Lögrétta - 20.10.1920, Side 4

LÖGRJ ET T A
minsta kosti ekki nema aS nokkru
leyti.
—, Heldur bakboginn maður áfram
aS vera bakboginn um alla eilífð? —
bjelt Páll brosandi áfram. Hvernig
gengur það til dæmis með máttlausa
liandlegginn hennar Ástu?
Björn varS ákafur: — ÞaS höfum
viS spurt hana um, —- þaS er læknaS.
Alt slíkt — æxli og líkamslýti —
nverfur.
Nú gat Páll ekki setiS á sjer leng-
ur og ljet nú galsann fjúka:
— ÞaS gleSur mig aS sjá þig eins
og risa meS engilsásýnd — góSi
r.únn. En þaS fagnaSarerindi fyrir
ófrítt fólk. Mig undrar ekki, þó þiS
fáiS áhangendur. ÞaS er aS eins leiS-
mlegt, aS menn skuli ekki giftast í
himnaríki — því þaS lagast víst ekk-
ert?
Björn þagSi — alveg yfirunninn.
Hann var eldrauSur. Þeir okkar, sem
áSur höfSu veriS viSstaddir slíka
meSferS, eSa sjálfir orSiS fyrir henni,
'iiógu líka. En frú Vigdís tók ekki
þátt í kætinni — og þess unni jeg
Páli vel — og heldur ekki hinar kon-
urnar. Þær kendu í brjósti um Björn.
ÞaS varS stutt, vandræSaleg þögn.
Björn hafSi þá náS sjer svo, aS hann
fjekk máliS aftur. Hann leit upp og
sagSi rólega viS Pál:
— Undrun mín var skammvinn —
jeg veit vel, hvaS máttur illra anda
er mikill i mannssálunum.......Jeg
vil aS þú vitir þaS, aS jeg er þjer ekk-
ert reiSur. En auSvitaS hefSi jeg átt
aS vita, aS þaS var árangurslaust ....
Páll Einarsson brosti aS eins.
BrosiS átti aS sýna fyrirlitningu. En
þaS bar líkakeimaf ósjálfráSum vand-
ræSum. Pjetur Ólafsson, sem hingaS
til hafSi látiS sjer nægja, eins og
hann var vanur, aS vera viSstaddur,
sneri sjer alt í einu aS Páli og sagSi:
— Þú miSar vel, en hittir illa. Og
Björn er beinlínis vitringur. — Brýt-
ur allar brýr. — Um leiS og hann
þagnaSi skotraSi hann augunum til
Gríms, eins og til þess aS athuga,
hvort hann hefSi tekiS eftir -orSunum.
— GoSsvariS hefur talaS — sagSi
Páll hátíSlega.
Grimur var alvarlegur og hugs-
andi á svipinn, og þaS var ekki gott
aS sjá, hvort hann hefSi heyrt þessi
siSustu orS eSa ekki.
í þessum svifum var frú Vigdísi
sagt, aS maturinn væri til og hún
kallaSi á okkur inn.
Jeg náSi mjer í sæti viS hliSina á
Jóhönnu. Jeg gat hvort sem er ekki
komist nógu langt í burtu til þess
aS sjá hana ekki. Og þá hafSi þaS
cnn þá verri áhrif á mig, aS vera svo
langt í burtu, aS jeg gæti ekki hjálp-
að. Jeg er alveg utan viS mig, eins
og endranær, þegar viS sitjum und-
ir borSum saman, og jeg tók hvorki
þátt í samræSunum nje heyrSi þær.
Þegar viS stóSum upp frá borSum
ng fórum aftur inn í setustofuna, Ijet
ieg þaS vera mitt fyrsta verk, aS hella
sterku viský í stórt glas. Jeg hafSi
hier um bil ekkert borðaS, og hafSi
c>r8iS aS skilja eftir hálfan tebollann.
Teg tók glasiS meS mjer og settist út
í horn. Þar sat jeg og þurkaSi svit-
ann af enninu og var aS hugsa
um þessa merkilegu og árangurs-
lausu matarlyst Jóhönnu, þegar
Ölafur Jónsson kom og settist við
hliS mjer.
— HvaS finst þjer annars um
andatrúna? spurSi hann alt í einu
þegar viS höfSum setiS þegjandi um
stund.
— Mjer finst, svaraSi jeg bros-
andi, aS í vissum tilfellum geti hún
veriS mjög hagkvæm. Fyrir skömmu
var verslunarmaður hjer í bænum á
ti'raunafundi og fyrverandi húsbóndi
hans kom í borSfótinn. Hann sagSi,
aS sjer liSi ekki vel, meSal annars af
]iví, aS hann hefSi lagt of mikið á
trjeskó. Daginn eftir lækkaSi versl-
unarmaSurinn verSiS á trjeskóm hjá
sier! Fyrir svona HtiS vildi hann
ckki eiga þaS á hættu, aS lenda í tor-
íærum á leiSinni til himnaríkis.
— Mjer er alvara, sagSi Ólafur ó-
þolinmóSlega og alvarlega. HvaS
finst þjer?
— GóSi Ó’afur, svaraði jeg alvar-
legri en áSur, ef þú heldur, aS þú
siert nægilega undir þaS búinn, og aS
þú hafir einhvern snefil af gagni eSa
gamni af því, þá farSu í guSsbænum
til einhvers æSsta prestsins og gaktu
i SálarrannsóknarfjelagiS.
— Þjer finst þetta þá ekki alvar-
lcgt? Þú heldur aS þaS sje ekkert
sjerstakt.
— Mjer er illa viS aS láta villa
rnjer sýn — hvort sem þaS er hálf-
þekking eSa sjálfsblekking min, eSa
tjöldans, sem veldur því. Jeg vil ó-
gjarnan ganga inn i óþektan heim
meS rangar hugmyndir — þá er betra
aS vera undir alt búinn. Ólafur horfSi
í gaupnir sjer og hleypti brúnum.
— En þetta meS illu andana, hjelt
hann áfram, sem þeir leggja svo
mikla áherslu á......... Hefur þjer
aldrei þótt þaS eftirtektarvert, aS viS
sjeum stundum etns og undir illum
innri áhrifum? — Nei, þú þekkir
þaS auSvitaS ekki! sagSi hann alt í
einu. Jeg horfSi á hann, sá hvernig
hann kvaldist, þó aS hann reyndi aS
leyna því, og hjarta mitt kvaldist
meS honum. En jeg vissi, aS jeg gat
ckki hjálpaS honum.
— ViS þurfum ekkert aS óttast,
sagSi jeg sarrjt. Því aS annaðhvort er
þetta alt saman tilgangslaust, aS því
er til okkar kemur, og aS viS deyjum
og hverfum blátt áfram, eSa tilgang-
urinn er einhver, og þá líSur okkur
aS minsta kosti ekki ver en hjerna.
— Ekkert aS óttast, segir þú.
JleldurSu aS óttinn viS þaS, sem í
cændum er, sje nokkuS á borS viS
íSrun þess, sem HSiS er. Svona opin-
skár hafSi hann aldrei veriS viS mig
áSur. Og jeg horfSi vandræSalega í
gaupnir mjer og bjóst til þess aS veita
honum þá einu hjálp, sem jeg gat —
aS hlusta. — Mig langar til aS segja
þjer — hjelt hann áfram — en jeg
g e t þaS ekki — ekki enn þá. Jeg
geri þaS samt einhverntíma. Þögn
mín sagSi honum betur, én nokkur
orS hefSu megnaS, hve reiSubúinn
jeg var til þess að veita honum hverja
þá bróSurhjálp, sem jeg gat.
Skömmu seinna stóð hann upp og
sagSi lágt:
— Jeg læSist burtu undir eins og
ieg sje mjer færi á. Jeg get ekki meira
í kvöld......BerSu þveSju mína —
og segSu, ef mín verSur saknaS, aS
jeg hafi orSiS aS fara, en ekki viljaS
gera ónæSi. Jeg þrýsti þegjandi
rnagra hönd hans. Og af því aS glas
mitt var tómt, stóS jeg upp og gekk
til hins fólksins, til þess aS fá í þaS
aitur.
ÞaS sat í hring kringum borSiS,
sem var alsett flöskum og glösum.
Jeg tók undir eins eftir þv-i, aS Páll
Einarsson hafSi drukkiS talsvert. —
Benjamín sat vinstra megin viS hann
og frú Vigdís hægra megin. Páll sat
utan viS sig og reykti og hlustaSi
/icttandi á eitthvaS-, sem Benjamín
var aS segja honum. AS eins hulinn
Oampi í aug'um haris lýsti því, atS
hann reyndi aS fylgjast meS í sam-
tali þeirra frú Maríu og Grims ElliSa-
gríms. Hann talaSi fjörlega, eins og
hann hafSi gert alt kvöldiS, en svip-
urinn í augum hans var aftur þrung-
inn af athygli. Frú Vigdís talaSi lágt
viB Pjetur Ólafsson, sem sat á aSra
hönd henni. Rjett í þvi aS jeg gekk
aS borSinu, nefndi Grímur af tilviljun
nafn mannsins, sem konan hafSi ný-
lega strokiS frá meS öSrum manni.
Páll beit sig fastan í þetta nafn.
Hann reis upp í stólnum — var alt í
einu alvakandi og fylgdist vel meS.
— ÞaS var hann, sem konan
strauk frá, sagSi hann hlæjandi. —
ÞaS er ágæt saga. KunniS þiS hana?
HlustiS þiS nú? ....
Grimur stansaSi hann eitt augna-
blik.
— HeyriS þiS hvernig Páll lifnar
allur, þó hann finni ekki nema þef-
in'n af einhverju hneyksli — sagði
hann líka hlæjandi. Þarna sjest hvaS
sagnfræSin getur verkaS siSspillandi
á þá, sem stunda hana, og er þaS
nema eSlilegt ? Því hvaS er sagnfræS-
in eiginlega annaS, en lýgin sett í
kerfi. Hún er hrærigrautur af-
skræmdra lýsinga, skröksagna, mis-
skildra og misnotaSra orSa, leyndra
og loginna verka, og hneyksfissagna,
sem oftast eru ómerkilegar, en eru
notaSar i einhverjum sjerstökum til-
gangi. Já — hneykslissögurnar —
hugsiS ykkur hvaS þær hafa mikiS
gildi — fyrir Pál og hans líka í sagn
fræSinni. Því aS þeir menn eru til,
sem finst sagan ekki vera annaS en
sorphaugur aldanna — hreinasta
jiaradís fyrir vissa menn til aS velta
bjer í. Rotnunarfýlan er sem sje svo
yndisleg! Þvi þaS eina, sem dálítiS
getur kitlaS á þeim nasirnar, er sem
srje daunninn úr safnforum aldanna.
MuniS þiS ekki frá gamalli tíS hvaS
Páll var naskur á hneykslissögur, og
ef hann fanri einhverja, gekk hann
um meS hana eins og blóm í hnappa-
gatinu. Því þetta eru nú blómin hans!
Páll hló, dálítiS óeSlilega, og þaS
var ögrunarsvipur í drykkjurauSum
og þrútnum augurium.
— Mín er æran! Rödd hans var ó-
heflaSri en áSur og dálítiS hás. ÞaS
er áreiSanlega enginn smátitlingur,
sem þú eySir svona skotum á. En
nteðal annara orSa — finst þjer starf
iæknanna miklu hreinlegra en sagn-
fræSinganna? ViS ötum okkur þó
ckki í slíkum ófjetis óþrifnaði og þiS
læknarnir verSiS aS gera, þegar þiS
bóSHS um bæíunum skrílsins!
— Okkar óhreinindi er hægt aS
þvo af aftur, svaraSi Grímur hvass-
lega. Þau smita ekki. ÞaS kemur fyr-
ir, aS viS hættum lífi okkar og heilsu
viS starf okkar — en þá gerum viS
þaS eins og menn.
— Og þaS er munur á mönnum og
iæddum fúlmennum ? Hahaha. —
Ifrtu nú kominn aS því aftur, lagsi
Grímur bliknaSi, en stilti sig og
þagði.
— Sá emjar sjaldan, sem aldrei
finnur höggin — sagSi jeg þurlega-.
-L Jeg var aS dæla sódavatni í glas-
iS mitt. Páll sat og góndi illgirnis-
lega á Grím, horfSi snöggvast á mig,
c*n skifti sjer annars ekkert af mjer.
Hann sötraSi úr glasi sínu og ein-
L líndi svo aftur á Grím.
— Þú talar nú altaf svo digurbarka-
lega, Grimur. En guS veit af hverju
þú getur gortaS. MeS mig hefur þú
altaf farið eins og skepnu. — Grímur
ypti öxlum. — Jú, víst hefur þú gert
þaS. En gættu þín, góSi! Sá dagur
getur komiS, aS þú vildir heldur vera
í allra annara sporum en þínum eigin.
— HvaS gengur eiginlega aS þjer!
Grimur talaSi hvast og hart. — Þú
ert ekki vanur aS vægja öSrum, svo
aS þú getur ekki vænst þess, aS þjer
sje vægt. Af hverju rýkurSu svona alt
í einu upp eins og snákur, sem stigiS
cr á? Þú ættir aS minsta kosti ekki
aS sýna þaS svona greinilega, þó þú
íyndir, aS þú yrSir undir.
— Svona, svona — Grímur —.
sagSi frú Vigdís í bænarróm og
reyndi aS sætta þá.
— OrSiS undir — Páll hló háSs-
lega. Nei, þaS verSur ekki þ ú, sem
srníSar vopnin, sem fella m i g,
Mundu þaS — segi jeg, mundu þaS.
Frú Vigdís sneri sjer aS Páli og lagSi
höndina á handlegg hans. — Hættu
nú, þú veitst hvaS Grímur getur ver-
íS bráður, og þessi orS voru sögS í
bræSi.
— Þú skalt ekki afsaka mig, sagSi
Grímur meS áherslu. Láttu Pál sjálf-
an um þaS, hvaS hann vill þola og
hvað ekki. HingaS til hefur hann aS
e;ns fengiS þau svör, sem hann átti
skiliS.
Páll sneri sjer a'5 frú Vigdísi Og sat
nú aS eins og horfSi á hana. Hann
ckeytti ekki lengur um Grim, skeytti
cngu okkar — en ljetst ekki vita, aS
aSrir væru viS. Jeg segi 1 j e t s t ekki
— því jeg hafSi þaS á tilfinningunni
aS hann væri ekki eins drukkinn og
hann þóttist vera.
— Þú ert nú svo góS, Vigdís, draf-
aSi hann og klappaSi henni á hendina.
— Þú hefur altaf veriS svo góS viS
jnig .... Jeg skal ekki gleyma því.
Vertu viss um aS jeg gleymi því
aldrei. Og hann kysti hönd hennar
meS leiðindaviSkvæmni drukkins
manns. Frú Vigdís horfSi undrandi á
hann og reyndi aS draga höndina aS
íjer. En í staS þess aS sleppa henni,
laut hann enn þá lengra aS henni.
— Kystu mig, sagSi hann. — Bara
eirin einasta lítinn koss .... Eins og í
gamla daga. .
Frú Vigdís kipti að sjer hendinni.
RoSa brá fyrir á kinnum hennar.
Augnasvipurinn lýsti ótta óg auS-
særri andúS.
— HvaS gengur aS þjer maður.
ViS hvaS áttu ? Þú lýgur!
Páll þóttist koma til sjálfs sín aft-
ur. Planri horfSi sljólega í kringurii
sig, ljet sem hann tæki nú eftir okk-
ur hinum og fjell þreytulega aftur í
stólinn.
— Nú, já — auðvitað, drafaði
iiann meS vel stældri drykkjurödd.
AuSvitaS — auðvitaS.
Eitt augnablik var svo kyrt í stof-
unni, að andardráttur okkar heyrS-
ist. ViS forðuSumst öll aS horfa
íraman í Grím og forðuSumst reyrid-
ar líka aS horfa hvert á annaS. Páll
sat utan viS sig um stund. Svo sneri
harm sjer aftur aS frú Vigdísi, en
hún sat pg dró þungt andann, augun
leiftruSu. og svipurinn var ráðþrota.
Jeg heimsótti móSur þina í dag,
sagði hann. ÞaS er dugnaðarkona,
hún móðir þín, dugnaðarkona.........
Hefur altaf vitaS hvaS hún vildi. Og
nvaS er maðurinn? Glópur! Því þú
iíkist henni. ÞiS eruS sterkar —
sterkar. ....
Pjetur Ólafsson stóS upp hvatleg-
ar en hann átti vanda til — og nú
fyrst tók jeg eftir því hvaS hann var
F. H. KREBS.
medlem af Danslc Ingeniörforening.
KONSULTERENDE INGENIÖRFIRMA.
for Projektering og Udbygning af:
KRAFTSTATIONER, Vandkraft, Damp, Diesel, Sugegas osv.
ELETRISKE KRAFTOVERFÖRINGS OG FORDELINGSANLÆG.
ELEKTRISK Varme, Lys, Drivkrft m. v.
ORGANISATION AF ELEKTRICITETSFORSYNING.
KÖBENHAVN V., Alhambravej 17. Tlgr. Adr.: „Elektrokrebs".
Happdrættir
styrktarsjóðs sjúklinga á Vífilsstöðum
1. vinningur nr. 7900
2. vinningur nr. 4351
3. vinningur nr. 6251.
Handhafar þessara miða sendi þá í lokuðu umslagi til Styrktar-
sjóðsnefndarinnar á Vífilsstöðum í síðasta lagi 1. jan. 1921.
Austurlaud á -^eyði«Jbröi og lsi^udlaKur á Akur-
eyri eru beðin að birta þessa augl. 3 sinnum bvert.
rjóður í andliti og reiSilegur til
augnanna.
— Nú ferðu, sagði hann og hnikti
herSunum á Páli, — þú ert fullur!
Páll Einarsson horfði snöggvast á
hann og virtist hvergi nærri al- ,
drukkinn.
— Já, nú fer jeg —. nú fer jeg,
svaraði hann og stóS upp.
Pjetur Ólafsson dró hann út úr
stofunni. ViS hin sátum kyr. Jeg tók j
alt í einu eftir því, aS Grímur og frú
Vigdís horfSust i augu. Rakur gljái
var í augum hennar. Svo stóðu þau
bæSi upp í einu og gengu kringum
borSiS til aS mætast. Jeg fylgdi þeim
meS augunum. Og jeg tók eftir því
hvað þau voru bæSi fögur, tíguleg
og sviphrein. HiS stutta en innilega
handaband þeirra, og brosiS, sem
íylgdi því, fjell eins og sólskin í sál
mína. Því þaS er dýpsta og hrein-
asta gleði okkar mannanna, aS kom-
ast aS raun um sálfegurS annara.
Hinum hefur víst fariS svipaS og
mjer. Því gleSileysisblærinn hvarf
alt í einu. ViS höfSum aftur tekið
upp glaðlegt samtal þegar Pjetur
kom inn, og viö hlógum aS undrunar-
fevipnum, sem kora a nann, pegar
hann horíöi á okkur. Plann skildi
okkur og brosti, en sagði þó um
leið við Grím: — Var það ekki rjett
hjá mjer? Er hann ekki óþokki? AS
þessum hlógum viS líka. Og svo var
Páll Einarsson gleymdur og grafinn.
— En hvaS er orSiS af Ólafi Jóns-
syni ? sagði frú Vigdís alt í einu og
horfSi undrandi í kringum sig. Jeg
bar þeim kveðju hans. ÞaS varS and-
artaks þÖgn. Svo töluðum viS ekki
meira um hann.
Nú sátum viS eftir, og ljetum
skrámuna af framkomu Páls Einars-
sonar læknast af sjálfu sjer — meS
samverunni einni, og meS þessu glaöa
en í sjálfu sjer smávægilega rabbi,
sem ekkert gildi hefur, nema í vina-
hóp, af því aS mergurinn málsins
liggur á bak viS orðin. ViS nutum ör-
yggisins, sem viS fundum ávalt í sam-
verunni. Jeg reyndi aS sigra tauga-
ostyrk minn yfir því aS vera í
sama herbergi og Jóhanna, því i raun-
mni var okkur öllum vel til hennar,
af því aS hún var Benjamín góS kona,
þó hún væri alt af eins og dálítiS ut-
anveltu í hóp okkar.ViS hlógum hjart-
anlega aS Benjamin, þegar hann var
svo hjá sjer, aS hann bar tómt glasiö
aö vörum sjer eða kveikti i munn-
stykkinu sínu.
Og viS dekruöum viö Björn Sig-
urSsson og fengum honum fulla upp-
reist, meS því aS lofa honum aS tala
eins og hann vildi um dularfull fyrir-
brigSi, án þess aS mótmæla honum
eSa stríSa honum meS einu oröi.
Þegar tími var kominn til brottferS-
ar, banclaSi frú Vigdís mjer í laumi,
að jeg þyrfti ekki aS flýta mjer. Jeg
«at því rólegur og ljet hin fara. Þegar
Grímur og frú Vigdis höföu fylgt
jieim til dyra, komu þau til mín. Frú
Vig'dís strauk Ijettlega yfir hár mitt
— en þaS gerði hún einstöku sinnum
— og sagSj með þeirri opinskáu al-
vÖru og innileik, sem best lýsti insta
cöli hennar.
— Nú held jeg aS jeg skilji við
hvaö þú áttir.
— Kannske, svaraSi jeg. — Og þo
kanske ekki nema sumt af því.
— Páll Einarsson kemur aS minsta
kosti ekki oftar á o k k a r heimili.
— Ekki nema Grímur dragi hann þá
meS sjer — sagöi hún alt i einu hlæj-
andi. Jeg horíöi ósjálfrátt á Grím,
sem var aS blanda okkur skilnaSar-
skálina.
— Hann er illgjarnari en jeg hjelt,
sagöi hann og honum ljetti dálítiS, aS
mjer fanst. Jeg átti á þvi von, aS hann
fletti einhvern tíma ofan af sjálfum
sjer.
— Hann heldur áfram aS spúa eitr-
inu hvar og hvenær sem hann getur,
sagSi jeg.
— Nei — nú tölum viS ekki meira
um Pál Einarsson, sagði Grímur. ViS
hugsum yfir höfuS ekki meira um
hann.
Svo sátum viS um stund og röbb-«
uöum um hitt og þetta. ÞaS var eins
og viS hvíldum okkur. Og okkur leiS
svo vel, aS við frestuðum skilnaðinum
a!t af lengur og lengur. Var þaS ein-
hver ósjálfráöur ótti — einhver grun-
semdasnefill, um yfirvofandi ógn, sem
iiet okkur dvelja svona viS þessa friS-
samlegu og hamingjusömu stund?
Jeg hef seinna spurt sjálfan mig aS
því. Og jeg get ekki svaraS því. Alt
í einu rauf snögg og hvell símahring-
tng JjOglTÍna. "Viti lirvilklsivtm öll vit> . .
. ÞaS var aS eins af ytra borSi meS-
vitundar okkar, sem hún var horfin,
þessi eina, óbifandi vissa okkar mann-
anna: aS einhverstaSar í þessu, sein
vjS köllum tíma og rúm, standa for-
lög okkar þögul — og bíöa. Grímur
stóS snögglega upp, gekk aS síman-
um. ViS heyröum hann svara, mjög
stuttlega og meS sívaxandi alvöru-
hreim í röddinni, — svara því, sem
viS skildum undir eins hvaS var —
okkur til mikils ljettis.
— Jeg kem undir eins, var þaö síö-
asta, sem hann sagSi í símann.
Enn þá einn inflúensusjúklingur,
sagSi hann viö okkur og nefndi nafn
lconu einnar, sem við þektum dálítiS.
—• ÞaS viröist vera alvarlegt. Jeg
verS aS fara undir eins.
Jeg stóS upp. ViS flýttum okkur í
yfirhafnirnar, kvöddum frú Vigdísi
og uröum samferða út \ myrkrið.
— Röddin skalf — sagði Grímur,
þegar viS höfSum g^ngiS þögulir um
stund og jeg skildi, aS hann átti viS
mann sjúku konunnar. —. Veslings
maSurinn. Þeim þykir svo vænt hvoru
um annaS, bætti hann viö. Jeg mintist
þá heimboðanna hjá þeim. Frúin haföi
haft gaman af því aS syngja. Og jeg
haföi alt af haft þaS á tilfinningunni,
aö hún syngi hin fögru og hrífandi
lög aS eins fyrir manninn sinn.
ViS gengum þegjandi áfram.skeytt-
um engu í kring um okkur — en
flýttum okkur. ÞaS var Grimur, sem
loksins rauf Jtögnina:
— Lífið er valt, sagði hann óvana-
lega hörkulega. Þegar viS komum aS
liúsinu, sáum viS, aS ljós var í hverj-
um glugga. ÞaS fór hrollur um mig.
ViS tókumst snöggvast í hendur og
Grímur ElliSagrimur flýtti sjer inn.
Jeg fór enn áfram. ÞaS var dimt í
Lring um mig — dimt og dauðakyrt.
Mjúkt öskuryk straukst stöku sinnum
viS vanga minn.
Og langt úti í náttmyrkrinu lýsti af
eldblóminu, leiftrandi rauðu, eldblóm-
inu, sem alt í einu hafSi rofið skel
jökulsins, — hafSi sprungiS út til
þess eins aS lifa, stuttu, ófrjósömu
auSnarlífi — sem var ekkert líf.
FjelagsprentsmiSjan