Norðurland - 22.11.1902, Blaðsíða 3

35
V
Nl.
er tóku til máls, að rétt væri að reisa þær
skorður við þeim veiðum, sem menn sæju
sér fært, en ástæðurnar, sem fyrir mönnum
vöktu, voru nokkuð sundurleitar. Sumir
töldu sannað með reynslu sjómanna, að
hvalaveiðar séu niðurdrep fyrir síldar og
þorskveiðar. Aðrir töldu enga áreiðanlega
sönnun fyrir því fengna, en að hinu leyt-
inu gæti verið viðsjárvert að láta Norðmenn
eyða hvölum hér við land, svo að ekkert
yrði eftir af þeim, þegar íslendingum yxi
svo fiskur um hrygg, að þeir vildu sjálfir
fara að stunda hvalaveiðar. Sumir héldu
og því fram, að hvalaveiðamenn greiddu alt
of lítinn skatt til landsþarfa í tiltölu við
arðinn, er þeir hefðu af atvinnu sinni.
Eðlilega kom mönnum þá ekki heldur sain-
an um, hvað til bragðs skyldi taka. Sumir
vildu ekkert annað en algerða friðun hvala,
að minsta kosti um sumartímann, og á því
máli virtist meiri hluti fundarinanna vera.
Aðrir vildu leggja liáan útflutningstoll á
afurðir hvala o. s. frv. Að lokum var sett
nefnd í máiið, til þess að íhuga það og
leggja tillögur sínar fyrir almennan fund
hér í bænum: Eggert Laxdal, Klemens sýslu-
maður Jónsson og Friðbjörn bóksali Steins-
son.
-,Jadars"-uppboðið.
Bergsteinn Björnsson kaupmaður kom
austan af Fáskrúðsfirði með „Mjölni" nú í
vikunni, hafði farið austur til þess að vera
á uppboði „Jadars", sem haldið var 27. og
28. f. m. Hr. B. B. keypti % úr skipinu
með því, sem í því var og hr. Olgeir Frið-
geirsson á Fáskrúðsfirði 'A fyrir samtals 590
kr. Sjálfu skipinu var ekki unt að ná, en
ýmsu af því, svo sem siglutrjám og öðru
lauslegu, og vörunum, sem eftir voru í því,
27 tn. af síld og 10 tn. af kjöti. Uppboðið
nam ails 41 þús. kr. Þar voru seldar 1400
tn. af síld og mikið af saltfiski og ull. Alt
fór það með fremur háu verði, sem óskemt
var.
Bæjarsfjórnarfundur.
Þriðjud. 18. nóv.
Rætt um stofnun sunnudagaskóla sam-
kvæmt áskorun frá borgarafundi á Akur-
eyri. Samþykt, að leggja til ljós, hús og hita
og alt að 100 kr. styrk úr bæjarsjóði, ef
einhverjir hæfir menr yilja koma sunnu-
dagsskóla á stofn “nér og nemendur við hann,
karlar og konur, yrðu stöðugt ekki færri en 30.
Qilbúar báðu um veg upp í grafir og
ljósker í Gilið. Beiðninni um veginn vísað
til veganefndar. Beiðninni um ljóskerið neit-
að að svo stöddu.
Helga Guðmundssyni, Jóhanni Skúlasyni
og Davíð Gíslasyni veitt aðsetursleyfi í
bænum.
Birni Jóhannssyni veitt sótarasýslan í bæn-
um frá næsta nýári.
Fyrirspurn lögð fram frá Kristjáni Ás-
inundssyni á Glerá, hvort bæjarstjórnin vildi
selja jörðina Dvergastaði í Hrafnagilshreppi,
sein er bæjar-eign. Samþykt, að gera jörðina
fala, og bæjarfógeta falið að auglýsa hana
til sölu í blaði hér sem fyrst.
Fjórum mönnum veitt ókeypis kensla fyrir
börn sín.
Út af erindi frá forstöðunefnd kvenfé-
lagsins hér var skorað á fátækranefndina
að sjá um að börn Benedikts Ólafssonar
væru tekin og þeim komið fyrir á spítalan-
um til lækninga, ef henni fyndist ástæða til
þess, eftir að hafa grenslast eftir ásigkomu-
lagi þeirra heima hjá foreldrunum.
Beiðni um húsagrunna lagðar fram frá
Matth. Jochumssyni, Halld. Briem, Ólafi
Guðmundssyni og Matth. Matthíassyni. Mál-
inu frestað, þar til er bæjarstjórnin hefði
skoðað staðinn.
Áætlun lögð fram eftir Bjarna smið Ein-
arsson uin kostnað við hafnarbryggju hér
og uppdráttur af henni. Sömuleiðis lögð
fram áskorun frá nær 100 manna úr ytri
hluta bæjarins um að gjöra bryggju á Torfu-
nefi á næsta vori. Samþykt með 5 atkv. að
skora á hafnarnefndina að láta gjöra upp-
dráttinn og áætlun um kostnað við haf-
skipabryggju á Torfunefi, sem sé að minsta
kosti 30 álna breið, og að leggja hvorttveggja
fyrir bæjarstjórnina sem fyrst eftir næstkom-
andi nýár.
Tíðarfar
hefir verið mjög gott hér þessa viku.
Sunnanátt, bjartviðri, stillur, stundum frost-
laust, en oftast ofurlítill stirðningur.
Amtmaður
er enn ekki farinn að klæðast, en er
samt á góðum batavegi.
Sjúkir læknar.
Ingólfur héraðslæknir Gíslason virðist nú
vera kominn á góðan bataveg. Þessa viku
hefir liann verið laus við alla hitaveiki og
honum farið fram til muna.
Sjúkdómur Sigurðar héraðslæknis Páls-
sonar er líkur og verið hefir. Batinn er
hægfara, en á fótum er læknirinn á degi
hverjum.
Slys á Seyðisfirði.
Út af fjölförnustu götu þar í bænum datt
maður í sjóinn seint í síðasta mánuði,
Eitiar Björn Bjömsson póstur, og druknaði.
Hann hafði ekki verið algáður, en vegurinn
hættulegur þarna í myrkri. Maðurinn var á
bezta aldri og dugnaðarmaður mesti, lét
eftir sig konu og 5 börn ung, og var að
jafnaði reglutnaður, þó að svona tækist til
í þetta sinn.
Siglingar.
»Mjölnir«, gufuskip Tuliniuss, kom hing-
að þ. 17. frá útlöndum og Austfjörðum-
Með því komu Bergst. Björnsson kaupmað-
ur, Skafti Jósepsson ritstjóri á Seyðisfirði,
Stefán Steinholt kaupmaður á Seyðisfirði,
Rolf Johansen verzlunarmaður af Seyðis-
firði, sem ætlar að setjast hér að, taka
við afgreiðslu á gufuskipum stórkaupmanns
Th. E. Tuliniuss og umsjón yfir síldarveið-
um og síldarkaupum hans hér, og Bened.
Bjarnason, útgerðarmaður á Mjóafirði.
Skipið kom með talsvert af vörum til
ýmsra kaupmanna hér. Þar á meðal er
sagt, að einn kaupmaður á Oddeyri hafi
fengið með skipinu 40 tunnur af brenni-
víni, auk annars áfengis, svo einhver getur
fengið sér í staupinu. Mjölnir fór aftur þ.
19., mikið til fermdur af síld og kjöti.
»Risöen« og »Leif«, síldarveiðaskip frá
Haugasundi, sem verið hafa nokkurar vik-
ur á Vestfjörðum í síldarleit, komu þaðan
þ. 19. þ. m. aflalaus. Þegar þau fréttu um
aflaleysið hér, lagði »Risöen« tafarlaust á
stað til Noregs. En »Leif« bíður hér eftir
afla, og sagt, að hann muni bíða fram und-
ir jól.
»St. 01af«, síldarveiðagufuskip, sem hér
hefir verið við veiðar síðan í september,
fór héðan þ. 21. alfarið heimleiðis til Hauga-
sunds, hafði aflað um 800 tn. og keypt nokk-
uð af netjasíld. Með honum fór fjöldi Norð-
manna, sem hafa verið við veiði hjá út-
gjörðunum hér.
Síldarafli enginn
hér í firðinum þessa viku. Og ekki nema
lítill reytingur af öðrum fiski; beituleysi
kent um.
Hafnarbryggjan.
Hafnarnefndin áætlar, að viðbótin við
hafnarbryggjuna hér kosti 9,128 kr.,
en með viðgjörðum við þann partinn,
sem nú er til, og festum í land fyrir
skip, sem við bryggjuna leggjast, gerir
hún ráð fyrir, að kostnaðurinn muni
nema 10 þúsund krónum.
Eins og áður hefir verið skýrt frá
í »Norðurlandi«, á að nota skipið »La
Glaneuse« fyrir bryggjuhöfuð. Ráðgert
er að sökkva því niður, 28 álnir frá
endanum á bryggjunni, eins og hún
er nú, og leggja svo tvær brýr yfir-
bygðar milli bryggjuendans og skips-
ins, en meðfram báðum brúnum að
innanverðu eiga að vera gangstéttir.
Brýrnar verða 4 álna breiðar og gang-
stéttirnar 2 álna breiðar. Milli brúanr.a
verður 6 álna breitt op. Skip, sem
liggja framan við bryggjuhöfuðið, verða
á 22 feta dýpi undir kili.
%
Veðurathuganir
á Möðruvöllum í Hörgárdal. Eftir Ólaf Davíðsson.
1902. Nóvbr. Um miðjan dag (kl 2). Minstur h. (C) á sólar- hringnum
Loftvog (þuml.) 1 Hiti (C.) ti '< 3 lO *o H >Æ & C3 E '>» cr> Úrkoma |
Sd. 9. 74.8 4-6.6 NV 1 10 - 5.o
Md.10. 75.0 -4-3.2 0 10 S - 6.0
Þd. 11. 75.2 4-4.5 0 0 - 6.0
Md.12. 73.5 3.1 0 9 R - 11.5
Fd. 13. 74.6 -f- 4.o SV 1 8 - 5.9
Fd. 14. 74.5 4-0.5 0 8 - 7.0
Ld. 15. 74.9 2.A SV 2 3 R - 7.5
Athgs. Aðfaranótt þ. 15. ofsarok á suðvestan.
%
Hjónavígslur
á Akureyri.
Stefán Björnsson, Guðrún Ólafsdóttir 24.
júní.
Jón Tómasson, Sigurlína Sigurgeirsdótt-
ir 3. ágúst.
Garðar Gislason, Þóra Sigfúsdóttir 13.
ágúst.
Jóhann Vigfússon, Anna Schiöth 20.
septbr.
Jón Gunnlögsson, Sigþrúður Pétursdóttir
27. septbr.
Trausti Friðriksson, Ása Ásgrimsdóttir
4. oktbr.
Jóhann Ragúelsson, Guðrún Davíðsdóttir
11. oktbr,
Kristján Sigurðsson, Guðríður Jósepsdótt-
ir 25. oktbr.
Ólafur Guðmundsson, Guðbjörg Guð-
mundsdóttir 1. nóvbr.
Gísli Jónsson, Guðrún Finnsdóttir 8.
nóvbr.
Guðlögur Pálsson, Ingilína Jónasdóttir
14. nóvbr.
I
Spæjarinn.
Skáldsaga eftir Max Pemberton.
[Framhald.]
»Þér hafið gert boð eftir mér, hr. hers-
höfðingi«.
Stefanovitch þótti vænt um Pál, eins og
hann væri sonur hans. Hann virti hann
vandlega fyrir sér, áður en hann tók til
máls.
»Já, Páll höfuðsmaður, eg hefi gert boð
eftir yður. Hafið þér heyrt síðustu frétt-
irnar?«
»Fréttirnar, hr. hershöfðingi?*
»Já, eins og eg segi, fréttirnar —til Lund-
úna eru komnir uppdrættir af skotviginu
nr. 3, og einhver hefir selt þá, sem þekkir
vígin eins vel og þér og eg.«
Stefanovitch lét sem hann væri rólegur,
eins og hér væri ekki um annað en smá-
ntuni að tefla. Hann var vanur að varast
að láta menn sjá á sér nokkur reiðimerki,
og menn óttuðust augnaráð hans meira en
orð hans. Páll þekti vel þennan vana hans
og var hræddur við hann, eins og glæpa-
menn geta orðið við gamanyrði dómara
síns.
»Svo Englendingar eiga að hafa uppdrátt
af skotvíginu nr. 3, herra hershöfðingi ?
Þetta er ósatt!« sagði hann, sneri sér við
vandræðalega og leit kringum sig spurn-
araugum. »Eg segi, að það sé ósatt, og
það skal eg segja Englendingunum; þeir
geta ekki hafa fengið uppdráttinn, það er
ómögulegt. Hver ætti að hafa látið þá fá
hann? Er nokkur í Krónstað, sem mundi
vilja selja leyndarmál ættjarðar sinnar?
Hver gæti selt þau? Þér vitið, að það er
ekki satt, herra hershöfðingi. Guð minn
góður, að menn skuli geta borið annað
eins á mig!«
Með hverju augnabliki varð honum ljós-
ara, hve mikilvæg ákæran var. Hann svitn-
aði á enninu og tárin komu fram í augun
á honum. Hann hafði verið svo óeigingjarn
og einlægur i starfi sínu fyrir Krónstað, að
honum fanst þetta rothögg fyrir sæmd sína.
Þeir höfðu gefið í skyn, að hann ætti ekki
skilið það traust, sem honum hafði verið
sýnt—hann, Páll Zassulic, sem hefði verið
fús á að leggja Iífið í sölurnar fyrir þenn-
an kastala! Ekki hefði verið unt að mis-
bjóða tilfinningum hans hroðalegar. »Það
er lygi«, sagði hann aftur. Nikolaj Stefano-
vitch leit á hann eins og hann samsinti,
og Bonzó gamli deplaði augunum slægðar-
lega. »Það er haugalygi, herra hershöfð-
ingi. Enginn hefir komið í vígið, nema
þeir, sem þar hafa starf með höndum, það
vitna eg til guðs. Ef þér trúið mér ekki,
þá skuluð þér senda eftir Seroff Ossinsky.
Hann getur sagt yður það sama; hann
hlær að þessari skröksögu, eins og eg
mundi hlæja, ef sæmd mfn væri ekki í
veði. Þeir geta ekki haft þennan uppdrátt
í Lundúnum — þér vitið, að það geta þeir
ekki«.
Hann leit til þeirra á víxl bænaraugum,
en hann sá ekkert í andlitum þeirra, hvorki
hluttekning né hughreysting. Svipurinn á
Bonzo var jafn-óbifanlegur og járnkaldur
og vant var. Stefanovitch hallaði sér aftur
í stól sinn og starði á hann, eins og hann
mundi hafa starið á glæpamann, er leiða
hafði átt út, eftir er dómur hans hefði ver-
ið kveðinn upp.
»Eg veit ekkert,« svaraði hann, »alls
ekkert, nema það, sem mér er tilkynt frá
Pétursborg. Þar er sagt, að uppdráttur af
víginu hafi verið seldur Englendingum.
Þér, sem hafið gengt embætti í víginu,
þangað til nú fyrir mánuði, svarið, að þetta
geti ekki verið, af því að enginn ókunnug-
ur maður hafi inn í það komið. Er þetta
rétt, hr. höfuðsmaður?«
»Já, eg kalla guð til vitnis um það, hr.
hershöfðingi, og það mun eftirmaður minn
líka gera«.
»Þið verðið báðir látnir vinna eið að
því fyrir réttinum, sem rannsakar þessa
skýrslu. Ef menn trúa yður, þá er málinu
þar með lokið. Mér fyrir mitt leyti finst
þetta vera hlægilegt. Uppdrátturinn, sem
Englendingar hafa keypt, hefir verið fals-
aður; á því getur ekki nokkur vafi leikið.
Okkar verk er að sannfæra stórfurstann
um þetta og að vera alt af jafn-árvakrir.
Meira þarf eg ekki að segja, hr. höfuðs-
maður. Eg er ekki hér til þess að kenna
yður, hvað skyldan býður. Bænum er óhætt,
meðan aðrir eins menn eru í þjónusti
hans eins og Páll Zassulic*.
Höfuðsmaðurinn leit upp; hann hafði bú-
ist við því, að þeir mundu bera sakir á
sig. Nú vissi hann, að þeir gerðu það ekki.
Þá byrði hafði hann ekki getað borið, að
vera grunaður, og nú fyltist hugur hans
þakklæti og hiýleik, þegar þeirri byrði
hafði verið létt af herðum hans.
•Þakk’ yður fyrir, hr. hershöfðingi,« sagði
hann stillilega; »meira get eg ekki fram
á farið frá yðar hálfu«.
Stefanovitch sló út hendinni til merkis
um, að nú skyldi hann fara. Hann fór út
úr herberginu og var glaður í bragði; hann
ætlaði sér að finna liðþjálfa sinn tafarlaust
og spyrja hann spjörunum úr. En áður en
hann var kominn út úr garðinum, var
komið við öxlina á honum. Hann sneri
sér við snarlega og sá þá, að Bonzó hafði
veitt honum eftirför.
>Eigið þér samleið við mig, hr. hersir?«
mælti hann.
»Eg er á leiðinni til fangelsisins«, sagði
hermaðurinn gamli harðneskjulega; »það
þrengist í því, ef nokkuð er satt í þessari
frétt«.
»En það getur ekkert verið til í henni,
hr. hersir — eg þori að vinna eið að því.
Inn í vígið hefir enginn komið og —<
Bonzo ypti öxlum; augun tindruðu eins
og marðaraugu.
>Enginn, segið þér?«
»Já, eg vinn eið að því,