Lögrétta - 10.08.1910, Síða 4

148
L0GRJETTA.
HEyrarbakka 1. ágúst 1910.
jer með læt jeg ekki hjá líða að tilkynna hinum heiðruðu skiftavinum mínum, að jeg frá 1.
september f. á. hef selt í hendur
HLUTAFJELAGSINS „VERSLUNIN EINARSHÖFN"
verslun þá, er jeg hef rekið hjer, með öllum eignum hennar og skuldum, ásamt fasteignum minum
hæði hjer á staðnum og i Þorlákshöfn og á Stokkseyri.
Um leið og jeg þakka traust það og góðvild, er verslunin hefur nolið í 42 ár, vona jeg að hið
nýja fjelag, sem jeg er meðstjórnandi i, megi njóta hins sama.
Yirðingarfylst.
J. A. LEFOLII.
Verslun J. R. R. LKFOI II S.
Samkvæmt ofanskráðu tilkynnist, að
HLUTAFJELAGIÐ „VERSLUNIN EINARSHÖFN",
sem er stofnsett með 150,000 króna höfuðstól í innleystum hlutabrjefum, hefur frá 1. september 1909
tekið við verslun þeirri, er áður hefur verið rekin hjer undir nafni J. R. R. Lefolii’s, ásamt öllum úti-
standandi skuldum hennar og innieignum.
Enn fremur hefur hlutafjelagið keypt jarðirnar Skúmsstaði og Einarsliöfn af stórkaupmanni
J. A. Lefolii, ásamt húseignum hans hjer og í Porláksliöfn og á Stokkseyri, og sömuleiðis vjelarkútter
„Hjálparinn“.
Hr. P. Nielsen ljet af verslunarstjórastörfum hinn 31. desbr. f. á. og tók þá við af honum versl-
unarstjóri J. I). Nielsen, sem undirskrifar pr. prókúra.
í stjórn fjelagsins eru:
Stórkaupmaður J. A. Lefolii, íormaður.
Sláturfjelag Suðurlands.
Overretssagförer C. L. David, varaíormaður.
Rentier Elias M. Olsen.
Cand. juris Jón H. Sveinbjörnsson.
Sauðakjöt og slátur fæst í
Sláturhúsinu °e Sðlnðeilðum fjelagsins.
Hamburg
W. v. Essen & W. Jacohy.
(Eigandi Waldemar v. Essen. Stofnað 1869).
Vöruafgreiðsla. Skipaafgreiðsla. Vátrygging.
Meðmæli: Die Deutsche Bank.
JEanóaRotssRólinn
byrjar [fimtud. 1. sept.
impregn., á konur og karlmenn, sem altaf erverið að
spyrja um, eru komin ennþá einu sinni, og nú
nægar birgðir fyrst um sinn.
NB.: FATAEFNI af sömu gerð fæst einnig.
Brauns verslun „Hamburg,“
Aðalstræti 9.
Til leigu
stærri og smærri ibiiðir
hefur
Siggeir Torfason.
ÖTT0 HBNSTED
f/
G,
&
dansfca
smiörlihi cr be^K
Heimsóknir á geðveikra-
hælinu eru eftirleiðis þriðjudaga og
flmtudaga kl. 2—4, ekki aðra daga,
nema fyrir fjarbúandi menn til þess að
heimsækja ættingja sína.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Biðjið um leýundírnar A
„Sótey** „ Inyólfur ” „ Hehla ” eða JsafoIcT’
Smjörlikið fcesh einungi$ fra:
\ Otto Mörtsted h/f. >
'Q\ Kaupmannahöfn og/fro'sum
i Danmörku.
2 3
gat, »að doktor Mortimer sje aldraður
læknir, haíi mikið að staria og sje vel
metinn í stöðu sinni, úr því að vinir
hans hafa sýnt honum þetta virðing-
armerki«.
»Rjett er það!« sagði Holmes. »Það
er meira að segja ágætlega byrjað«.
»Mjer er líka nær að halda að hann
muni vera sveitalæknir, sem vitjar
sjúklinga sinna fótgangandi«.
»Hvers vegna haldið þjer það?«
»Stafurinn hefur upphaílega verið
mjög laglegur, en nú er hann orðinn
svo slitinn og af sjer genginn, að jeg
á bágt með að trúa því að læknir í
nokkurri horg vildi ganga við hann.
Járnskórinn neðan á honum hefur
verið þykkur, en er nú orðinn svo
þunnur og farinn, að auðsjeð er að
mikið hefur verið á hann reynt«.
»A11 skynsamlega er þetta ályktað«,
sagði Holmes.
»Og þá kemur þetta með vinina
í R. K. S. Jeg get mjer til að
þessa áritun megi setja í sam-
band við hjeraveiðar, við veiðifjelag í
einhverjum bæ, að hann hafi veitt fje-
lagsmönnum þeim læknishjálp og feng-
ið svo þessa gjöf í þóknunarskyni«.
»Þarna dragið þjer loksins ekki af
yður, Watson«, sagði Holmes, ýtti stóln-
um aftur á bak og kveikti í vindlingi.
»Jeg verð að segja það, að þjer hafið
haft þann vanann, að draga sem mest
úr dugnaði yðar sjálfs og framkvæmd-
um í öllum þeim frásögum, sem þjer
hafið fært í letur um smámuni þá,
sem jeg hef fengist við. Jeg vil ekki
segja, að þjer sjeuð sjálfur skínandi
ljós, en hirtuna hafið þjer þó jafnan
með yður. Sumum mönnum er svo
farið, að þeir geta vakið hugvitið hjá
öðrum og eflt það til muna, án þess
að hafa svo ýkja-mikið af því sjálfir.
Jeg kannast fúslega við það, vinur
sæll,aðjeg á yður mjög mikiðaðþakka«.
Hann hafði aldrei tekið svona djúpt
i árinni fyr, og þótti mjer því vænna
um það, sem hann hafði oft og einatt,
að þvi er mjer fanst, virt aðdáun mína
að vettugi og allar þær tilraunir, sem
jeg hafði þó gert, til þess að víðfrægja
verk hans og snild í ræðum og ritum.
Jeg miklaðist með sjálfum mjerviðþá
liugsun, að aðferð hans öll væri nú
orðin mjer svo töm og eiginleg, að
hann lyki lofsorði á mig, þegar er jeg
beitti henni.
Hann tók nú við stafnum af mjer og
virti hann nokkra stund fyrir sjer ber-
um augum; lagði síðan vindlinginn
frá sjer, tók stafinn og gekk með hann
út að glugganum og skoðaði hann enn
vel og vandlega með djúpúðgu yfir-
hragði gegnum stækkunargler.
»óbreyttur stafur er þetta, og þó er
eitthvað við hann«, sagði hann og sett-
ist á legubekkinn í vanasætið sitt. »Það
eru vafalaust tilvísanir á stafnum; af
þeim kynni að mega ráða ýmislegt«.
»Hefur mjer þá sjest yfir nokkuð?«
spurði jeg hálfhreykinn. »Mjer er
næst að halda, að það muni ekki vera
stórvægilegk.
»Jeg er hræddur um, Watson góður,
að flestar af ályktunum yðar fái ekki
staðist. Jeg sagði áðan, að jeg ætti
yður mikið að þakka, en satt að segja
var það með því að íhuga missýni
yðar, að jeg er smámsaman að þokast
nær rjettri leið. Það er þó ekki svo
að skilja, að þjer hafið rangt fyrir
yður í öllum rökleiðslunum. Maður-
inn er efalaust sveitalæknir, og hann
fer líka mikið um fótgangandi«.
»Hef jeg þá ekki á rjettu að standa?«
»Að því leyti til«.
»En það hlýtur þó að vera aðalat-
riðið«.
»Nei, engan veginn, Watson góður
— engan veginn. Mjer þykir miklu
sennilegra, að læknir fái gjöf frá spí-
tala en frá dýraveiðafjelagi, og sjeu
stafirnir R. K. S. látnir merkja »Rauða-
kross-spítalann«, verður það mjög eðli-
leg tilgáta«.
»Rjett getur það verið«.
»Líkindin eru fyrir því. Og ef við
sættum okkur við þessa tilgátu, getum
við reynt að styðjast við hana og leit-
ast svo við að finna, hver ókunni
gesturinn muni hafa verið«.
»Jæja þá. Ef R. K. S. er skamm-
stöfun fyrir Rauða-kross-spítalann, hvers
megum við geta okkur til aí því?«
»Koma engar slíkar getgátur að sjálf-
sögðu? Þjer þekkið mína aðferð.
Hafið hana!«
»Jeg get einungis hugsað mjer það,
sem beinast er fyrir, að maður þessi
hafi verið læknir í stórborg, áður en
hann fór upp í sveit og átti þar við
lækningar«.
»Jeg held að okkur sje óhætt að
halda sömu hugsuninni áfram. Við
skulum íhuga málið frá þessari hlið.
Við hvaða tækifæri væri líklegast að
önnur eins gjöf og þessi hefði verið
gefin? Hvenær mundu vinir hans hafa
tekið sig saman um að sýna honum
velvildarmerki? Auðvitað um það leyti,
sem Mortimer veik úr stöðu sinni við
spítalann og fór að eiga með sig sjálí-
ur. Við vitum, að þetta er gjöf og við
giskum á, að læknirinn haíi flutt sig
úr stórhorg upp í sveit. Er þá sú lil-
gáta ósennileg, að hann hafi fengið
gjöfina við þennan flutning?«
»Það er líldegt, að minsta kosti«.
»Gott er það. Þjer sjáið að hann
hefur ekki getað verið fastalæknir víð
spítalann, því að hver sá læknir, sem
þá stöðu hefur á hendi, hefur auk þess
mikið að gera úti um sjálfa Lundúna-
borg, en enginn þess háttar læknir
tekur upp á því óráði, að flytja sig
upp í sveit. En hvað var hann þá?
Ef hann hefur á annað horð verið
nokkuð riðinn við spítalann, hefur
hann ekki verið fastalæknir þar, en
annaðhvort haít stöðu þar sem undir-
læknir eða gengið þangað um tíma að
afloknu embættisprófi, og það er ekki
öllu meira á metunum en það, sem próf-
lausir læknistúdentar gera síðari ár
námstímans. Og við spítalann hefur
hann ekki verið síðustu fiinm árin —
ártalið stendur á stafnum. Það verð-
ur þess vegna lítið úr roskna og öld-
urmannlega húslækninum yðar, Wat-
son góður, en í hans stað kemur fram
í hugsjón okkar ungur maður, ekki