Alþýðublaðið - 29.06.1963, Blaðsíða 15

„Hvaða tegund af vindling-
um reykti frú Allen?“
„Gaspers. Það eru nokkrar
þarna í öskjunni".
Japp opnaði öskjuna, tók
upp einn vindling og kinkaði
kolli. Hann renndi vindlingn-
um niður í vasa sinn.
„En þér, ungfrú? spurði
Poirot.
„Sömu tegund“.
„Þér reykið ekki tyrkneska?"
„Aldrei".
„Og heldur ekki frú AUen?“
„Nei. Henni geðjaðist ekki
að þeim“.
„En herra Laverton-West?
Hvað reykti hann?“ spurði
Poirot.
Hún starðl á hann hörkulega.
„Charles? Hvað kemur það
málinu við, hvað hann reykti?
Þér ætlið þó ekki að fara að
gefa í skyn að hann hafi myrt
hana?“
„Það hefur hent fyrr ungfrú
að maður hafi drepið kónuna,
sem hann elskaði".
Ungfrú Plenderleith hristi
höfuðið óþolinmóðlega.
„Charles mundi aldrei
myrða nokkurn mann. Hann er
mjög varkár maður“.
„Það eru nú samt sem áður
varkáru mennimir, ungfrú
sem drýgja morð af mestum
klókindum".
Enn starði hún á hann.
„En ekki af því tilefni, sem
þér hafið einmitt núna verið að
láta í ljós, herra Poirot“.
„Nei, satt er það“.
Japp reis nú á fætur.
„Jæja, ég held að það sé þá
ekki fleira, sem ég get geri
hér. Mig langar til að litast urr
í húsinu enn einu sinni“.
„Ef vera kynni að peningai
skyldu hafa verið lagðir til
geymslu einhvers staðar. SjáH
sagt. Leitið hvar sem yður. sýn-
ist. Einnig í mínu herbergi —
enda þótt ekki sé líklegt af
,Barbara færi að fela þá þar“.
Leit Japps tók ekki langa
stund þótt rækileg væri. Að
fáum mínútum liðnum hafði
hann grandskoðað alla hugsan-
lega leynistaði í setustofunni.
Að því búnu hélt hann upp á
loftið. Ungfrú Plenderleith sat
á stólbrík, reykti vindling og
starði í eldinn í arninum. Poirot
gaf henni gætur.
Að stundu liðinni sagði liann
hæglátlega:
„Vitið þér, hvort hann La-
verton-West er í Lundúnum
sem stendur?"
„Það hef ég ekki hugmynd
um. Ég geri frekar ráð fyrir
að hann sé í Hampshire hjá
fólki sínu. Ég býst við að ég
•hefði átt að hringja til hans.
Það er skammarlegt að ég lief
gleymt því“.
„Það cr ekki hlaupið að því
að muna eftir öllu, þegar
hörmuleg atvik lcoma fyrir. Og
þegar allt kemur til alls, þá
lilaupast þær ekki á brott vá-
fréttirnar. Þær berast víst nægi
lega fljótt".
„Já, það er satt“, sagði hún'
úti á þekju.
Fótatak Japps heyrðist nú.A
leið niður stigann. Ungfrú
Plénderleith gekk fram til
móts við hann.
„Jæja?“
Hann hristi liöfuðið.
„Ekkert, sem að gagni kem-
ur, er ég hræddur um, ungfrú
Plenderleith. Ég hef nú leitað
um allt húsið. Ó, ég ætti víst að
líta aðeins inn í þennan skáp
héma undir stiganum".
Hann greip um leið í hurð- ..
arhúninn og reyndi að opna.
Poirot fann hvemig stúlkan
við hlið hans stirðnaði og hélt
niðri í sér andanum eitt augna
biik. Hann fylgdi með augun-
um geislanum frá ljósi Japps.
Þáð var ekki margt að sjá í
skápnum. Þrjár regnhlífar —
ein þeirra brotin, fjórir göngu
stafir, ein samstæða af golf-
kylfum, tveir tennisspaðar,
vandlega brotið ferðateppi og
nokkrar sess'Ur, misjafnlega illa
farnar. Efst ofan á þeim
hvildi lítið, laglegt snyrtiskrín.
Þegar Japp rétti út hendina
AGATA CRISTIE:
„Hann er læstur“, sagði ung
frú Plenderleith.
Eitthvað í rödd hennar kom
báðum mönnunum til að líta
hvasst á hana.
„Já, sagði Japp þýðlega, „ég
sé að svo er. Viljið þér vera
svo góð að ná í lykilinn?"
Stúlkan stóð eins og höggvin
í stein.
„Ég — ég veit ekki með vissu
hvar hann er“.
Japp leit snöggt á hana.
Hann mælti með sömu þýðu
hispurslausu röddinni:
„Hjálpi mér, það var verri
sagan. Ég vil ógjarnan skemma
hann með því að brjóta hann
upp. Ég held að ég verði að
scnda Jameson eftir lyklasam-
stæðum.
„Ó“, sagði hún. „Andartak.
Það kann að vera . . .“
Ilún fór aftur inn í sctustof
una og kom aftur eftir andar-
tak og hélt á all stórum lykli
i hendinni.
„Við höfum hann læstan“,
sagði hún til skýringar, „af því
að regnlilífarnar okkar og aðr-
ir hlutir vilja stundum hverfa",
„Mjög skynsamleg varúðar
ráðstöfun", sagði Japp og tók
glaðlega við lyklinum.
Hann sneri lionum í skránni
og opnaði hurðina upp á gátt.
Það var myrkur í kompunni.
Hann tók upp vasaljósið og
lýsti með því tim alla kompuna.
eftir því, flýtti ungfrú Plender
leith sér að Segja:
„Ég á þetta. Það — ég kom
með það í morgun, svo að það
getur ekkert verið. í því“.
„Það sakar ekki að vita vissu
sína um það“, sagði Japp, og
raddblærinn varð ennþá vin-
gjarnlegri en áður.
Skrínið var ólæst. Það var
útbúið með hólfum -fyrir bursta
og spyrtiglös. En það var ekk-
ért'í því annað en tvö tímarits-
hefti.
Japp rannsakaði það í krók
og kring með ýtrustu ná-
kvæmrii Þegar hann loks lagði
aftur lokið og beindi athyglinni
lauslega að sessunum, mátti
heyra feginsandvarp líða frá
brjó’Sti stúlkunnar.
Annað var ekki í skápnum
en þetta, sem blasti við sýn,
þegar inn var litið. Rannsókn
Japps var því brátt lokið.
Hahn læsti dyrunum eftir og
rétti ungfrú Plenderleith lykil
inn.
;,Jæja, sagði hann, ,,þá er
þessu lokfð. Getið þér gefið
niér , heimilisfang herra Laver-
ton-Wests?“
•SiFarkscomþ höll Little Led
bury, Hapshire".
,, ,i „Þakka yður fyrir, ungfrú
Mendérleith. Þá er það ekki
fleira að sinni. Má vera að ég
líti hár inn seinna. Meðal ann-
arra orða, hafið ekki hátt um
þetta. Látið það heita sjálfs-
morð svona út á við“.
„Að sjálfsögðu. Ég skil það
fullkomlega".
Hún kvaddi þá báða með
handabandi.
Þegar þeir gengu niður göt-
una skauzt upp úr Japp:
„Hver — hver andskotinn
var í skápnum? Það var eitt-
hvað þar“.
„Já, það var eitthvað".
„Og ég skal veðja tíu á móti
einum að það stóð í einhverju
sambandi við snyrtiskrínið! En
ég hlýt að vera einhver erki-
bjáni, því að ég gat ekkert
fundið. Skoðaði í öll glösin og
þuklaði allt fóðrið — hver djöf
ullinn gat það verið?"
Poirot hristi höfuðið hugs-
andi.
„Þessi stúlka er eitthvað
flækt í málið, það bregzt mér
ekki“, hélt Japp áfram.
Kom með skrínið aftur í morg
un! Nei, það þarf enginn að
segja mér, að hún hafi gert!
Tókuð þér eftir, að það voru í
því tvö tímaritshefti?"
„Já“. ,
„Já, og annað þeirra var frá
því í júlí síðastliðnum"
SJÖUNDI KAFLI
Það var næsta dag að Japp
gekk inn í ibúð Poirots, fleygði
hattinum á borðið argur og í
illu skapi og hlassaði sér í stól.
„Jæja“, tuldraði hann. „Þá
er hún úr sögunni!“
„Hver er úr sögunni?"
„Plendérleith Hún var að spila
bridds til miðnættis. Húsbónd-
inn, húsmóðirin, gestkomandi
sjóliðsforingi og tveir þjónar
bjóðast öll til að leggja eið að
því. Það er hafið yfir allan efa,
okkur er óhætt að sleppa öllum
bollaleggingum um að hún sé
við málið riðin. En hvað sem
því líður þætti mér gaman að
vita hvers vegna hún komst
svona í uppnám út af þessu
snyrtiskríni undir stiganum. Það
er eitthvað fyrir yður, Poirot.
Það á við yður að fást við þess
konar smámuni, sem eru einsk
isvirði. Leyndardómur litla
snyrtiskrínsins. Það hljómar
bara laglega!“
„En þá ætla ég að stinga upp
á annarri fyrirsögn handa yð
ur. Leyndardómurinn um þef
af vindlingareyk".
„Fremur óþjál fyrirsögn.
Þefur — ha? Var það það, sem
þér voruð að snusa eftir, þegar
við vorum fyrst að rannsaka
líkið? Ég bæði sá — og heyrði
til yðar. Uff — uff — uff. Ég
hélt að þér hefðuð eitthvað
kvefast".
„Það var alger misskílingur
hjá yður“.
Japp varp öndinni.
„Ég hef alltaf haldið að það
væru þessar litlu gráu heila-
frumur. Ætlið þér nú að telja
mér trú um, að neffrumur yð
ar séu álíka mikið fullkomn-
ari en allra annarra manna?“
• „Nei, nei, verið alveg ró-
legur“.
„Ekki fann ég nokkurn
vindlingaþef", hélt Japp áfram
með grunsemd í málrómnum.
„Og ekki ég heldur, vinur
minn“.
Japp leit á hann efabland-
inn. Því næst dró hann vindl
ing upp úr vasa sínum.
„Þetta er sú tegund, sem frú
Allen reykti — gaspers. Það
voru þar sex stúfar af hennar
tegund. Hinir þrír voru tyrk-
neskir“.
„Alveg rétt“.
„Og þetta vissi yðar maka-
lausa nef, jafnvel án þess að
líta á þá, býst ég við“.
„Ég get fullvissað yður um,
að nefið á mér kemur þessu
máli ekkert við. Nefið á mér
varð einskis vísara.“
„En heilafrumurnar urðu
hins vegar margs vísari?“
„Jú — þar voru vissar bend
ingar — eða fannst yður það
ekki?“
Japp leit á hann út undan
sér.
„Eins og til dæmis?“
„Tja, það var greinilegt að
það vantaði eitthvað í herberg 6
ið. Sömuleiðis einhverju ofauk
ið, að mér fannst . . .Og svo
var á skrifborðinu — “.
„Þetta vissi ég! Nú er lcom
ið að déskotans lindarpennan-
um!“
„Blessaðir verið þér. Lindar
penninn kemur ekki málinu
við nema óbeinlínis".
— í þessari bók á stelpan fjölskyldu, sém er lík minni,
og svo endar það mcð því að hún strýkur að liciman.
ALÞÝÐUBLA0IÐ — 29. júní 1963 15 '