsson, og ef þig langar ein-
hvern tíma til að kaupa hann
aftur, þá skalfu fá það«. '
»Þakka yður fyrir«, sagði
Tómas og stökk af stað til þess
að heyra ekki, hvað Tiger var
ákafur að rífa í hlöðuhurðina.
Eg ætla ekki að lengja frá-
söguna alt of mikið, heldur ein-
ungis geta þess, að hjálp sú,
sem Tómas bauð fram, var vel
þegin. Vinur þeirra tók Rik-
harð litla borgunarlaust með sér
til New-York og þessar 40 krón-
ur gengu til að borga nauð-
synlega læknishjálp. Bognu
fingurnir urðu talsvert betri, og
brátt nær því jafngóðir. Allir
þorpsbúar elskuðu Tómas fyrir
göfuglyndi hans, og sjálfsafneit-
un þá, er hann sýndi, af því