19. júní - 01.10.1919, Blaðsíða 3

19. JÚNÍ
27
vilja vera menn, er hugsi frjálst og
veiji eftir eigin sannfæringu. Menn,
sem jafnvel í stjórnmálum breyta
samkvæmt samvizku sinni, menn,
sem standa ofar hinum fyrirskipaða
flokksaga, menn, sem einungis og
eingöngu hlýða samvizku sinni.
Án efa verður þessi óháði flokkur
litill fyrst í stað. Því með skelfingu
sjáum vér, hve fúslega konur hlýða
flokksvendinum og láta leiða sig á
básinn. Og þegar bezt lætur, hlusta
þær með undrun, en þó oftar með tor-
trygni á, ef þeim er sagt, að þær eigi
skilyrði til þess að verða endurleys-
andi afl, er frelsi úr hinu pólitíska
feni, hreinsandi blær, endurfæðingar-
laug stjórnmálalifsins.
Því ennþá eru þær innilega ánægð-
ar með að fá að standa eins og núll-
in fyrir aftan karlmennina, fullvissar
þess að flokksaginn sé nauðsynlegur.
Þær eru þegar orðnar blindar og
geta eigi framar séð þau brögð, sem
kunna að vera í stjórnmálataflinu.
Þess vegna hafa þær engin áhrif á
leikinn. Þær komast í mát.
Auðvitað munu margar af þeim
konum sem á þing komast, bera
fram ýms mikilsverð frumvörp, flytja
góðar ræður og skýrar greinargerðir>
en nú er alt þetta í sjálfu sér orðið
lítils eða einskis virði. Fyrir svo sem
50 árum var óðru máli að gegna.
Þá voru flokksböndin ennþá laus og
sannfæring hvers einstaklings átti svo
mikinn rétt á sér, að hennar gætti í
þingdeildunum. En nú er svo komið,
að jafnvel þeir, sem tala engla tung-
um og vita alla leynda hluti, eru að-
eins hljómandi málmur og hvellandi
bjalla, séu þeir eigi í fylsta samræmi
við vilja flokksins, eða þá reglu um
atkvæðagreiðslu, sem sett hefir verið
á flokksfundi.
Það er sárgrætilegt að hugsa um
það, sem oss, sem nú erum farnar
að eldast, dreymdi, að konur kæmu
til leiðar með kosningarétti sinum,
og bera draumana saman við það, er
vér sjáum að þær nú vilja fleygja
sér út i. Eg get bæði hlegið og grát-
ið að einfeldni minni, þá er eg í
fyrsta skifti talaði máli kosningarétt-
ar kvenna á fundi karlkjósenda, og
var fyrsta konan, er opinberlega tal-
aði um það mál. Því þá var það
nýtt. Vér sáum þá aðeins í fjarska
hið fyrirheitna land og við skreytt-
um það öllum fegurstu blómum óska
vorra. (Frh.).
Ártíðavisur.
Vetur.
Velur ríður geyst í garð,
grimmar hríðar vekur;
byljum svíður bóndans arð,
björg og hlíðar skekur.
Vor.
Grænka hólar, gráta ský,
gróa vetrar sárin.
Blessuð sólin björt og hlý
brosir gegnum tárin.
Sumar.
Lækir vaka’ í ljúfri ró,
lúnir hressast gumar,