19. júní - 01.04.1920, Blaðsíða 2

82
19. J Ú N 1
og trauðla munu mörg heimili hér á
landi, er veiti fleiri gestum greiða og
gistingu fyrir alls ekkert.
Ekki hefir Guðlaug gefið til að
hljóla lof og laun fyrir, enda hefir
hvorki hennar né góðgerða hennar
verið opinberlega minst. og vill það
oft verða, að hið góða gleymist fyrst.
En nú vil eg nola tækifærið og þakka
Guðlaugu af einlægum og hlýjum
huga fyrir mig, og í nafui allra þeírra,
sem hún hefir glatt á einn eða ann-
an hátt.
Einnig vil eg geta þess, Guðlaugu
til maklegs lofs, að hún hefir mikið
unnið að inniblómarækt og komist
svo langt í því starfi, að ekki munu
mörg heimili hér á landi jafn rík af
blómum og Suður-Vík er nú. Einnig
hefir Guðlaug komið sér upp litlum
blómgarði, en af ýmsum orsökum
ekki getað haft hann stóran né fjöl-
skrúðugan.
Blómræktunarstarf Guðlangar er
mjög virðingarvert, og hefir hún með
því gefið konum og húsmæðrum á-
gætt dæmi, til að breyta eftir.
Vinkona.
í þessu er harmsaga kynslóðar vorrar
fólgin.
Ekki i fátjækt manna.
Allir þekka fátæktina i einhverri mynd.
Ekki i ílsku manna.
Getur nokkur krafist þess að vera góður?
Ekki í þvi að menn eru fávisir.
Hver getur hrósað sér af vísdómi sín-
um ?
Hún er í því fólgin, að mcnn eru ójtunn-
ugir hver fyrir öðrum, Raskin.
íslenzkt kvennaráð.
Vottur um einangran þá, er vér
eigum við að búa og fjarlægðina, er
skilur oss, er það hve lítið hefir verið
um almenn samtök milli íslenzkra
kvenna. Úað er þó langt frá, að kon-
ur hafi eigi fyrir all-löngu séð, að
samlakaleiðin væriheppilegusttilfram-
kvæmda í öllu því, er miklu máli
skiptir. Má þar t. d. nefna háskóla-
málið, er framsýnar íelenzkar konur
eiga óskiftan heiður af, að hafa unn-
ið að, á þeim tima, er fáir trúðu því,
að land vort mundi nokkru sinni
geta borið uppi skóla með þvi nafni.
Þær hreyfðu þessu máli bæði í ræðu
og riti og nófu fjársöfnun fyrir það.
Fé það, er safnaðist er nú orðið að
sjóð, er konur, er nám slunda við
Háskóla íslands, njóta styrks af,
Annar varð sýnilegi árangurinn að
vísu ekki. Málið var án efa of stórt
fyrir þá krafta, er lyfta vildu, aldar-
andinngaf því engan byr undir vængi,
og þær, er mesta höfðu trúna féllu
frá eða fluttust í burlu.
Löngu síðar kom svo Landsspítala-
málið til sögunnar. Samtökin um það
eru þegar allvíðtæk. En þar eð það
mun nokkurnveginn kunnugt lesend-
um þessa blaðs, skal það eigi nánar
rakið hér.
Bæði eru þessi kvennasamtök, og
lleiri, ef lil vill Jíks eðlis, lil orðin, ef
svo má segja i augnablikinu, fædd
vegna eins málefnis, lifa meðan því
er lífs auðið, en hverfa úr sögunni
ef þau skilyrði, er héldu málinu lif-
andi falla í burtu. Um alment sam-