Frækorn - 01.04.1912, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N
19
sjá, að þeir hafa áhrif á aðra. Gleðin
læsir sig til annara. En glöðu and-
litin eru undantekning. Gættu að
tuttugu fyrstu andlitunum, er þú
mætir á götunni, og þú munt sjá,
aðtíuafþeim hafa ömurlegt, strangt
niðurbeygt, háðslegt eða óstaðfestu-
legt útlit. Hér er starf fyrir trú-
boðann. íklæð þig sjálfan huggun
fagnaðarerindisins. Leyf honum, er
huggaði Maríu og Mörtu, er þær
höfðu misl bróður sinn, honum,
sem hugsvalaði Abraham eftir missir
Söru, honum, sem endurnærði hið
hrelda hjarta Davíðs, er hann misti
son sinn, honum, er gaf Jóhannesi
að syngja lofsöngva, — þegar hann
var útlægur gjör til hinnar eyði-
legu Patmus en varð þótil hamingju
mörgum þúsundum óhamingjusöm-
um og ofsóttum — Ieyf honum
að gefa þér af sinni himnesku auð-
legð. Leyfðu honum að verða að
fullu og öllu ráðandi yfir eðlisfari
þínu, og þú skalt verða til blessun-
ar fyrir alla, sem mæta þér. Marg-
ur, er á við erfiðleika að stríða í
lífinu, er fóttroðinn og verður fyrir
álýgi, mun segja: Fyrst þessi maður
er sæll, þá get eg líka verið það;
getur verið honum hafi mætt sár
reynsla eins og mjer, og þó fetar
hann veg sinn með því andliti, er
í hverjum drætti ber merki gleði
og himinsfriði. Hví harma eg þá?
Þar sem hann öðlaðist fögnuð sinn
get eg fengið minn. »Hví ertu svo
niðurbeygð, mín sál! og óróleg í
mér? bíð þú guðs; því eg mun
enn þakka honum, minum frelsara
og mínum guði«.
Talrnage.
— Einn geisli af kærleika guðs
eitt leitfur af Krists hreinleika, sem
gagntekur sálina, sýnir sérhvern blett
syndarinnar, og auglýsir spillingu
og andlega fátækt mannsins.
Blessun ungbarna.
Eftirfarandi sönnu og íhugunar-
verðu orð segir dr. theol.og prófessor
August Hahn í bók sinni: »Lehrbuch
der chrislichen Glaubens«:
»Ef vér viljum stranglega fylgja
hinni postullegu meginreglu, þá
ættu ungbörn samkvæmt innsetningu
og eftirmynd frá Jesú og postulum
hans að vígjast meða blessun (Matt.
18, 15 fg. sbr. Mark. 10, 14. og
Lúk. 18,15. fg. sbr. 1. Kor. 7. 14),
en einungis fullorðnir menn að verða
skírðir, þá er þeir eru komnir til
viðurkenningar á nauðsyn sáluhjálp-
arinnar og hvað þurfi til þess, og
í sannleika trúa fagnaðarerindinu«.
Því ekki að fylgja þessiri »megin-
reglu« ?—
Biblían í Kína.
Fyrir hundrað árum síðan voru
engar líkur til að íbúar Kfna, 400
miljónir manna, gætu átt kost á að
kynnast guðs orði. Nú eiga þeir
alla biblíuna á sínu eigin móður-
máli, og fyrir starfsemi biblíufélags-
ins eru ýmsirkaflar biblíunnardreifðir
út um nærri því öll héruð þessa
risavaxna ríkis. Biblían í Kína hefir
orðið að þola helmingi meiri smán,
hatur og fyrirlitningu, heldur en
nokkur önnur bók, sem eg þekki.
Ef guð talaði ekki sjálfur í þessari
bók, og ef ekki væri þrá í hjarta
hvers eftir þessum guði, þá væri
fyrir löngu útgjört um biblíuna í
Kína.
Hvað viðvíkur mínu eigin trú-
boðs-starfi, Manschuríu, þá er ávöxt-
urinn af útbreiðslu biblíunnar sá,
að trúboðinn hefir unnið hylli al-
þýðumannsins. Fyrir 25 árum var
því öðruvísi háttað. Þegar vér um
þær mundir vorum á ferð um
Manschuríu, var mjög örðugt að
fá næturgistingu, já, vér urðum að
vera mjög varkárir, ef ekki átti að
verða upphlaup eða blóðsúthellingar.
Það var nærri því ómögulegt aö
fá hús til leigu. Eg man eftir að
í eitt skifti ráku þeir mig út frá
gististaðnum, og eg varð að vera
um nóttina hjá svínahjörðinni. En
þegar eg fimm árum síðar kom í
sama bygðarlag, tók fólkið af öllum
stéttum á móti mér, og gjörðu mig
að heiðursborgara. Nú er maður
boðinn velkominn gestur alstaðar.
Kristnir Kínverjar iesa miklu kapp-
samlegar biblíuna sína en margir
vor á nteðal. Flestir hafa auðvitað
heldur ekkert annað að lesa f, t. d.
engin dagblöð né skemtibækur, sem
eyðir svo miklu af okkar góða tíma
sem betur væri varið til lesturs guðs
orða; þeir hafa ekki heldur þús-
undir annara skemti-rita, sem oft
væru betur ólesin.
Vorir kristnu Kínverjar eiga að-
eins eina bók, og í henni lesa þeir
nótt og dag, heima og á ferðalög-
um. Já, rnargir þeirra, ef til vill
fjórði hlutinn, hefir Iært að lesa
eingöngu vegna biblíunnar, og þann-
ing styðst hin almenna mentun í
Kína, að miklu leyti við biblíuna.
En fólkið les hana ekki að eins,
heldur líka lærir mikið af henni
utan bókar. Eg þekti blindan mann,
mann, sem kunni alt nýjatestamentið
utan bókar svo vel, að þó hin helga
bók væri tekin burt úr heiminum
gat hann lesið hana upp eftir minni
orð fyrir orð. Þessi blindi maður
Tschany — með djúpri sorg og þó
með gleði segi eg það — ber nú
píslarvættis-sigurkórónuna. Ofsókn-
arárið 1900 var heimtað, að hann
afneitaði Kristi, og fórnfærði til af-
guðanna. Hann neitaði að gjöra
það, og þeir hjuggu af honum höfuð-
ið. Minning hans mun ætíð vera
til blessunar i Manschúríu. W.