Frækorn - 01.04.1912, Blaðsíða 2

18
F R Æ K O R N
til ykkar aftur. Við viljum koma
aftur! Átti hann ekki að koma ein-
samall aftur? Ouð hafði sagt: tak
son þinn og offra honumsem brenni-
fórn. Ekki svo að skilja að Abra-
ham vildi koma sér undan að hlýða,
en hann bar í brjósti sér eilífðar-
vonina, og gegnum dauðann sér
hann fram til upprisunnar. Hann
vissi, að guð megnaði einnig að
reisa upp frá dauðum. (Hebr. 11,
19.) Þannig hugsaði hann, þegar
hann sagði við þrælana: bíðið hér
meðan eg og sveinninn förum og
biðjumst fyrir og komum svo aftur.
En á meðan þeir ganga þarna, er
annar, sem einnig er hugsandi um
förina, og það er sonurinn. Ætli
Isaak gruni, að hann sjálfur sé út-
valinn til að vera fórn? Hann
segir: sjá, hér er eldurinn og við-
urinn, en hvar er sauðurinn til
brennifórnarinnar? Abraham hafði
ekki kjark til að svara: Þú ert
sauðurinn til brenmfórnarinnar. En
ef til vill, hefir rödd hljómað
f brjósti Abrahams, að sá sonur,
sem öll fyrirheitin skyldu uppfyll-
ast í, ekki ætti að líða dauðann, þó
faðir hans yrði að fórnfæra honum,
og með undanfærslu svarar hann:
guð mun sjá fyrir sauð til brenni-
fórnarinnar. Og guð gjörði það.
Þegar Abraham hafði auðsýní
algjörða hlýðni, bygt aitarið og
lagt soninn á það og tekið hníf-
inn, til að slátra honum, þá aftrar
guð honum fráað framkvæma áform
sitt og sýnir honum hrút, sem hékk
á hornunum í runni nokkrum, og
Abraham tekur hann og framber
guði sem fórn.
Og á öllum tímum í sögu mann-
kynsins er spurt: hvar er sauður-
inn tii brennifórnarinnar? í sögu
ísraelsmanna mætum vér sífelt þess-
ari spurningu, og sömuleiðis í sögu
sjálfra vor. Vér höfum spurt: hvar
er sá, sem oss á að flytja frelsun?
Hvar er fórnin? Hvernig eigum
vér að verða hluttakandi í því,
sem friðþægir fyrir heimsins synd?
Þegar Isaak spyr: hvar er sauður-
urinn til brennifórnarinnar, þá gef-
ur guð lambið. Áður var það
orðið augljóst fyrir hjarta Abrahams,
að guð sér um þáð, sem á að
leggja á altarið, þannig hafði fólk
hans einnig fengið að reyna, eins
og postulinn segir, að þessi von
bjó svo lifandi í hinum tólf kyn-
þáttum, að þeir, til að öðlast fyrir-
heitin, óaflátanlega þjónuðu guði
nótt og dag. (Pgb. 26, 6—7).
Þessvegna þegar ísraelsmenn spyrja:
hvar er sauðurinn til brennifórnar-
innar, þá svararguð: hérerlambið.
Vér skulum líta á nokkra staði
í gamiatestamentinu, hvernig guð
með ýmsum atvikum gefur ísraeis-
fólki þetta svar. Hann lætur það
fyrst verða þræla í ókunnu landi,
lætur þá koma til Egyptalands og
dvelja þar fjögur hundruð og þrjátíu
ár, en ákveður svo að leysa þá út,
— og á hvern hátt er það, að
hann frelsar þá, ef ekki með þessu
1 a m b i ? Vér lesum: Drottinn mælti
við Móses og Aron í Egyptalandi,
og sagði: Þessi mánuður skal vera
yður höfuðmánuður, hann skal vera
fyrsti mánuður ársins hjá yður. Tal-
ið til allrar alþýðu ísraelsmanna, og
segið: á tíunda degi þessa mánað-
ar skal hver húsbóndi hjá yður
taka lamb fyrir sitt hús, eitt fyrir
hvert heimili. En ef ekki er svo
mannmargt á heimili, að upp fái
etið lambið, þá taki hann með sér
bónda þann, er næstur honum býr,
eftir manntali, svo að þér skuluð
ætla svo marga til lambsins, að þeir
fái upp unnið. Það lamb, sem
þér hafið til þess, skal vera ann-
markalaust, hrútlamb og ársgamalt,
og má vera hvort er vill ásauðar-
lamb eða hafurkið. Þetta lamb
skuluð þér varðveita til hins 14.
dags þessa mánaðar, þá skal því
slátra á samkomu allrar alþýðu ísra-
elsmanna millum tveggja aftna. Þá
skal taka nokkuð af blóðinu og
ríða því á báða dyrustafi og dyra-
tré þeirra húsa, þar sem lambið er
etið. Blóðið á þeim húsum, þar
sem þér eruð, skal vera yður sem
teikn; eg mun sjá blóðið og ganga
fram hjá yður (2. Mós. 12, 1—7.
13.). Vel gátu þeir hugsað um
þær niundir sem þeir voru seldir
sem þrælar í Egyptalandi, að guð
væri búinn að yfirgefa sitt fólk, en
þó leiðir guð það burt þaðan. Og
alt, sem þeir höfðu brotið á þess-
um tíma, er á einu augnabliki af-
máð fyrir blóðið. Hann leiðir þá
frjálsa yfir um rauða hafið, en fyrst
á að slátra lambinu, fyrst á að
rjóða blóðinu á dyrustafina, og þeg-
ar guð kemur og sér blóðið, þá
veit hann, að hér er hans fólk, og
morðengillinn fer franr hjá. Og
þetta fólk, sem rjóðaði blóði lambs-
ins á dyratré sín, gengur þurrum
fótum yfir um hafið, þarsem óvin-
irnir sökkva til þess aldrei að sjást
framar. Frh.
Gleðin.
Gleði þín verður að koma frá
glöðu hjarta — hjarta sem þvegið
er í lindinni, er hreinsar frá allri
synd, hjarta sem hefir gefið sig
Kristi. Hlátur þinn og bros sé ekki
tómlegt, eins og vér sjáum oft.
Með öðrum orðrum, það verður að
vera ljós innra með oss, sem er svo
sterkt, að það uppljómar augun.
Setjum svo að tíu menn, er vana-
lega fara skemtigöngu eftir vissri
götu, á hverjum degi ganga þar
með glöðu yfirbragði, þar eð hjörtu
þeirra eru full fagnaðar, og þú skalt