Norðurland - 20.04.1907, Blaðsíða 1

NORÐURLAND.
Ritstjóri: Sigurður Hjörleifsson, læknir.
39. blað.
Akureyri, 20. apríl 1907.
VI. ár.
YerksmiðjufélaQÍð
á Akureyri.
Þeir menn á Akureyri og í Eyjafjarðarsýslu, sem ætla sér að
taka hluti í fjelaginu í peim tilgangi aðallega að koma hér upp
fullkominni klœðaverksmiðju, ættu að gefa sig fram sem allra
fyrst, ekki síðar en um miðjan n. m. við einhvern af oss undir-
rituðum, sem gefum allar upplýsingar um félagið og fyrirætlanir
pess.
Akureyri 15. apríl 1907.
Sfefán Stefánsson. Fr. Kristjánssor]. Sigtryggur Jónssor).
•jjjj Aðalf undur
Rœktunarfélags Norðurlands
verður haldinn á Blönduósi í vor og hefst fimtudaginn 20. júní
kl. 12 á hádegi. Par verður skýrt frá starfsemi félagsins síðastl.
ár, lagður fram ársreikningur pess endurskoðaður og rætt um
framkvæmdir pess framvegis. Ýmsir hafa lofað að halda fyrirlestra
á fundinum. Búfjársýning fyrir Húnavatnssýslu verður haldinn einn
fundardaginn. Fulltrúum verður séð fyrir fæði og húsnæði meðan
á fundinum stendur.
Akureyri, 20. apríl 1907.
STEFÁN STEFÁNSSON,
p. t. formaður.
Ingólfsmyndin.
Tvær fréttir bárust samtímis út
um landið úr höfuðstað vorum.
Önnur var sú, að von sé á að
standmynd Kristjáns konungs 9. kom-
ist upp í höfuðstaðnum von bráðar,
þrátt fyrir algert afskiftaleysi íslenzku
þjóðarinnar af því máli, meginhluta
þjóðarinnar af öllum flokkum.
Svo er frá skýrt Mað nokkrir dansk-
íslenzkir eða aldanskir kaupmenn í
Khöfn, þeir er auðgast hafa á verzl-
un hér, muni leggja drjúgum til
þessarar konungsmyndar og muni
hún komast upp fyrir þeirra fulltingi
aðallega, að viðbættu tillagi fésterkra
manna í áskorunarnefndinni sjálfri".
Hin fregnin berst í auglýsingu
frá nefnd þeirri, er hefir með hönd-
um samskotin til Ingólfslíkneskisins
fyrirhugaða. Nefndin hafði upphaf-
lega ætlað Reykvíkingum einum
þann heiður að reisa líkneski þeim
landnátnsmanninum, er fyrstur setti
saman bú hér á landi og frægastur
var þeirra allra. Ingólfur reisti bæ
sinn á Arnarhól og var því ekki að
eins frumbyggi landsins, heldur líka
frumbyggi höfuðstaðarins og því
vildu þeir menn, er stofnuðu til sam-
skotanna, að Reykjavíkurbúar væru
einir um það, að koina þessari Ing-
ólfsmynd upp. Nú eru þeir orðnir
annars hugar; þeir kannast við að
sú ósk sé réttmæt, að allir lands-
menn í sameiningu reisi myndina.
Því miður mun sú skýring á þess-
ari viðurkenningu nefndarinnar vera
„réttmæt", að auðsætt sé, að ekki muni
takast að safna í Reykjavík því fé, sem
til þess þarf að koma myndinni upp
og hefði víst verið réttara að kann-
ast við það blátt áfram. Þjóðin get-
ur varla furðað sig á þeirri fregn,
eftir að hún hefir haft fréttir af því,
að ríkustu kaupmenn höfuðstaðar
vors, mennimir sem mest hafa grætt
á þessu landi, eru svo nþjóðlegir",
að þeir neita því opinberlega að
þeir vilji sýna íslenzkan fána á hús-
um sínum, en halda dauðahaldi um
danska fánann. Eins og þeir menn
séu ekki líka líklegri til þess að
vilja reisa sér standmynd af dönsk-
um konungi, en af ættföður íslend-
inga.
Strax þegar samskotin voru hafin
til Ingólfsmyndarinnar, var samskot-
unum til konungsmyndarinnar hleypt
af stokkunum. Annaðhvort var það
gert af litlum góðvildarhug til Ing-
ólfsmyndarinnar, eða forgöngumenn
konungsmyndarinnar hafa þózt vita
það fyrir, að fáir mundu leggja
fram fé til þeirra beggja.
Slík hugsun var líka eðlileg.
Ingólfssamskotin eru eitt af þeim
^ ðfaranótt hins 14. þ. m.
þóknaðist algóðum guði
X að burtkalla minn hjart-
kæra son, Magnús Þórarinsson.
Jarðarför hans er ákveðið að
fari fram 24. þ. m., kl. 12 frá
kirkjunni.
Hansína Steinþórsdóttir.
EQ undirritaður kalla mig og
skrifa hér eftir S N Æ D A L.
Þetta tilkynnist öllum þeim,
sem einhver skifti hafa við mig.
11. apr. 1907.
Benedikt Sigurgeirsson.
(frá Húsavík).
J'ánamálið.
Á fundi sem haldinn var í Aðal-
dœlahreppi í f. m. af öllum þorra
kjósenda þar, var svohljóðandi tillaga
samþykt:
vFundurinn álitur sjálfsagt að ís-
lendingctr sem sérstök þjöð, eignist
sérstakan fána og af öllum þeim
tillögum, sem hingaðtil hafa komið
fram um gerð hans, aðhyllist fundur-
inn helzt tillögu Stúdentafélagsins.“
X
Qóður afli
er sagður að vestan. Af skipum héð-
an af Eyjafirði hafði Samson fengið
mest, nál. 11 þús. fiskjar.
NÝBRENT og MALAÐ KAFFI fæst daglega hjá Otto Tulinius.
4
skýringar bak við fjaliháan bókahlaða; annar hafði
látið höfuðið hníga fram á handleggina og svaf í kyr-
þey; einn sat við gluggann og starði á eplin fjögur,
sem skólastjóri átti; hann reyndi að sjá það í hugan-
um, hve mörg epli kynnu að geta verið hinumegin á
trénu, sem hann gat ekki séð og líka hvort það mundi
vera tiltækilegt að klifrast yfir múrinn einhvern tíma
að kvöldlagi þegar skuggsýnt færi að verða.
Tveir höfðu í félagi stóran uppdrátt af Norðurálfu,
og um hann sigldu þeir á skipum úr smáspónum, sem
þeir skáru undir borðinu. Grenjandi suðvestan stormur
blés í Ermarsundi, svo bæði »Freyja« og »Flugan« urðu
að sigla norðan við Skotland. En suður við Njörfasund
lá annar í leyni með langan blýantsklofning, sem hann
hafði drepið ofan í blekbyttuna; það átti að vera sjó-
ræningjaskip frá Alzír.
»Fleiri bæir, — fleiri bæir!«
»Namur« — sagði Þorleifur alt í einu.
Allir í bekknum litu steinhissa við, og einn af þeim,
er sátu á næstnæðsta bekk, var svo ónærgxtinn, að
hann stakk höfðinu alveg undir borðið hjá Þorleifi til
að vita, hvort hann hefði ekki landafræðina á hnjánum.
»Namúr, — ekki Namur,« sagði kennarinn gremjulega
og leit í bókina fyrir framan sig, »nei, hún kemur
ekki enn þá. Það er — við skulum sjá, — það eru
þrír bæir áður en þessi kemur, sem þú nefndir; hvaða
bæir eru það, — nú, hvaða þrír bæir eru það?«
En nú var því lokið, sem Þorleifur vissi og hann
féll f nokkurs konar þverúðardvala án þess að gefa
því gaum, þó kennarinn blési hvað eftir annað í
fjöðurstaf og segði: »hvaða þrfr bæir eru það«?
Marfus litli hlaut að hafa lokið hinu dularfulla starfi
I.
Maríus litli sat háttprúður og hljóður á bekknum.
Módökku augun hans, sem voru alt of stór, gerðu
svipinn óttablandinn á Iitla föla andlitinu; og þegar
hann var spurður einhvers, sem hann átti ekki von á,
dreyrroðnaði hann og stamaði.
Maríus litli sat á næstneðsta bekknum dálítið boginn
í baki, því þúr var engin bakfjöl og stranglega fyrir-
boðið að halla sér aftur á bak að næsta borði.
í þetta sinn var landafræði, frá klukkan ellefu til
tólf, heitan dag í ágústmánuði að enduðu leyfi. Sólin
skein yfir garði skólastjóra og litla eplatrénu hans; á
því voru fjögur stór epli. Bláu gluggatjöldin voru fyrir
insta glugganum, en í næsta glugga hafði Abraham
útbúið sólskífu af hagleik miklum með bleklínum í
gluggakistunni. Nú sendi hann hraðskeyti um það til
allra, sem spurt höfðu í bekknum, að klukkan væri
meir en hálfgengin tólf.
»Fleiri bæir —« sagði kennarinn uppi á kennara-
palli og blés f fjaðrapenna. Það var sérgáfa hans að
skera fjaðrapenna, og í öllum þeim bekkjum, þar sem
hann kendi, var ofurlítið snoturt pennasafn, sem enginn
notaði nema skólastjóri.