Norðri - 15.12.1913, Síða 4

144
NORÐRI.
Nr. 42
Vegna vörukönnunar
verður Sölubúð Gránu-
félagsverzlunar á Odd-
eyri LOKUÐ frá 1.-15.
jan. næstkomandi.
Oddeyri 10. des. 1913.
Pétur Pétursson.
eq undirritaður tek upp
ættarnafn mitt, Buch
og bið menn að nefna og skrifa
mig Jens Kr. Buch.
Kljáströnd 13. des. 1913.
Jens Kristjánsson.
S0KUM vörukönnunar
verður
S0LUBÚÐ
Kaupfélags
Eyflrðinga
lokuð frá 1. til 14. janúar
næstkomandi.
Félagsstjórnin.
Útgefandi og prentari Björn Jónsson.
1

Til Jólanna
?
í Kjötbúdinni:
Schweiserostur. Niðursoðið kál: Sardiner. Rödbeder.
Rús. Steppeostur. Blómkál. Ansjoser. Asier.
Dansk Steppeostur. Grænkál. Stuet krabbe Agurker.
Dansk Holl. ostur. Brúnkál. Hummer. Pickles.
Taffelostur Rauðkál. Caviar. Piccalille.
Goudeostur. Carotter. Lax í dósum. Soya 4 teg.
Eidamerostur. Spinat. Fiskibollur. Sósulitur.
Backsteinerostur. Gulrödder. Tomatoes. Sennep.
Mejeriostur. Kjörvel. Heilagfiski. Carry.
Mysuostur. Celleri. Laukur í glösum. Capres.
Orænar baunir
Súputeningar.
Avaxtalitur.
Krydddropar.
Baierske pylsur
s m
Laukur.
Wiener pylsur í dósum. Jarðepli.
Medister pylsur Mjólk í dósum.
Reyktar pylsur 3 teg. Kæfa.
Scotsh Marmelade. Rúllupylsur. SmjÖI*.
Heilir ávextir í dósum margar teg.
SyItetöj
í dósum margar teg. o. fl. o. fl.
Gjörið svo vel að panta
vörurnar með nægilegum fyrirvara.
78
hann »og að ástæðan fyrir því að eg ekki dansa er einungis sjálfsálit.*
»Gjarnan«, sagði hún. »En eg veit fyrirfram hvaða ástæður þér
ætlið að koma með. Rað er náttúrlega eitthvert heilagt loforð, eitthvert
fast áform eða ákvörðun í lífinu hjá yður.«
»Pér farið alveg villur vegar, ungfrú. Fyrst er nú það, að eg hef
ekkert gaman af því að dansa og í annan stað kann eg ekki að dansa.
Rað flýtur nú hvert af öðru.»
í því bar barón B, þar að, sem segir við Konstönsu:
^Rennan dans á eg.«
Og undir eins voru þau flogin út í dansleika-þvöguna.
Lange studdist upp við vegginn og horfði á. Hann tók ekkert eftir
því, að tvenn augu gættu stöðugt vandlega að honum. 0nnur átti Hel-
fríður; hún starði fast á andlitsdrætti hans, eins og að hún hefði gert
einhverja óþægilega uppgötvun. Hin augun, voru Everts, sem stóð þar
við glugga og í þeim lá reiði- og öfundssvipur.
Evert hafði sem sé alt í einu fengið brennandi ást á Konstönsu.
Og það fylgir því ætíð í fyrsta sinn hjá ungum mönnum, að þeir álíla
það eins ogsjálfsagt, að sú sem þeir hafa fest'hugann á, hafi líka feng-
ið ást á sér. Það var því í hans augum auðvitað að Konstansa myndi
fljótt taka honum, og spegillinn sagði honum líka að hann væri fallegur
maður og kynni vel kurteisissiði.
Alla'seinustu vikuna hafði hann því í huga sínnm álitið það svo
sjálfsagt.^að hún yrði konan sín. Og svo mikinn áhuga hafði hann á því
efni, að hatrið til ívars og öfundin til Lange, ásamt óhepninni tneð
verkfallið, hvarf og gleymdist fyrir ástarhugsun til Konstönsu. Hún hafði
verið mikið þægileg við hann og það skildi hann á sina vísu, sem ást.
Hann kom til Kóngsberg þegar hann komat höndunum frá verksmiðj-
unni, og þessa kvelds hafði hann hlakkað mikið til. En svo hafði þá
kvöldið ekki orðið honum nema til angurs og óánægju. Fyrst haiði nú
Konstansa ekki dansað éinn einasta dans við hann og svo sá hann hana
sitja löngum á eintali við Lange. Ef hann hefði getað drepið hann með
augunum, þá hefði hann gert það.
Pað var þó alls engin ástæða fyrir Evert að vera öfundssjúkur við
79
Lange; því hann — sem af öllum mönnum var virtur meira en nokkur
annar — var bálreiður með sjálfum sér við Konstönsu fyrir það, að hún
hefði kallað sig ímynduuarfullan sjálfbyrging.
Dansinn hélt áfram. En þegar Konstansa einusinni í hvíldinni kom
út á svalirnar, sá hún Lange standa þar á sama stað, sem hún fór frá
honum.
Hún segir því við hann:
»Viljið þér ekki viðurkenna það, að þér séuð bálreiður?«
»Ut af hverju?* sagði hann.
»Út af orðum mínum,« sagði hún. »Jú, þér skuluð ekki vera að
neita því. Það er býsna djarft af ungri stúlku, sem mér, að segja við
30 ára gamlan mann, sem hefir alment álit um að vera afbragðs mað-
ur, að hann sé bæði egingjarn og hégómafullur. Það er náttúrlegt að
þér séuð reiður út af því,«
»þér farið enn þá villur vegar, ungfrú góð,« sagði hann. »Eg get
ekki reiðst út af orðum yðar af þeirri einföldu ástæðu, að enginn reið-
ist nema að það sé færð rök fyrir því sem sagt er.«
»Vitið þér nú hvað þetta sannar?* spurði hún.
»Gamlan sannleika,* sagði haun, »sem ekki er vinveittur í yðar
garð.«
sRað er nú þvert á móti,« sagði hún. «Pér sýnið með því að alt hjá
yður er köld skynsemisskoðun. Rér álítið það líta svo út, eins og þér
hafið heyrt rólegur á orð mín, svo það sjáist ekki að eg hafi hitt yður
þar sem þér voruð veikur fyrir.«
»F*ér notið vel réttindi æskunnar,« sagði hann.
»Og hver eru þau réttindi?* spurði hún.
»Að fella fljóta og óhugsaða sleggjudóma.«
»Þessi galli finst ekki hjá yður,» sagði hún, »því skal eg fúslega
játa. Ó hvað álitið á yður skyldi vaxa hjá mér, ef eg sæi yður rjúka
upp eins og funa, af einhverjum sinnishreyfingum, sama hverjar þær
væru, vondar eða góðar. Eg er viss um það að undir þeirri rólegu
réttlætisgrímu, sem þér hafið á andliti yðar, býr t djúpinu ef til vill ein-
hverjar ólgandi ástríður, eða einn eða a. <ar mannlegur veikleiki.«