Frækorn - 12.10.1910, Síða 3

F R Æ K O R N
139
Þessar miljónir og biljónir af
smáögnum sameinuðu sig fyrir ein-
hverja heppilega tilviljun, þannig að
þær mýnduðu ekki einasta alla þessa
óteljandi himinhnetti, héldur mynd-
uðust um leið hin órjúfanlegu nátt-
úrulög, svo að nú hreyfast hnett-
irnir á brautum sínum í dásamlegri
röð og reglu öld eftir öld.
Þannig verður að skýra málið
samkvæmt skoðun hinna guðlausu;
engin önnur skýring er til hjá þeim.
En hvar er skynsemin orðin, ef
menn geta gert sig ánægða með
slíkt?
Og sami erfiðleikurinn mætir, ef
spurt er hjá hinum guðlausu um
það, hvaðan lífið sjálft hefir upp-
runa sinn.
Svarið er ekkert annað en: til-
viljun !
Guðleysingjarnir sjálfir eru lifandi
röksemdir gegn guðleysinu, sem þeir
halda sig við. Dr. X.
Tung’an.
Það er alkunnugt, að læknar at-
huga tungu sjúklingsins, og ekkert
ber svo órækan vott um heilbvigð-
an líkama, eins og einmitt tungan.
Tungan þarf að vera laus við
sérhvern snefil af falsi, óhreinindum
og svikum;algerlpga frásneidd lélegu
ganini og léttúðar tali. Hrein tunga
hefir sagt skilið við alt léttúðar skraf,
alt óguðlegt málæði, sem er mjög
alment meðal fólks. Hrein tunga
er einnig laus við alt ónytju-hjal.
Sá, sem á hana, hefir lært þá gullnu
reglu, að kunna að þegja, og finna
yndi í kyrrlátri gleði, og með því
að vera í samfélagi við hinn lifandi,
almdttuga guð.
HverP
Hver skylcii :eita að hinum glat-
aða sauði, ef ekki sá, sem mist
hefir?
Hver hefir mist, ef ekki sá, sem
átt hefir?
Hver hefir átt, ef ekki sá, sem
skapað hefir?
Og skáparinn er guð fyrir son-
inn.
■«
Og guð er sá, sem fyrir soninn
leitar að hinum týnda sauði.
Tertullían.
Aldrei.
Aldrei áttu að vinna um megn.
Aldrei að tala um yfirsjónir ann-
ara.
Aldrei áttu að svíkja trygðamál.
Aldrei áttu að fara að heiman með
óvingjarnleg orð á vörum.
Aldrei áttu að hlæja að óförum ann-
ara.
Aldrei áttu að gefa gjöf til þess að
fá aðra gjöf í staðinn.
Aldrei áttu að lofa án þess að efna.
Aldrei áttu að vera með vondum fé-
lögum; sæktu góðan félagsskap, eða
vertu einn.
Aldrei áttu að hefna þín.
Aldrei áttu að vanrækja tækifæri til
að láta gott af þér leiða.
Brennivínstrúin og kenningarfrelsið.
Séra Matthías Jochumsson ritar oft á
móti bannlögunum, og að því er séð
verður, hefir hann það helst á móti þeim,
að þau skerði frelsi manna tíl þess að
ná sér í áfengi og neyta þess.
Kenningarfrelsið í trúmálum, fyrir aðra
en hann sjálfan, á aftur ekki upp á pall-
borðið hjá honum. Meðal annars segir
hann í síðasta blaði Norðra: »miklu
meira eimir eftir af gamalli trúarþrælkun
hjá alþýðu en svo, að kenningarfrelsi megi
verða leytt í söfnuðunum.«
Mjög má hvötin til áfengisnautnar vera
rétthá í augum þeirra manna, er svo
hugsa, úr því þeir telja hana rétthærri en
hvötina til þess að þjóna guði sínum, á
þann hátt, sem samvizka mannanna býð-
ur þeim helzt að gera það.
Nl. 24/9 ’IG.
,.Saga
allrar kristninnar sýnir, að hin kristnu
trúarbrögð eru í langtum meiri hættu
að verða eyðilögð af bandalagi við
hið veraldlega vald en af mótþróa
og ofsóknum.«
Macaulay.
Bækur og rit,
send »Frækornum«.
Guðm. Björnsson: Um áfeng-
isnautn sem þjóðarmein og
ráð til að útrýma henni.
Reykjavík 1910. Kostnað-
armaður: Sigurður Eiríks-
son.
Rit þetta er 93 bls. að stærð, og
að efni til er það safn af því, sem
Guðm. Björnsson landlæknir hefir
ritað og talað um áfengismálið, og
síðast í kverinu kemur ritgjörð, sem
ekki áður mun prentuð, þar sem
höf. segir frá þeim tildrögum, er
urðu til þess, að hann fyrir 12 ár-
um fór að gefa sig við áfengismál-
inu.
Enginn íslenzkur mentamaður hef-
ir lagt meiri rækt við að fræða þjóð
sína um áfengið en landlæknirinn
hefir gjört. Og hann talar um mál-
ið af læknisfræðilegri þekkingu, sem
ekki er hægt að rengja, enda hefir
heldur enginn maður reynt að gera
það. Andstæðingar bindindismáls-
ins og aðflutningsbannsmálsins geta
ekki sagt um ritgjörðir landlæknis,
að þær séu markleysur, og reynt
að »þegja þær í hel«.
Og það er ágætt vopti og vel
til fallið, í baráttunni á þessum tíma,
þegar andstæðingar bannlagamálsins
gerast drjúgir í orði og reyna að
telja þjóðinni hughvarf í þessu mik-
ilsvarðandi máli, að geta lagt í hend-
ur þeirra annað eins rit og þetta
er, og sagt við þá: »Þið verðið
að brjóta þetta vopn, hrekja þessar
ástæður, áður en ykkur geti miðað
neitt áfram á vígvellinum.« Og vér,
bindindis- og bannlagamenn, getum
verið rólegir í því efni. En »lng-
ólfur« og »Sjálfstjórn« þarf að taka
á því, sem þau eiga. Ekki muni
af veita.
En í einu tilliti megum vér ekki
vera rólegir: Vér verðum að vera
samtaka höfundi og útgefanda þessa
rits í að koma því út meðal al-