Lögrétta - 27.11.1912, Síða 4

226
L0GRJETTA
Verslunin Edinborg.
Ákveðið er að leggja bráðlega niður skóíatnaðardeild og sanmastoíu verslunarinnar. Vegna þess verða vörurnar í
Skófatnaðardeildinni og Fatnaðardeildinni
seldar með feikna miklum og alveg óvanalegum afslætti
W*- frá 28. þ. m. að teija.
Pað er skylda allra, að fara vel með efni sín, og vegna þess býður skyldan öllum, sem þurfa að fá sjer skó eða fatnað.
að gefa þessu alvarlegan gaum. — Pessi dagur,
fl.mtudag'urinn 28. nóvember,
verður ennfremur merkisdagur að því leyti, að þá byrjar einnig hjer
Snotrasta jólaútsalan
í bænum, í
álnavöru-
glervöru-
Og
nýlenduvöru
-deildunum.
Skriíið J>etta. bak við eyrað!
Verslunin Edinborg
»
3azar
heldur Kvenfjel. »Hringurinn«
mánud. 2. des. í húsi K. F. U. M.
— Söngur og hljóðfærasláttur.
Alt verður selt með afarlágu
verði.
Peir, sem hafa nr. 1183 og nr.
17 af brúðulotteríseðlnm kvenfjel.
Hringurinn, verða að vera búnir að
sækja brúðurnar fyrir I. des. — Ella
verða þær seldar. Stjórnin.
Oddur Gíslason
yfirrjettarmálaflutningsmaður,
Laufásveg 22.
Venjul. heima kl. 11—12 og 4—5.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutnlngsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima kl. 10—11
•g 4—5. Talsimi 16.
Völundur
H|
selur ódýrust húsgögn
og hefur venjulega fyrirliggjandi:
Kommóður, Borð, Buffet, Servanta,
Fataskápa, Rúmstæði, Bókahillur lit-
aðar, Bókaskápa úr eik og mahogni,
Ferðakoffort,
Eldhúströppur, sem breyta má í stól,
Skrifborð með skúffum og skápum,
Búrskápa o. fl.
Ofangreindir munir fást ósamsettir,
ef óskað er.
Allskonar önnur húsgögn eru smíð-
uð úr öllum algengum viðartegund-
um, eftir pöntum.
Ennfremur eru til fyrirliggjandi:
Hurðir, mjög vandaðar, kvistlakkað-
ar og grunnmálaðar ef óskað er, stærð:
30 X !°úr I1/!, kontrakílkdar
3°3"Xi°V'- i1/’ -
3°4"Xi°4"- i1/* —
3°5"Xi°5"- i1/* -
3°6"Xi°6"— i1/. —
3°8"Xi°8"— i1/. —
Útidyrahurðir:
30 4"X2° úr 2" með kílstöðum
30 6"X2° — 2" - -
30 8"X2°— 2" — —
3°I2"X2°— 2" — —
Okahurðir, venjulegar.
Talsvert af hurðum af ýmsum öðr-
um stærðum en að ofan eru greindar
eru einnig til fyrirliggjandi. Sömu-
leiðis eru ávalt til:
Gerikti, Gólflistar, Loftlistar,
Kílstöð og ýmsar aðrar teg. af listum.
Allskonar karmaefni.
Rúmfætur, Rúmstólpar, Borðfætur,
Kommóðufætur, Stigastólpar,
Pílárar ýmiskonar.
Margskonar rennismíðar eru til
fyrir hendi og allskonar pantanir í
þeirri grein fást fljótt og vel af hendi
leystar.
Komiö og skoðið
það, sem er fyrirliggjandi
smiðju fjelagsins við
Klapparstíg.
verk-
darx$ka smjörlitá cr bes*.
Biojið um \eqund\mar ^
-Sóley* w Ingóífur ” „ Hehla ~ eða Jsafold*
Smjörlihió fce$t einurtgi1$ frat
Otto Mönsted h/r.
Kaupmannahöfn ogÁrósum
i Danmörku. '
Brúkuð isleiiMÍt
X^rímerlti
kaupir háu verði Sigurðnr Jónsson,
Lindargötu 1 B, Reykjavík.
Auglýsingum í „Lög-
rfettu‘( tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Gunnar Gunnnrsson : Augu dauðans.
21
stjörnunni. Hendur hans fálmuðu
ósjálfrátt fyrir sjer, gripu dauðahaldi
í ísbrúnina og sleptu ekki.
Það var komið langt fram yfir
miðnætti, en Narfi var enn ekki
kominn heim, og þó hafði hann
lofað ákveðið að koma heim um
kvöldið. Fóstri hans varð órólegri
með hverju augnabliki, og lagði loks
af stað við annan mann, til þess að
skygnast eftir honum.
Þeir fundi hann fljótlega.
Hann var dáinn. Höfuðið lá aftur
á bak og stóð hálft upp úr ísnum,
sem hafði læst sjer að því um hnakka
og háls. Vatn hafði sflt í skeggið,
og það var frosið við ísinn. Fing-
urgómarnir stóðu einnig upp úr
ísnum.
Það var hræðileg sjón að sjá hann
liggja þarna með opin augun. Þeg-
ar fóstri hans laut niður að honum,
sá hann stjörnurnar spegla sig í
svörtu sjáöldrunum
Fríða beið elskhuga síns öll jólin,
22
en hann kom ekki. Alla tíma dags
starði hún í áttina, — hann hefði
ekki komið henni að óvöru.
Þegar henni barst fregnin um and-
lát hans, hrökk hún saman. Og
hún sagði lágt, — eins og hún tal-
aði við sjálfa sig: „Stjörnurnar hafa
drepið hann!
------Hún vildi endilega sjá lík-
ið. Hún þoldi ekki að sjá augu þess,
sem ekki hafði verið hægt að loka,
— þessi stálfrosnu augu störðu inn
í sál hennar; hræðsla og örvænting
ráku vit hennar á flótta.
Síðan talar hún í brjálsemi um
augu dauðans.
Gunnar Gunnaraaon i
Sáttin.
Það var aðfangadagskvöld, með
hvassviðri og snjókomu.
Veðrið hafði verið gott um miðj-
ann daginn. Köld, heið himinhvelf-
ingin sýndist hærri en ella. En úti
við sjóndeildarhringinn sáust hvítir,
tásulegir skýabólstrar, sem margt gat
búið f.
Erlingur hafði hætt sjer á fjall-
garðinn — sex mílna langa öræfa-
leið. Hann þurfti heim til móður
sinnar, sem lá fyrir dauðanum.
Á miðjum fjallgarðinum versnaði
veðrið. Kaldur skafrenningur þyrl-
aði lausasnjónum, sem lá hjer og þar
í hjarnlautunum, eða í hvítum görð-
um frá norðri til austurs, upp í loftið.
Kófþokan óð elginn, eins og ham-
24
ramt illvætti. Endur og eins rofaði
vitund til, svo Erlingur sá, gegn um
glufu, sem varð í snjórokið, bláan
blett, sem minti hann á, að yfir fs-
öskurokinu lá himininn, kaldur og
heiður.
Erlingur viltist.
Það var komið kvöld, og hann
hafði enga hugmynd um, hvar hann
var staddur. Bláa flíkin, sem hann
eygði við og við, stirndist. En hann
var ekki svo stjörnufróður, að það
gæti orðið honum að liði.
Erlingur var ekki nærri eins óró-
legur yfir útlitinu og búast hefði
mátt við. Orsökin var eflaust sú,
að hann hugsaði ekki út í, hvað það
voru litlar líkur til, að hann kæmist
lífs af.
Hann hafði um svo margt að hugsa
— móður sinni viðvíkjandi, og þess-
um síðasta fundi. —- Fyrir tveimur
árum síðan höfðu mæðginin orðið
missátt. Orsökin var afar-lítilfjörleg,
eitthvað heyskapinn áhrærandi, sem
þau gátu ekki komið sjer saman um.
Erlingur hafði orðið fyrirvinna hjá
25
móður sinni, þegar faðir hans dó. í
þrjú ár gekk alt vel. Þá alt í einu
þóttist Erlingur verða þess var, að
móðir sín væri ráðrík, og tæki ekki
sæmilegt tillit til vilja hans og ráða.
Þeim lenti í þrætu, með ávítunum
á báðar hliðar, og Erlingur gekk í
burtu í bræði sinni.
Hann fór úr hjeraðinu, tók vist
uppi í Fjalla-sveit, og hafði verið þar
síðan.
Mæðginin höfðu hvorki sjest nje
senst á skeytum í þessi þrjú ár. Það
dapraði þeim báðum Jund, — en hvor-
ugt gat brotið odd af oflæti sínu og
stigið fyrsta sporið til sátta, — þó
bæði grunaði hvað hitt hugsaði.
En núna rjett fyrir jólin hafði
Erlingur af hendingu fengið vitnesku
frá vegfaranda um, að móðir sín berð-
ist dauðastríðinu. Um leið hvarföll
einþyknin og allur þráinn gagnvart
móðurinni úr skapi hans.
Það var alt í einu sem blæju væri
Jyft frá augum hans og hann sæi,
hvað óverjandi framkoma hans gagn-
vart móður sinni hafði verið. Þær