19. júní - 01.09.1919, Blaðsíða 4

20
19. JÚNÍ
eða þá vögguljóðin eftir Stefán frá
Heiði.
Bíbí og blaka
búin er vaka
fagurt er að líta
fram og til baka.
Hófstu þitt merki,
hélst þig að verki.
Studdi þig hinn sterki,
stunda þess merki.
Bibí og bíja
barnseðlið hlýja,
Iífið alt til enda
og inn í hið nýja.
Bibi og blaka.
Blund skaltu taka,
þó þú sýnist sofa
samt mnntu vaka.
Ólöf er einkar orðhög í kvæðum
sínum. Hún yrkir til æðsta valds-
mannsins á Norðurlandi:
Pó tign þina tilbiðjum ekki,
við tignum þig, ágætismanninn.
Likingar hennar eru snildarlegar.
Lognrigningin verður hægur grátur:
Stilt þér, himinn, hrynja tár
hugur þinn sem væri sár.
Og eigi er síður »stemning« í þess-
ari stöku.
Mikla fjallið mænir yflr
Möðruvalla-staðinn auða.
Pá sem falla og það sem lifir,
það mun alla telja dauða.
Ólöf yrkir liprar og léltar lausa-
vísur — ekki síst hringhendur:
Láttu brenna logann minn,
lof mér en að skoð’ ann,
horfa í enniseldinn þinn
inn í kvennavoðann.
Ástavísurnar hennar eru þrungnar
eldi ástríðunnar. Er hún þar í ætt
við Vatnsenda-Rósu heit, sönn og
djörf.
1 óbundnu máli befir Ólöf samið
nokkur æfintýri og sögur. Mun henni
einkum láta vel æfintýra-gerðin. í
Eimreiðinni síðast liðið ár átti hún
eitt skínandi fagurt æfintýri. Af skáld-
sögum minnist eg að eins að hafa
lesið eina »Móðir snillingsins«. Yrk-
isefnið er djarflega valið, en annars
skal hér enginn dómur lagður á sög-
una — það verður ekki gert í fám
orðum.
Hér verður þá að láta staðar numið.
En langt er frá þvi, að næg grein
sé gerð fyrir skáldskap þessarar ein-
kennilegu, vitru konu.
Ólöf á Hlöðum ólst upp í ösku-
stónni, en er samt orðin drotning i
andans ríki. Konungsríkið hennar er
eigi stórt, en fjölskreytt er þar um að
litast, svo fjölbreytt að furðu gegnir.
Eg veit ekki hvað íslenzk menning
gelur talið sér til gildis, ef ekki það,
að kona, sem elst upp við fátækt í lítil-
mótlegum kringumstæðum, og verður
að fara á mis við alla mentun, aðra
en þá, er hún á hlaupum getur náð
sér í, skuli komast eins langt áleiðis
og Ólöf. Því hér er meira en hag-
yrðingur á ferðinni. Hér er skáld, sem
hver þjóð mundi telja sig sæmda af.
Hingað til hefir Ólöfu eigi verið
sýndur neinn sæmdarvottur. Enda
mun hún aldrei hafa^eftir slíku sókst,
svo yfirlætislaus- og metnaðargirnis
sem hún er. En vel mundi það mæl-
ast fyrir, ef hún nú, sem fyrst, yrði
meðal þeirra skálda, sem styrkt eru
af fé því, er ætlað er rithöfundum