19. júní - 01.04.1925, Blaðsíða 5

19. JÚNÍ
29
var lægri og uppgöngufær. Ég stöð
nú þarna í vatni í hné og njólarnir
voru gleymdir. Hitt var mér Ijóst, að
vistin yrði ekki góð þarna undir
bakkanum í straumvatninu, þó að
mín yrði nú leitað um síðir. Erind-
inu gat ég auðvitað ekki lokið á
Varastöðum og ekki þótti mér betra
að vita til þess bve hrædd móðir min
mundi verða um mig. Ég skalf og
brynnti músum um stund. Þá heyrði
ég alt i einu Guðbjart segja upp á
bakkanum: »Já, nú á hún heldur
bágt aumingja litla beimasætan.
Þetta grunaði mig«. Og hann rétti
mér reipi fram af bakkanum og sagði
mér að smeygja því undir hendurnar.
Ég varð fegnari en frá megi segja og
spurði Guðbjart gamla hvort hann
hefði verið þar á ferð og heyrt mig
skæla. »0 — ekki var það nú«, sagði
hann, »en mig óraði einhvern veginn
fyrir því hvernig farið hefði fyrir
þér, blessuð dúfan«. Ég þakkaði
honum nú hjálpina eins vel og ég
haföi vit á, lauk við hann erindinu
og hljóp heim til mín, rennvot en
himinglöð. Guðbjartur gamli hafði
verið úti á túni að slá, alt í einu
stakk hann niður orfinu, gekk inn í
bæ, tók þar reipi og fór beint þang-
að, sem ég stóð í ánni ráðþrota, án
þess að nokkur gerði honum aðvart.
Einu sinni þegar við vorum að
borða miðdegismatinn að vorlagi,
stakk Guðbjartur gamli höfðinu inn
úr dyrunum. Hann flýtti sér að heilsa
slepti öllum tilburðum, sem venju-
lega fylgdu kveðjunum, en sagði
byrstur við piltana. »Ekki ætti hún
Sólveig það nú að ykkur að kýrin
hennar yrði sjálfdauð i Hólagrafning-
unum, af því að þið þenkjið ekki
upp á annað en munn og maga«.
Svo þaut hann fram úr dyrunum og
piltarnir á eftir. t*eir þóttust vita að
einhver kýrin væri afvelta, fyrst að
Guðbjartur sagði það. Enda reyndist
það svo, eftirlætið okkar, hún Rauð-
huppa lá á bakinu í moldargróf,
skamt frá bænum, en ekki var það
í leið Guöbjartar gamla, þegar hann
kom frá Varastöðum og engin hafði
komið þangað að segja honum þetta.
Hann hafði þotið á stað og sagt við
kerlingu sina: »Ofmargan mjólkur-
dropa erum við búin að þiggja úr
henni Rauðhuppu til þess að ég láti
hana drepast undir skrattans mold-
aibarðinu«. Þetta sagði kona Guð-
bjartar húskonu, sem var þar í
kotinu hjá þeim, áður en karlinn
kom til baka frá því að bjarga Huppu.
Einhverju sinni vantaði margt fé
af fjalli þegar þriðju göngum var
lokið og var talað urn að fara í
eftirleit. Daginn áður en leitarmenn
lögðu af stað kom Guðbjartur gamli
og talaði lengi við föður minn í
hálfum hljóðum. Faðir minn sagði
vinnumanninum, sem fór frá okkur
að Guðbjart gamla grunaði að flest
féð sem vantaði væri inn i Hraun-
tungum. Sá staður var skammt frá
bygð og datt engum í hug að þar
hefði svo margt fé orðið eftir. Kom
leitarmönnum saman um að fara
þangað fyrst þó að sumir þeirra
hentu gaman að forsögn Guðbjartar,
en skopið og glensið snerist upp í
undrun þegar þeir fundu kindurnar
nær því allar með tölu í Hrauntungum.