19. júní - 01.07.1924, Qupperneq 2

50
19. JÚNÍ
Eitt ár, 1889, vann frú Jarþiúður
að þingskriftum og er hún sú lang-
fyrsta kona, sem haft hefir nokkurn
starfa á hendi við Alþingi. Við rit-
störf fékkst frú Jarþrúður talsvert,
bæði sem ritstjóri blaðsins »Fram-
sókn«, er hún gaf út í fjögur ár
ásamt Úlafíu Jóhannsdóttur, og þýð-
ingar og frumsamdar greinar og kvæði
í önnur blöð, t. d. »t*jóðólf«, »Dvöl«
o. fl. Frú Jarþrúður var skáldmælt
vel, en heldur mun hún hafa farið
dult með þá gáfu, enda var lítið
gert að því að hvetja konur til slíkra
iðkana á uppvaxtarárum hennar.
Hún hafði ágætt vit á skáldskap og
las mikið af fagurfræðilegum ritum.
Frú Jarþrúður tók mikinn þátt í
kvennahreyfingu hér, um það leyti
er hún hófst, og meðan heilsa leyfði.
Hún var ein af fyrstu meðlimum
Thorvaldsensfélagsins og i mörg ár
kennari við sunnudagaskóla þess.
Ritari hins íslenska kvennfélags var
hún um langl skeið og tók með lífi
og sál þátt í áhugamálum þess, svo
sem háskólamáliuu og kvenréttinda-
málinu, enda var hún því rnáli fylgj-
andi alla tið.
Kunnust almenningi var frú Jar-
þrúður án efa fyrir útgáfu »Hann-
yrðabókarinnar«, er svo var kölluð.
Kom sú bók mjög í góðar þarfir og
náði mikilli útbreiðslu og vinsældum,
enda var hún ágætur leiðarvísir ung-
um stúlkum, sem langaði lil að læra
eitthvað til handanna, en áttu ekki
völ á kenslu í þeim greinum. IJtgef-
endur hannyrðabókarinnar voru auk
frú Jarþrúðar, systir hennar frú Þóra,
kona Jóns Magnússonar forsætisráð-
herra, og frænka, frú Þóra Péturs-
dóttir, kona Þorvaldar Thoroddsen.
Frú Jarþrúður var á yngri árum
fríð kona sýnum. Hún var trygglynd
og vinföst, unni íslenskum fræðum
og var vel heima i þeim. Hún unni
því fagra og góða, fegurðinni hvar
sem hún birtist, en einkum virðist
hún lrafa hafl næman skilning á
fegurð náttúrunnar, unaði þeim og
gleði, sem hún hefir börnum sínum
að bjóða. Það sýna meðai annars
þessar línur í gömlu kvæði eftir hana:
Eg virði þá sál, sem er göfug og góð
og girnist ei loftungu smjaður,
sem vefur úr sólgeislum anda síns óð
og aldrei burt víkur af dygðanna slóð,
sem lætur ei bölið sig buga,
en ber sig að lifa og duga.
Eg þakka hvern einasta indælan dag,
sem Alfaðir gaf mér að lifa,
hvern geislandi morgun, hvert glalt sálar-
tag.
O, guð minn, ó, blessa þú allan minn hag,
í fossandi framtíðarstraumi,
í friðsælum æfinnar draumi.
Kveðið á Kambabrún.
Sé eg gráa Ölfusá
ofan í bláan falla sjá.
Margt má lágu landi á
líta háum Kömbum frá.
Margur hlær við bóndabær,
brosir snær á fjöllum tær;
sólin skær því ljóma ljær,
loftið hrærir enginn blær.
1. E.