Alþýðublaðið - 23.05.1963, Qupperneq 15

leit út um bílrúðuna. En hvað
það er gaman að sjá göturnar
aftur og fólkið”. Svo sagði liún
eftir stundarkorn: „En Jeff,
livert erum við að fara? Þetta er
ekki leiðin heim. Er hann að vill-
'. ast?“
„Þetta ER leiðin heim, Sar-
ita”, sagði ég. „Til nýja heimilis-
ins okkar. Geturðu ekki getið
upp á því?“
! Og þá fékk ég laun mín. Svip-
’ urinn í airgum hennar, þegar
bíllinn ók upp Simeonharð var
sannarlega þess virði að sjá
1 hann.
■ 1 Allir undanfarnir dagar
1 spennu, ótta og áhyggna þurrk-
uðust burtu úr huga mínum, er
hún sagði óstyrkri rödd: „Ó,
elsku Jeff! Þetta getur ekki ver-
• ið satt!”
1 Næstu dagar voru hamingju-
’ sömustu dagar lífs míns. Ég
þurfti að vinna að miklum skrift
um, svo að ég fór ekkert á skrif-
stofuna. Ég vann heima og hafði
samband við skrifstofuna í síma.
• Við bjuggum upp rúm handa
Saritu, svo að hún gæti verið hjá
mér. Hún las og prjónaði á með-
an ég vann, og við og við ýtti ég
frá mér pappírunum og við töl-
uðum saman.
! Henni jókst kraftur með liverj-
um deginum og á fjórða degi
hennar heima sagði dr. Zimmer-
man, sem lcomið hafði til að
skoða hana, að hún mætti fara í
hjólastól.
„Henni hefur farið gífurlega
fram, herra Hallidav”, sagði
liann, er ég gekk með honum St
að bílnum. „Ég bjóst við, að bat-
inn mundi aukast, er hún kæmi
heim, en ekki svona hratt, Ég
yrði ekkert hissa á þvi, þó að
hún væri farin að ganga eftir
’. nokkra mánuði”.
Næsta dag kom hjólastóllinn
1, og við hjúkrunarkonan hjálpuð-
umst að við að setja Saritu i
hann.
1 „Nú halda mér engin bönd”,
sagði Sarita. „Við verðum að
halda upp á þetta. Við skulum
bjóða Jaelc og Mathisonhjónun-
um í hádegismat”.
Svo að við héldum veizlu.
Við höfðum kalkún og kampa-
Vín og eftir hádegisverð. þegar
hjúkrunarkonan hafði heimtað,
að Sarita legðist fyrir til að
hvíla sig og Mathísonhjónin voru
i farin, sátum við Jack úti á ver-
öudinni, sem sneri út að ánni, og
horfðum á mennina vinna að brú-
arsmíðinni á meðan við lukum
við vindlana okkar. Okkur leið
báðum afarvel. Við töluðum um
liitt og þetta og svo, þegár Jack
f'úlkill li
á naésfá.
liIuAM'tlii •
Silnft
stóð á fætur, sagði hann: „Svo að
þeir eru loksins búnir að ná
Santa Barba morðingjanum.' Ég
var farinn að halda, að þeir
mundu aldrei ná honum”.
Það var eins og hnefa með
járnhanzka hefði verið barið í
magann á mér. Augnablik gat ég
ekki einu sinni talað, siðan sagði
ég: j,Hvað sagðirðu?”
Hann stóð og teygði sig og
geyspaði í heitu sólskininu og
sagði kæruleysislega: „Þú veizt:
náunganum, sem drap konuna í
bungalownum. Þeir umkringdu
hann á næturklúbb í New York.
Það var skotið og hann særðist.
Þeir segja, að hann muni ekki
lifa. Ég heyrði þetta í útvarpinu
í bílnum á leiðinni liingað”.
Einhvern veginn tókst mér að
sýna engin svipbrigði. Einhvern
veginn tókst mér að iáta ekki
heyra á mæli mínu.
„Er það virkilega?” sagði ég.
Röddin var ekkert lík minni eig-
in rödd. „Jæja, þar var hann ó-
hcppinn. Ég býst Við, að það sé
bezt að hafa sig að stritinu aftur.
Það var gaman að sjá þig hérna,
Jack”.
„i'akka þér fyrir matinn”.
Hann lagði höndina á handlegg
mér. „Og ég ætla bara að taka
það fram, Jeff: Það gleður mig
stórlega, að Saritu skyldi batna.
Hún er dásamleg og þú ert
fjandi hepninn náungi".
Ég horfði á hann aka niður
hæðina í svarta og hvíta Thun-
derbirdinum.
F.iandi heppinn náungi!
Ég skalf og það yoru svita-
perlur á andlitinu.
Svo að þeir voru loksins bún-
ir að ná Vasari!
Það var skotið og liann særð-
ist. Þeir segja, að hann muni
ekki lifa.
Það mundi vcra heppilegt —
of heppilegt.
Ég varð að fá að vita þetta í
smáatriðum.
Ég sagði hjúkrunarkonunni, að
ég þyrfti að fara niður í bæ.
Hún sagði, að Sarita svæfi, og
hún skyldi vera kyrr í húsinu.
Ég ók hratt til næsta blaðsölu-
staðar. Ég keypti blað, en þar
voru engar fréttir af handtöku
Vasaris. Ég hefði getað sagt mér
það sjálfur, að ég þyrfti að bíða
eftir síðustu útgáfu.
Ég ók til skrifstofunnar. Hug-
ur minn var allur í uppnámi.
Mundi hann deyja? Ef hann
dæi ekki, mundi hann verða dreg
inn fyrir rétt fyrir morð, sem ég
vissi, að hann hafði ekki fram-
ið. Ég gat ekki látið hann lenda
i gasklefanum.
Það biðu mín verkefni á skrif-
stofunni, en mér var ómögulegt
að einbeita huganum. Ég talaði
við einn af verktökunum og átti
svo erfitt með að halda þræðin-
um, að ég sá, að hann horfði
skilningsvana á mig. Ég afsak-
aði mig.
„Konan mín er nýkomin af
spítala”, sagði ég. „Við vorum
að halda upp á það, og ég býst
við, að ég hafi drukkið of mlkið
af kampavíni”.
Seinna kom Ted Weston inn á
skrifstofuna og lagði frá sér kvöld
blað á skrifborðið. Ég var enn að
vinna með verktakanum. Þegar
ég sá blaðið, var úti um allt sam-
hengi í samræðum mínum.
Við vonim að fást við tölur,
og ég gerði svo margar skyssur,
að verktakinn sagði hvasst:
„Heyrið mig, lierra Halliday, eig-
um við ekki að fresta þessu.
Þetta kampavín virðist sannar-
lega hafa verið sterkt. Hvernig
væri, að ég kæmi á morgun?‘í
„Ágætt”, sagði ég. „Mér þykir
það leitt en ég er með böl /e.ðan
hausverk. Já, við skulum gera
þetta á morgun ....”
Um leið og hann var farinn
teygði ég mig eftir blaðinu.
„Má ég fá þetta lánað, Ted?"
„Auðvitað, gjörið svo vei,
lierra Halliday”.
Á forsíðunni var mynd af Vas-
ari og laglegri, dökkhæröri
stúlku, sem ekki virtist vera
meira en átján ára gömul. Hann
hafði handlegginn utan mn hara
og brosti tU hennar.
Undir myndinni stóð: Jinx
Mandon kvænist dægurlagasöng-
konu daginn sem hann er hand-
tekinn.
Frásögnin af handtöku Vasaris
var óljós,
Leynilögreglumaður hafði bor-
ið kennsl á Vasari, þar sem hann
var að halda upp á giftingu sína
og Pauline Terry, næturklúbba-
söngkonu, í Ilole in the Corner
klúbbnum. Lögreglumaðurinn
var staddur þar af tilviljun. Þeg-
ar leynilögregiumaðurinn nálg-
aðist borðið, þar sem Vasari og
kona hans voru að borða, liafði
Vasari tekið upp byssu. Leyni-
lögreglumaðurinn hafði skotið
hann, áður en liaun fengi hleypt
af. Vasari hafði verið fluttur með
hraði á sjúkrahús, alvarlega
særður. Læknar voru nú að berj-
ast við að halda í honum lífinu.
Þetta var allt og sumt, en það
var nóg. Ég gat ekki unnið meira.
Ég sagði Weston, að ég væri að
fara heim, en ég fór ekki beint
þangað. Ég fór á krá í grennd-
. .... i •
inni og fékk mér tvo tvöfalda
whiskysjússa.
Læknar börðust nú við að
halda í honum lífinu. _ ;
Kaldhæðni alls þessa. Þeir voru !
að reyna að bjarga lífi hans, svo!
að hægt væri að taka hann af 1
lífi! Hvers vegna leyfðu þeir
honum ekki að deyja?
PAT-A-FISH
KRYDDRASPIÐ ER KOMIÐ
í NÝJAR UMBÚDIR
NÆSTU BUÐ
TIL
VI
; i
i *,t
7
ÍV
0
, f(
>v
;í>
■ i‘
‘V
-v
yi*
íi’
íú
ú.!
i v
?í<
r.ú
óskast í nokkra vöru- og fólks og jeppabifreiðir, sem
verða til sýnis í porti Vita- og Hafnarskrifstofunnar við
Seljaveg föstudaginn 24. maí kl. 13—15. Enníremur ósk-
ast tilboð í steypuhrærivélar, loftpressur, benzínhreyfla,
vatnsdælur 60—70 tonn brotajárn o. fl. sem verður til
sýnis við Áhaldahús Vita- og Hafnarmálaskrifstofunni
við Kambsbraut í Fossvogi á sama tíma.
Tilboð verða opnuð á Ránargötu 18, laugard. 25. mat
kl. 10. f. h.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. maí 1963 15