Frækorn - 15.08.1910, Blaðsíða 2

98
Hverju vér trúum.
Stutt yfirlit yfir kenning
S. d. adventista.
Niðurl.
Eg ætla nú dálítið að skýra þau
at’.iði, sem vér skiljum að nokkru
leyti öðruvísi en aðrir móímælendur.
Eitt af þessum atriðum er skoð-
un eða trú vor um
afdrif hinna óguðlegu
eða, með öðrum orðum, kenningin
um komandi hegning óguðlegra.
Margir í öðrum Iöndum—og eg
hefi, heyrt að það nmni vera eins
hér á íslandi — hafna kenningunni
um óendanlega hegning af því að
skynsemi þeirra leyfir þeim ekki að
trúa á hana. Og þ-eir gefa einnig
talað í þessu máli með sterkum orðum.
Hvað oss sjöundadags-aðventista
snertir óska eg fyrst að segja, að þótt
vér trúum ekki heldur á óendanlega
hegning, þá er ekki ástæðan hjá oss
hin sama og hjá þeim, er ég nefndi.
Vér byggjum ekki trú vora á mann-
legri skynsemi, en á orði guðs.
Astæðan hjá oss fyrir trú vorri í
þessu eins og í öllu öðru er ein-
ungis bibh'an; hún er oss langtum
meiri en mannleg skynsemi.
Vér finnum að hún í þessari
grein kennir þetta:
1. Ódauðleiki tilheyrir aðeins guð-
dóminum. *Hinn sæli og alvaldi
konungur konunganna og drottinn
drotnanna, sem einn saman hefir
ódauðleikann, honum sé heiður og
eilíft veldi.« 1. Tím. 6, 15., 16. Ef
»hinn alvaldi konungur konunganna <
er sá eini, sem hefir ódauðleika, þá
getum vér ekki haft hann.
2. Einungis þeir, sem lifa í Kristi,
munu ódauðleikann öðlast, og það
verður á tilkomudegi drottins. Orðið
segir, að »sérhverjum mun hann
endurgjalda eftir hans verkum, þeim,
sem með stöðugleika í góðu verki
leita vegsemdar og heiðurs og ódauð-
leika, eilíft líf, en hinum, sem þver-
úðarfullir eru, reiöi og bræði.«
Róm. 2, 6, 7.
Spurningu þeirri, sem eg hygg, að
hver eir.asti maður leiti svars upp á:
»Er ekki sál mannsins ódauðleg?«
skal eg láta ritninguna sjálfa svara,
og svar hennar er ljóst: Drottinn
F R Æ K O R N
segir: »Sjá, allar sálir eru mínar;
sonarins sál eins og föðursins sál,
hver sú sál, sem syndgar, hún skal
deyja.« Esek. 18, 4 [eldri þýð.J í
Matt. 10, 28. lesum vér: »Hræðist
þann, sem vald hefir til að tortíma
bæði sálu og líkama í helvíti.« Ouð
getur tortímt sálunni eins vel og
líkamanum.
Orðin sál og andi finnast í biblí-
unni á nálægt 1700 sföðum, en
ekki á einum einasta stað er notað
í sambandi við þessi orð lýsingar-
orðið »ódauðlegur«, sem þó svo
vanalega kemur fram, þegar talað er
um anda og sál nú á dögum.
Vér trúum orðuni ritningarinnar
blátt áfram.
Sé maðurinn í eðli sínu dauðleg-
ur, og veitist ódauðleikinn aðeins
hinum trúuðu, þeim, sem eru guðs
börn, þá er það augljóst, að hegn-
ingin verður einnig að hafa takmörk-
un, hvað ritningin og ljóslega kennir.
Hér verður einungis timi til að nefna
fáein þeirra
Es. 41, 11., 12: »Sjá, allir fjand-
menn þínir skulu verða til skammar
og háðungar, sökunautar þínirskulu
að engu verða og tortímast, svo þú
skalt ekki finna þá, þó þú leitir;
þrætudólgar þínir skulu verða að
engu; þeir sem á þig herja, skulu
undir lok líða, því eg em drottinn,
þinn guð.«
Obadías 14,16: »Því hegningar-
dagur drottins er nálægur öllum
þjóðum; eins og þú hefir öðrum
gert, eins skal þér gert verða; því
á sama sem þér (ísraelsmenn) hafið
bergt á mínu heilaga fjalli, á því
hinu sama skulu allar þjóðir ávalt
bergja; þær skulu bergja og til botns
drekka og verða eins og þær aldrei
hefðu til verið.«
Og ef nú einhver spyrði, hvort
eigi væru í ritningunni þeir staðir,
sem bentu á óendanlega hegning,
þá get eg svarað:
Fyrir þann, sem alla sína æfi hefir
æft sig í að hugsa þannig, getur það
litið þannig út, en eg fyrir mitt ley+i
er sannfærður um það, að nákvæm
rannsókn ritningarinnar mun sanna,
að öll biblían, spjaldanna á milli,
sýnir fullkomna samhljóðun í þeirri
kenningu sinni, að
»Laun syndarinnar er dauðinn«,
en ekki eilíft líf í pínu,
heldur ekki eins og skynsemis-
trúarmennirnir kenna: að engin
glötun sé til.
En þessi kenning ritningarinnar
veitir oss útsýni yfir komandi tíma,
þegar synd og bölvun, kvöl og dauði
eiga sér ekki framar stað, tíma, þegar
alheimurinn fyllist af óskertri, óendan-
legri gleði, tíma, þegar þessi undur-
samlegu orð opinberunarinnar munu
lætast: »Ogdauðinn mun ekki framar
til vera; hvorki harmur, né vein, né
mæða mun framar til vera, því [sað
fyrra er farið.« »Sá, sem í hásætinu
sat, sagði: þessi orð eru trúanleg
og sönn.« Opinb. 2i, 4. 5.
Þessi kenning gerir heldur eigi
lífið að leik, hún leiðir eigi mennina
til að hugsa: Ekkert gerir það til,
hvernig eg lifi; alt fer vel á end-
aniim.« Heldur hljóta menn að
hugsa: »Eg lifi að eins einu sinni;
á líf mitt að verða eilíft skipbrot?
Á ég að missa alt, eða á ég að vinna
alt, vinna hlutdeild í hinu komanda,
óendanlega Iífi?«
Hér á vel við að nefna, að sumir
af helztu mönnum lúthersku kirkjunn-
ar hafa einnig haldið fram þessari
skoðun.
Á síðari tímum hefir hún fengið
marga áhangendur meðal prestanna;
hvað Norðurlönd snertir, hefir þetta
sérstaklega átt sér stað í Svíþjóð
og Danmörku.
Um sakramentin
ætla eg ekk: að fara mörgum orðum,
sökum þess, að ágreiningurinn í
þeim atriðum er ekki mikill.
Um kvöldmáltíðina trúum vér því,
að hún sé innsett fyrir lærisveina
frelsarans, og að hún eigi að vera
endurminning um pínu hans og
dauða.
Innsetningarorðin, sem vér notum
við máltíð þessa, eru einmitt drott-
ins eigin orð í ritningunni.
Dálítið meira mun eg minnast á
skírnina.
Hvað skírnaraðferðina snertir, trú-
um vér og framfylgjum einmitt því
sama sem Lúther kennir í sínum
stóra katekismus, og ætla eg þess