Lögrétta - 01.05.1918, Blaðsíða 4

75
LÖGRJETTA
„íþróttafrjettir". — Ritstj. eí Bene-
dikt G. Waage.
Víðavangshlaup fóru hjer fram á
sumard. fyrsta og voru þáttakendur
io. Fljótastur varö Ólafur Sveinsson
prentari og rann hann skeiðiS á 15
mín. 50 sek., en það var frá Austur-
velli inn aö ÖskjuhliS, um Laufásveg,
þaöan norður á Laugaveg, og eftir
honum til baka aftur. Næstir honum
urðu Bjarni Jónsson og Sigurjón Ei-
riksson. i- verðlaun voru gullpening-
ur, 2. og 3. silfurpeningar.
Kosningarnar í Færeyjum. Sjálf-
stjórnarflokkur Færeyinga varð undir
í þingkosningunum og fjekk þing-
mannsefni hans, Edw. Mortensen
fyrv. Fólksþingsmaöur, 2625 atkv.,
en þingmannsefni Sambandsflokks-
ins, Andr. Samuelsen sýslumaöur,
hlaut kosningu meS 2726 atkv. Hef-
ur þá andófsflokki dönsku stjórnar-
innar í Fólksþinginu bætst 1 atkv-,
svo aö stjórnin hefur þar aS eins 2
atkv. meirihluta. — Aftur á móti sigr-
aði Sjálfstjórnarflokkurinn í kosning-
unum til Lögþingsins, fjekk 11 þing-
sæti, en Sambandsflokkurinn 9, svo
aS Færeyingar leggja Zahlestjórninni
til liSsmann í Landsþingu. — BæSi
þingmannaefni Færeyinga komu heim
frá Khöfn meS Botníu nú síSast.
Óðinn. í janúarblaSi hans eru mynd-
ir af hjónunum Finnboga Lárussyni
á BúSum á Snæfellsnesi og Björgu
sál- Bjarnadóttur, og mynd af Þóröi
Sigurðssyni í Grænumýrartungu í
Húnavatnssýslu. KvæSi eftir frú
Theodóru Thoroddsen og Jak. Thor-
arensen. Minningargrein um Þórunni
Ólafsdóttur prestskonu frá Kálfholti,
eftir Sig. GuSmundssonvmagister.
í febrúarbl. er mynd af Páli J. Ár-
dal skáldi á Akureyri og mynd af
HafliSa sál. GuSmundssyni á Siglu-
firSi. KvæSi eftir GuSm- FriSjónsson,
Jak. Thorarensen, Jak Jóh. Smára og
Hallgr. Jónsson. RæSa eftir dr. Jón
Stefánsson um ísland og England.
I marsbl. eru tvær myndir af Indr.
Einarssyni skrifstofustjóra,önnur ný,
hin frá stúdentsárum hans, og mynd-
ir af hjónunum Kristjáni og Mar-
grjeti sál- á Söndum í Stöövarfirði,
og skipulagsskrá ættarsjóðs þeirra.
KvæSi eftir Margeir Jónsson.
BlöSunum fylgja 3 sönglög eftir
H. Þorsteinsson viö kvæðin „Gleði-
legt surnar", eftir GuSm. GuSmunds-
son, KvöldljóS eftir B. B. B., og Bæn,
eftir Hallgr. Pjetursson, og lag eftir
Björn H, Jakobsson viö kvæSiö „Á
svaninn jeg horfi“, eftir Stgr. Thor-
steinsson.
Úr Strandasýslu er skrifaö 8. apríl:
„Hjeðan úr norðurparti sýslunnar
fátt markvert að frjetta, nema ótíð-
ina sem veriö hefur óslitin í allan
vetur og meira til, því veturinn byrj-
aði á leitum meö fannkomu og frost-
um, sem síöan hefur mátt heita, aS
haldist hafi óslitiö alt fram á þenn-
an dag. Kýr komu á fulla gjöf strax
á leitum, sauöfje um og fyrir vetur-
nætur, og hross litlu síðar. Hey þau
sem úti voru á leitum — og þau voru
töluverð, — spiltust að stórum mun.
og sumt náöist aldrei inn, þó heim
á tún væri komið fyrir leitir, því á
mörgum bæjum hjer viö sjóinn hefur
aldrei tekiö upp snjó á túnum síöan á
leitum. Gjafatíminn er því orðinn af-
arlangur, enda er nú farið aö ganga
á heyin hjá öllum almenningi, og út-
litiS alt annaö en glæsilegt, ef ekki
rætist því betur úr innan skamms,
og telja gamlir menn þennan vetur
einn með allra verstu vetrum, sem
komið hefur nú um fjölda ára, að
minsta kosti síöan frostaveturinn
mikla 1881. Um jólin kom hláka og
hjeltst fram yfir nýár, og kom þá jörS
upp, en lítið gagnaði þaS til fram-
búSar, því 5. jan. gerSi norðan garS
með feikna frosti og samdægurs rak
ínn hafísinn, sem alt fylti, svo hvergi
sá út yfir og fraus svo alt saman og
varð að einni hellu. Voru þá um tima
hin mestu frost, sem komiö hafa síðan
1881, ef ekki meiri, og hjeltst þessi
mikli frostakafli um það bil í 3 vik-
ur, þá fór aö frostlina aftur, en þó
hefur aldrei komið hláka, og aldrei
komið nokkur snöp síðan á nýári.
Vanalega er hjer viða góð fjörubeit
á vetrum, en í vetUr hefur hún alger-
lega brUgSist vegna ísa og frosta;
því bæöi áður en ísinn kom og eins
eftir að hann fór, hefur sjávarkuldi
verið svo afskaplegur, aS fjörurnar
hafa alt af veriö ísaðar. ísinn fór
seint í febrúar og vonuðust menn þá
eftir að tíðin mundi fara aö batna,
en sú hefur þó eigi orðiö reyndin, og
í dag er noröan bylur meS fannkomu
mikilli og frosti, og hvergi björg aö
fá fyrir nokkra skepnu. Sumir eru
hræddir um aö ís sje nálægur, og
draga þaö af hinum mikla sjávar-
kulda, sem alt af er, en samt er von-
andi og óskandi að sá vágestur eigi
ekki eftir aö koma úr þessu í vor,
því ef það yröi þá er enginn efi á
því, aS hjer yrði almennur skepnu-
fellir- Matarbirgöir hafa veriS sæmi-
lega miklar í hreppnum, og munu
vera til eitthvað fram á voriö, og er
þaö mest og best aS þakka ötulli
framgöngu sýslumanns okkar, því
hann gekst fyrir því aö útvega
hreppnum vörur hjá landsstjórninni,
og megahreppsbúarverahonum þakk-
látir fyrir ötulleik hans og framtaks-
semi í þessu, því heföi vara þessi ekki
komið, hefðu áreiöanlega orðið bág-
indi hjer hjá fólki meS bjargræöi.
Afli af sjó enginn enn þá, og bregö-
ur mönnum við þaö, því vanalega
fara hrognkelsi aS veiöast hjer í
marsmán. og hefur mörgum oröið sú
björg aö miklu liði undanfarandi ár,
en í vetur hefur ekkert veiöst, enn
sem komið er, og hefði fólki þó sann-
arlega ekki veitt af að eitthvað heföi
fengist úr sjó. — Hjer á dögunum
kom hingað áætlun Sterlings, og þótti
mönnum gott aS eigavon á þeim ferð-
um, en útlit er fyrir, að þær ætli ekki
að verSa vel ábyggilegar fyrir fólk,
ferSirnar þær, eftir því að dæma, sertj
nú er framkomiö, þar sem stjórnin
lætur skipiö fara fyrstu ferðin löngu
á undan áætlun án þess aö almenn-
ingur úti um landið hafi minstu vit-
und um, 0g er slíkt tilfinnanlegur
bagi fyrir menn, ekki síst kaupmenn,
sem munu hafa reitt sig mjög á þessa
fyrstu ferö, en hún bregst þeim al-
gerlega, án þess þeir hafi hugmynd
um, fyr en skipið er komið.“
Úr Fáskrúðsfirði er skrifaö 13.
apríl: .... „í hinu afskaplega norö-
anroki þ. 27. f. m. vildi það hörmu-
lega slys til á vjelbáti, er fór til fiskj-
ar kvöldiö áður, aS einn.hásetinn fót-
brotnaði svo illa aö hann beið bana
af. SlysiS vildi þannig til, að vjelin
í bátnum bilaði. ÆtlaSi þá annar bát-
ur, sem var þar nær staddur, aö draga
hinn bilaöa bát til lands, en varö aS
hverfa frá því vegna roksins; náöi
þó, meö naumindum, mönnunum, og
vildi þá svo illa til aö maöurinn varð
meö fótinn milli bátanna og molaðist
hann í sundur. Maöur þessi var Björn
Benediktsson útvegsbóndi. Hann læt-
ur eftir sig ekkju og 3 börn. Björn
sál. var maður á besta aldri, einn meS
allra duglegustu og efnilegustu mönn-
um hjer, og hvers manns hugljúfi,
hans er því sárt saknaS af öllum, er
hann þektu. — í sama rokinu hrakt-
ist bátur frá Eskifiröi til hafs og náöi
ekki landi fyr en veðrið lægöi; voru
mennirnir orönir þjakaðir mjög og að
sögn eitthvað kaldir, sumir. Sjerstak-
lega kvað formaðurinn, Valdimar
Sigurðsson, ekki vera orðinn jafn-
góöur enn, enda kvað hann hafa stað-
iö uppi samfleytt 19 klukkustundir,
og er það karlmannlega gert í öðru
eins roki, meö 15 stiga frosti, á kænu,
sem sjórinn gengur stöðugt yfir. Er
þaS ekki í fyrsta sinn, sem hinir ís-
lensku sjómenn eiga „harða nótt og
langa“ á hinum alt of smáu fiskifleyt-
um sínum...
Úr Skagafirði er skrifað 14. apríl:
„.... Hjer lagðist vetur að fyrir fult
og alt fullum mánuði fyr en tíma-
talið sagði veturinn kominn. öll
haustverk urðu þvi í handaskolum,
víöa hey úti sem ekki náSust og
skepnur hrökuðust dag frá degi, þar
til hægt var að ná þeim saman á hús
og hey. Elstu menn í Skagafiröi muna
aldrei jafn erviða hausttíö, og hugs-
uöu því, að varla færi svo, að ekki
kæmi góður bati meS vetrarkomu,
að minsta kosti um nokkurn tíma,
eins og mjög oft er, eftir vonda haust-
tíð. En hjer brugðust allar betri von-
ir í þá átt. MeS veturnóttum komu sí-
feldar snjókomur, með afburSahÖrk-
um, einkum á jólaföstu og fram til
miðs vetra, svo aS slíkar hafa ekki
þekst hjer síSan 1881, — frostavetur-
inn mikla. •— ÞaS mátti kalla haga-
laust um mestan hluta SkagafjarSar
frá miSjum nóvember til febrúarloka.
Snemma í mars blotaSi svo, aS upp
komu snapir, og hafa þær haldist
síSan. En þó getur ekki talist aS hey
hafi sparast við sauSfje enn, svo aö
nokkru nemi, mest vegna þess, hvaö
veSrátta hefur veríS stormasöm, og
afar-óstilt. Aftur er dálítiS öðru máh
aS gegna meö hross, þau hafa ljett
af fóöri aS nokkru leyti, einkum hin
betri, en þó aldrei meira en að hálfu
leyti, þegar best hefur verið, og öll
eru hross í húsi enn, allvíðast. Eitt
af því óvanalega viS þennan vetur ei
þaS, aS snjóþyngsli í Fljótum og
Sljettuhlíö hafa veriS mun minni en
inni í SkagafirSi, og eru þess fá
dæmi, að á því útkjálkaplássi sjeu
hagar, þegar BlönduhlíS er hagalaus,
en svona hefur snjóa lagt þennan vet-
ur, enda útsynnings-bleytuhríSar, sem
mest hafa valdiö jarðbönnum í Skaga-
firði, vestan HjeraSsvatna, aldrei orð-
ið eins miklar á austurbygö sýslunn-
ar, Fljótum 0g SljettuhlíS, og jafnvel
HöfSaströnd. Engin höpp hlutu
SkagfirSingar með ísnum í þetta sinn,
hingaö fluttist aS eins ís, hann svar-
aSi engum uppbótum, hefur ekki þótt
þaS þeirra gjalda vert, svo fljótt sem
hann fór. Því þaS er svo næsta sjald-
gæft, aS jafnmikill ís og hjer varð
landfastur í vetur, hafi ekki legið viS
lengur en tæpl. 2 mánuði. En nú er
tíð svo illskiftin, að menn bera mikinn
ótta fyrir komu hvíta gestsins aftur,
því aldrei þykir hann aufúsugestur,
en síst viS sumarmál, eða síðar. Nú
er nýlega lokiS forSagætsluskoðunum
hinum síöari, og heyrist ekki annað
af þeim sagt, en allgott ástand pen-
ings og fóðurbirgöa yfirleitt, og má
það kalla vel aS veriS, þegar litið er
til þess, hve gjafatíminn er oröinn
óvanalega langur, og skepnur illa und-
ir fóðurtímann búnar frá haustinu.
Komist alt sæmilega vel af í þetta
sinn, eins og nú lítur þó út fyrir, þá
sýnist það vera full sönnun fyrir því,
að menn sjeu ekki alveg varbúnir viS
vetrinum, og eigi síst skyldar ýmsar
aðdróttanir, er bændum berast um ó-
hyggilegan ásetning búpenings síns.
Annars er þaS nokkuö einkennilegt,
þegar hinir og þessir masgeplar, sem
ekki þekkja svo mikiö sem einn af
þeim mörgu erfiöleikum, er landbún-
aðinum fylgir nú á tímum, þykjast
vera að víta bændur um eitt og ann-
aS í þá átt, er að búnaði lýtur. ÞaS
er góðra gjalda vert, og sú vísa aldrei
öf oft kveðin, aö brýnt sje fyrir bænd-
um, hve mikil nauðsyn sje á nægileg>
um fóðurforða, í öllum árum, þegar
það gera þeir menn, sem eitthvaö
þekkja inn á þau svið, og því eru
vaxnir, aö leiöbeina í þá átt. T. d.
stendur grein í „Lögrjettu“ frá 20.
f. m., eftir Ó. P. um heyásetnings-
málin. Á grein þeirri er talsvert að
græða. Jafnvel þó að þar kenni dálít-
illa öfga um óframsýni bænda yfir-
leitt, þá er þó hitt mikiö meira, í á-
minstri grein, sem fyllilega er þess
vert, aö þáð sje tekiS til greina, og
hefur við góöar 0g gildar ástæður
að styöjast.
í þeirra manna minnum, er nú lifa,
eru 3 vetur taldir harSastir á NorS-
urlandi: 1. Veturinn 1858—'59. Kall-
aður af sumum niSurskuröar-vetur.
Þá byrjuðu haröindi meS jólum, og
hjeldust til sumars, — kölluS 18 vikna
skorpa síöan. — Þá var skorinn pen-
ingur í SkagafirSi aö nokkrum mun,
stuttu áður en bati kom, og sýnir þ^ð,
aS þá hafa bændur ekki verið í hey-
fyrningum alment, og því ekki veriö
eins viðbúnir hörSum vQtri, og líkur
voru til þá, vegna þess hvað vetur 2
árum áður, 1856—7, var frábærlega
góöur, svo aS enginn vetur hefur ver-
iS slíkur á næstliðinni öld. Hann var
nefndur á NorSurlandi: Hundafar-
alds-vetur,— 0g er kallaöur svo enn,
af sumum. Þá fóru Skagfirðingar 3
saman suSur í Árnessýslu til hunda-
kaupa. Þeir lögðu af stað í þriðju
viku þorra, 0g fóru Kjöl báöar leiðir.
Einn af þeim mönnum lifir enn, Jó-
hann hreppstjóri og dbrm. á Brúna-
stöðum í LýtingsstaShreppi. Jóhann
var þá um tvítugs-aldur, og má nokk-
uð af þessari ferö marka táp hans,
svo ungur sem hann var þá. Hinir
2 voru: Magnús Jónsson á Ögmund-
arstöðum, Magnússonar prests í
Glaumbæ, og LúSvík, Þingeyingur aS
ætt, þá vinnumaöur á Hóli í Sæmund-
arhlíö, 0g hefur hann lifað til skamms
tíma á Húsavík eystra. Þennan vetur
var og bygð skemma um miSsvetrar-
leyti, á Vík í Sæmundarhlíð, og alt
efni í hana stungiö og rist um leiS,
(sögn Jóns Jónssonar, er þá var
hreppstjóri í StaSarhreppi, 0g bóndi
á Hóli í Sæmundarhlíð). Annar vetur
óvanalega harður var 1880—’8l. ViS
honum voru SkagfirSingar betur bún-
ir, en hinum, þá komst allur peningur
vel af, enda kom þá mjög hagstætt
vor. En 3. veturinn, þessi yfirstand-
andi.er óefað hinum mikið verri.þegar
haústiS er tekið með, En þó er enginn
vafi á því, að afkoman verður góð,
ef allvel vorar, og virðist það vera
sönnun fyrir því, aS bændur eru nú
ólíkt gætnari meS ásetning, en veriö
hefur fyr á tímum. Því nú er þó pen-
ingur miklu fleiri en veriö hefur 1859
og 1881. En nú er heyskapurinn orö-
inn bændum svo afar kostnaðarmikill,
vinnan svo dýr, aS skepnur fara aS
jeta upp veröiS sitt yfir veturinn. Og
þá má nú fara aö hætta að öfunda
landbóndann af gróðanum.
Lítið er hjer talað um stjórnmál
á þessum tírnum. Menn verSa mest
varir viS dýrtíðina, og því tíSræddast
um hana. SkagfirSingar sakna alment
Magnúsar sýslumanns. Hann er einn
af allra nýtustu mönnum, er Skag-
firðingar hafa átt í hans stööu, nú
um langt skeiS, reglu- og starfsmaður
meS afbrigðum. ÞaS getur ekki heit-
iS, að hjer hafi veriö ókvellisjúkt
þennan vetur- Jónas Kristjánsson rist-
ir menn á hol nær daglega. Hann gerir
hvert stórvirkiS á fætur öðru, og er
hann mesti íþróttamaöur, sjálfsagt
með þeim fimustu í þeirri grein, sem
þjóSin á kost á. —• Tímarnir breyta
mörgu, og ekki hvaS minst læknis-
aSferöum ....“ Ó. S-
Undirfellskirkja. Á annan í páskum
afhenti hjeraðsprófasturinn Undir-
fellskirkju og söfnuSi vandaSa altar-
istöflu aS gjöf frá þeim heiðurshjón-
um Stefáni Magnússyni og Ingi-
björgu Magnúsdóttir á Flögu. — Jeg
leyfi mjer, vegna Undirfellskirkju og
-safnaðar, aS færa þessum góSu heið-
urshjónum alúöarfylstu þakkir fyrir
gjöf þessa og samúð þeirra í safnað-
armálum. ÞaS skal tekiS fram að gjöf-
invar ekki síður kærkominvegna þess
að meS henni var uppfylt tilfinnanleg
vöntun, því í langt árabil — fullan
aldarfjórðung — hefur Undirfells-
kirkja enga altaristöflu átt- — Starf-
semi þessara valinkunnu hjóna er á
margan hátt eftirtektarverS. Skal að
eins stuttlega bent á eitt dæmi: Fyrir
fullum 17 árum tóku þau aö sjer mun-
aðarlaust barn, sem fætt var sá kross-
beri aS þaS var andlega og líkam-
lega vanheilt. Barn þetta hafa þau
alið upp með frámunalegum kærleika
og umhyggju sinni. Þetta er stórt
mannúöarverk, og eigi það nokkurs-
staSar viö aS segja að yfir verkum
manna skíni ljós, þá hlýtur yfir svona
löguðu verki aS skína bjart ljós, —
já, svo bjart, aö þaö lýsi út yfir gröf
og dauða.
Eyjólfsstööum í april 1918.
Þorsteinn Konráðsson,
safnaöarfulltrúi.
hjónin systkinabörn. Úr fööurhúsum
fmttist hún meö manni sínum aö
BreiSabólsstað i Þingi og byrjuðu
þau þar búskap. Varö sambúS
þeirra ekki löng, ]>ví að Bjöin drukn-
aði í HvalfirSi 1887.
Brjú börn eignuSust þau hjón, eitt
dó ungt, en tvö lifa, Margrjet kona
Kristjáns Sigurðssonar kennara á
Brúsastööum og Benidikt Blöndal, er
stjórnaSi búi með móður sinni síð-
ustu árin.
Eftir fráfall manns sins bjó Gróa
í full 30 ár. Eitt ár á BreiSabólsstaö
1 Þingi, en fór þá að Hvammi til
Blöndals umboðsmanns, tengdaföður
síns og bjó þar á parti í 6 ár, en þó
lengst á Brúsastööum og þá á stund-
um í þröngum ekkjustakki hvað efni
snerti. Varö og aS reyna allmikið
heilsuleysi barna sinna. ÆSrulaust
vann hún þó hlutverkið tvöfalda, aS
vera sem húsbóndi og húsmóSir, faöir
og móSir, og naumast gat innil. sam-
búS móður og barna. Sjálf vann hún
höröum höndum meðan heilsan leyföi.
Gróa var mjög fríS sýnum, og bar
svipurinn vitni góöum gáfum og val-
mensku. í æsku naut Gróa sál. góSrar
mentunar í fööurhúsum, því aö faöir
hennar var mikill menta- og gáfu-
maður og átti góöan bókakost, enda
hneigSist hún þá mjög aö bókum og
las öllum stundum. Komst hún veh
niður í NorSurlandamálum og kunni
auk þess nokkuð í enskri tungu og
þýskri. Ekki gekk hún þó lengra á
mentabrautinni, enda var sú leiS ekkl
talin nauðsynleg konum í þann tíma.
Skilorður maður hefur sagt þeim,
er þetta ritar, að oft hafi prófastur-
inn sál. faöir hennar óskaS þess, aö
hún hefSi verið drengur, hefði þá
ekki taliS eftir að kosta hana menta-
veginn, því aS efni voru nóg. Gróa
var bjartsýn og stilt, svo aö fáir sátt
henni bregSa, og mun þetta skap-
lyndi öSru fremur hafa hjálpaö henni
að halda horfinu í andviörum lífsins
og bregöa birtu yfir rökkurmóSu ein-
stæSingsskaparins. Hún var trygg-
lynd og vinföst og naut vírðingar
sveitunga sinna. Áttu þeir sjer oft
glaöa stund á heimili hennar. Var
hún þá jafnan „hrókur alls fagnaöar",
eins og sagt var um Gissur Hallsson,
í banalegunni varS alt af vart söntu
stillingar og birtu hugans. Ekki
gleymdi hún bókunum, þótt að árin
liöu. Hún las ef nokkur tími vanst
til frá skyldustörfunum, enda kunni
hún glögg skil á viöburðum innan-t
lands og utan.
ÞaS sem einkendi líf hennar fram-
ar öllu ööru, var móöurumhyggjan
djúpa og fórnfúsa. NáSi þetta ekki
að eins til hennar eigin barna, heldur
og tökubarna er hún hjelt.
Kunnugur.
Eftirmæli.
Þann 28. febr. s. 1. andaöist aö
heimili sínu, BrúsastöSum í Vatns-
dal, merkiskonan Gróa GuSrún
Bjarnadóttir Blöndal. Banamein
hennar var hjartasjúkdómur. Var
legan bæði þöng og þung. Gróa var
fædd á Geröhömrum í DýrafirSi 6.
mars 1854. Var hún komin af hinni
góðkunnu Snæbjarnarætt frá Gríms-
tungum, því að faöir hennar var sjera
Bjarni prófastur, siðast aS Staö í
Steingrímsfiröi, sonur síra Sigvalda
Snæbjarnarsonar prests frá Gríms-
tungum. MóSir hennar var Gróa Er-
lendsdóttir, mesta vegskona. Gróa sál.
giftist árið 1882, Birni Blöndal, syni
Benidikts G. Blöndal umboðsmanns
frá Hammi í Vatsdal, og voru þau
Aug'lýsing'.
Á síðstliönu hausti var mjer dregið
lamb meS mínu marki: Tvístýftfram-
an, biti aftan hægra, og SýlhamraS
vinstra- Tuska var bundin í horniS
með saumuðum stöfum í. Rjettur eig-
andi gefi sig frarn viS mig sem fyrst,
og semji viS mig um markið.
Hróönýjarstööum í Dalasýslu.
Sigurhans Einarsson.
Eggert Glaessen
jrfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17.. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Asg. G. Gunnlaugsson & Co.
Austurstræti 1, Reykjavík,
selja:
Vefnaðarvörur. — Smávöruf.
Karlmanna og unglinga ytri og innri fatnaði.
Regnkápur. — Sjóföt. — Ferðaföt.
Prjónavörur.
Netagam. — Línur. — öngla. — Manilla.
Smumingsolíu.
Vandaðar vörur. Sanngjarnt verð,
Pöntunum utan af landi svarað um hæl.

Fjelagsprentsmiðjan.