Frækorn - 23.02.1912, Blaðsíða 2

2
F R Æ K O R N
Kærleikurinn.
— Nl.
Það var einn þeirra átíma gamla
sáttmálans, sem furðaði sig á, hvers-
vegna þessar þjáningar yrðu að
koma. Hann segir: hinum óguð-
legu vegnar vel, þeir eru feitir og
hafa alsnægtir, en þeir sem ótttast
guð eru fátækir, lítilmótlegir og fyr-
irlitnir, og þegar eg aðgætti þetta,
þá áfeldi eg þig. Eg gat ekki
skilið þetta, þangað til eg gekk inn
í helgidóminn, þar sá eg afdrif þeirra,
hversu þú setur þá á húlku og
hversu þeir taka enda með skelfingu,
en mér hélzt þú við þína hægri
hönd. Sálm. 73. Hann7 varðveitti
sín börn á hörmungatímunum; já,
einmitt þetta leiddi þau nær
lifandi guði. Og eftir að þeir einu
sinni höfðu séð, að hann var hinn
lifandi guð, gat hann lagt á þá, og
á sarna hátt á oss, sem eruvn börn
hans, þjáningar í einni eða annari
mynd, svo mikið sem hverog einn
megnar að béra. Skilur þú þetta
af eigin reynslu?
Móses segir fólkinu, eftir að það
hafði yfirunnið Midíanítana: Alt,
sem e!d þolir, skuluð þérláta gaúga
í gegnum e!d. En alt, sem ekki
þolir e!d, skuiuð þér láta ganga
gegnum vatn. 4. Mós. 31, 23. Þann-
ig er því varið með herfangið, sem
hann tekur meðal hinna sterku og
voldugu, að það sem getur hreinsast
með eldi, það verður að ganga gegn
um eld, og það sem ekki þolir eld,
skal hreinsast í vatni. Hann leggur
ekki þyngra á oss en vér megnum
að bera. Sumir fá að hreinsast í
eldi, þeir sem af honum eru fyrir-
hugaðir að líkjast mynd hans sonar,
svo að hann megi vera frumburður
meðal margra bræða. Róm. 8, 29.
Su.nir eru það, er hann tekur úr
eldsafni hörmunganna, hreina eins
og drottins eigið orð, skæra eins og
silfur í deiglunni, sjö sinnum hreins-
að. Sálm. 12, 6. Þannig Móses.
Hvaða vald er það, sem fær hann
til að neita að kallast Faraós dóttur-
sonur? Hann sér þjóð, sem hafði
gefið sjálfa sig guði, til þess að
vera hans fólk, leidda inn í þjáning-
ar til þess að undirbúast fyrir ríki
hans. Guð segir: Esaú gaf eg Seirs-
fjall til eignar, en Jakob flutti með
sonum sínum til Egyptalands. Jós.
24, 4. Á öðrum stað: Jakob elsk-
aði eg, en Esaú hataði eg. Róm.
9, 13. Sannarlega undarlegur kær-
leikur! Þegar hinn hataði Esaú fær
Seirs frjósömu akurlönd, fær hinti
elskaði Jakob að fiýja ti! Egyptalands
að þræla þar við tígulsteinagjörð.
En guð er kærleikur, og flytur þá
burt aftur og leiðir þá um dimmar
undarlegar brautir; en hvernig, sem
það gengur, og þó þeir virðist ofur-
seldir eymd sinni ogvaldi hins vonda,
þá leiðir þó guð sitt fólk ti! sigurs.
Hvað heldur þú, að Móses hafi séð,
þegar hann hafnaði þeirri sæmd að
kallast Faraós dótturson? Hann
hefir séð guðs kærleika í Jesú Kristi,
og með honum, Kristi, vill hann
líða. Það var guðs kærleikur í
hinum krossfesta f/ælsara, sem guð
opinberar fyrir honum, og hann sá
að ætti hann að geta skilið og fá
meðtekið í hjarta sitt þenna kær-
Icika, þá varð hann að beygjast
gegnum þjáningar fyrir Krists sakir.
Móses vildi heldur líða ílt með guðs
fólki, en njóta skammvinnrar ánægju
syndsamlegs munaðar, og áleit það
meiri ávinning að líða vanvirðu
Krists, en alla Egyptalands fjársjóðu,
því hann leit til Iaunanna. Hebr.
11, 25. Þegar Mikka stóð frammi
fyrir Akab konungi,og allir hinir spá-
mennirnir sögðu: legðu til orustu,
þér mun heppnast, og hann einn
sagði: legg þú ekki til orustu, því
eg sá allan ísrael tvístraðan, eins
og sauði sem engan hirði hafa á
fjöllunum, og guð hefir sent lyga-
anda í alla þessa spámenn. — Hvað
var það, sem veitti spámanninum
þrek til að tala og vitna, þó hann
vissi, að kgnungurinn mundi fyrir
það setja hann í myrkvastofu og
fæða hann á vesaldar brauði og
vatni? 1. Kon 22. Hvaða vald er
það, sem knýr sannleikann fram af
vörum hans? Það er guðs kærleiki,
sem hann sá opinberaðan í hinum
þjáða Messías. Kærleiki Krisís þving-
ar oss. Með því vér ályktum svo,
að ef einn er dáinn fyrir alla, þá
séu þeir allir dinir, 2 Kor. 5, 14.
Og þegar Esajas stendur einn framrni
tyrir fólkinu, er snúist hafði til
skurðgoðadýrkunar, og býður því
að koma, hótandi því útskúfun frá
guði á himnuni, ef það snéri ekki
aftur, þá fær hann fyrir eigin reynslu
að vita, hvað það er að líða mcð
Kristi. Gg þegar hann af frjálsum
vilja gengur út í kvalafulla’i dauða
— livað ætli það sé, sem styrkir
hann í öllum þessum ógurlegu hörm-
ungum, ef ekki það, að guð leyfði
honum að sjá harmkvæla-manntnn,
sem vatiur var við þjáningar, iíða
fyrir misgjörðir fólj^sins, og verða
syudafórn fyrir það? Es. 53, 3. 8.
Ótti er ekki í elskunni lieldur
útrekur fulikomin elska óttann. í
því sýnir sig, að elskan með oss
er fullkomin, aðvérhöfum djörfung
á degi dómsins. Kærleikurinn hefir
þrengt sér inn hjá oss, og vegna
þess hefir einriig óttinn, eitt skifti
fyrir öll verið rekinn burtu frá sjálf-
um oss. Þú ottas* að deyja, og
það er eðlilegt, en þú óttast ekki
dóminn, því vér vitum, að vérhöf-
utn eilíft líf og komum ekki til
dómsins. Kærleikurinn hefur kent
oss, að það er > óbrigðull'sannleikur
orðið, sem Jesús sagði: hver sem
heyrir mitt orð og trúir þeim, sem