Norðurland - 29.02.1908, Qupperneq 2

Nl.
114
Aðalfundur
KAUPFÉLAGS EYFIRÐINGA
verður haldinn á Hrafnagili laugardaginn 28. marz næstkomandi
og byrjar kl. 11 f. h.
28/2 '08.
Féíagsstjórnin.
••••••••••«••••••••••••••••••••••••
frá vörn þeirri fyrir Stössel er einn
af hershöfðingjum Japana lét birta hér
í álfu. Engin ástæða sýnist vera til
þess að rengja þau ummæli. — Pað
mun og vera dómur hins mentaða
heims að ófarir Rússa fyrir Japönum
sé miklu síður að kenna einstökum
hershöfðingjum en þeirri spillingu, sem
kúgun og óstjórn hefir leitt yfir þjóð-
ina. Sé það satt að bændastétt Rússa,
um 80 miljónir manna, meginhluti
allrar þjóðarinnar, sé orðin dýrum lík-
ust fyrir það harðrétti og volæði, sem
stjórnarfarið á mesta sök á, þá sýnist
ekki ýkja kynlegt að sú þjóð verði
ekki sigursæl í ófriði.
Mjög sýntist því hætt við því að
dómurinn yfir Stössel verði talin ný
sönnun þess, að Rússastjórn vilji ekki
kannast við í hverju aðalmeinsemd
þjóðarinnar sé fólgin.
Miliilandanefndin.
Hraðskeyti frá Kaupmannahöfn segir
að Ceres hafi komið þangað með milli-
landanefndarmennina um miðjan dag
á fimtudaginn var og ferðin hafi
gengið ágætlega. Seinna mátti skipið
þó ekki koma, því í gær áttu þeir að
mæta á fyrsta nefndarfundinum.—Svo
byrja átveizlurnar, sem eiga að mýkja
sjálfstæðishuginn úr íslenzku nefndar-
mönnunum.
Þeir sem skulda
JMORÐURLANDI
áskrifendagjöld
eða fyrir
auglýsingar
eru beðnir að borga
sem allta fyrst.
»Röksemdir« B. L.
Ritstjóri »Norðra« víkur að mér
nokkrum orðum í síðasta tölubl. fyrir
smágrein þá, er eg ritaði í »Norður-
land« út af fákænlegum ummælum
hans um sjávarútveg héðan frá Eyja-
firði, ranghermi og aðdróttunum að
einni stétt manna hér við fjörðinn.
Skal eg leyfa mér að benda á það,
að hann gerir ekki minstu tilraun til
þess að hrekja það, sem eg sagði í
greininni. Orðlaus vill hann þó ekki
vera og á orðagjálfrið að koma í stað
röksemda.
Hann ber sig upp yfir því að eg
skuli ekki hafa sagt sér það sem eg
vissi, þegar hann kom inn á skrif-
stofu mfna og átti þar tal við herra
M. Jóhannsson. En ástæðan var blátt
áfram sú, að mér var með öllu ó-
kunnugt um að hann væri að leita
sér upplýsinga handa blaði sínu. Eg
vissi ekki annað til ferða hans í það
skiftið, en að hann var sendur af
konu einni ofan á Oddeyri og beiddi
hann mig engra upplýsinga um þetta
»mál« sitt, sem hann nú er orðinn
frægur fyrir.
Hvað því viðvíkur að hann ráð-
leggur mönnum að segja mér oftar
en einu sinni það sama, ef þeir ætl-
ist til þess að mér sé málið kunn-
ugra en áður, þá finst mér að hann
hefði fremur átt að biðja aðra þess
opinberlega að segja sér sjálfum það
sama, oftar en einu sinni, í þeirri
von að hann þá komist hjá því að
þurfa að taka meirihlutann af því
aftur, sem hann hefði eftir þeim.
En þar sem hann elur á aðdróttun
sinni til eyfirzkra sjómanna um dáð-
leysi og óforsjálni, af því þeir flykt-
ust ekki í haust, óráðnir, vestur að
ísafjarðardjúpi, þá held eg að hún
byggist ekki á betri rökum en annað,
sem hann hefir sagt um þetta mál.
Eg held að lítil von hafi verið um
það að margir þeirra gætu fengið þar
skiprúm og eins og á stóð hafi þeim
af tvennu illu verið betra að sitja
heima, þó sumir hefðu ekki mikið að
starfa, en að ganga iðjulausir þar
vestra.
Oddeyri 26/2 '08
Sig. Bjarnason.
%
Ólafsfiarðarsíminn.
Hann kemst væntanlega upp á næst-
komandi vori. Búið að flytja staurana
nú þegar á mestalla línuna. Símanum
er komið upp með lántöku Þórodd-
staðahrepps og sýslufélagsins.
Símalagning þessi hefir væntanlega
mikla þýðingu fyrir Ólafsfjörðinn, gerir
hann miklu álitlegri verstöð en áður.
Síra Janus Jónsson
prófastur í Holti hefir fengið lausn
frá embætti.
(Sírairrétt).
126
eftir kennaraskaranum til þess að drekka smáglas af
víni uppi á dagstofu skólastjóra.
Abraham fór heim með föður sínum. Lövdahl prófes-
sor var hrærður í huga. Á leiðinni sagði hann við son
sinn: »Þú hefir verið duglegur drengur, Abraham, og
af þvf sé eg, að þú leitast við að bæta yfir það, sem
þú hefir brotið. Svo skulum við ekki tala meira um
það mál. Eg skal líka mælast til þess við skólastjóra,
að hann minnist ekki framar á þetta.«
Abraham þaut inn í stofu í hendingskasti og hróp-
aði: »Mamma, mamma! Eg varð annar í röðinni!«
Frú Wenche kom á móti honum álíka himinglöð;
hún tók hann og kysti og dansaði við hann; og þegar
prófessorinn kom inn og sagði að vanda: »Hægan,
börn!« þá hló hún bara, tók í hönd syni sínum og
gekk til snæðings.
Prófessorinn vildi fá vín og svo varð þarna dálítill
heimilisfagnaður. Abraham fanst að hann væri léttur
sem fugl á kvisti, og þegar prófessorinn klingdi við
hann, virtist honum að faðirinn væri mestur og ágæt-
astur allra manna í víðri veröld.
En þenna dag fanst honum, að hann hneigðist meir
að móður sinni líka, en hann hafði gert í langan tíma.
í raun og veru þótti honum nú jafnvænt um þau bæði,
og hann var gagntekinn af ljúfri sælu. En hið liðna
varð að skuggalegri endurminningu, sem hann vildi
gleyma og afmá úr buga sínum.
»Jæja, er það ekki eins og eg sagði«, mælti pró-
fessorinn, þegar kona hans sagði frá því, hvar hún
hafði verið um daginn, »hún er þér ekki smá-ræðis
áhugamál, verksmiðjan sú arna«.
127
Hún hló bara og mælti ekki á móti því; þenna dag
var hún svo undarlega sæl og hugurinn léttur og fieygur.
IX.
Altaf hafði því verið frestað, að Abraham yrði fermd-
ur eða þó öllu heldur: aldrei hafði verið minst með
einu orði á það mál.
Því prófessorinn vissi það ofur vel, að frú Wenche
mundi verða eindregið á móti því, og frá því er dreng-
urinn var barn að aldri hafði hún sagt, að hann skyldi
aldrei fermdur verða.
Maður hennar bafði jafnan eytt því og þagað. Hann
hugsaði eitthvað á þessa leið: Berið ekki áhyggjur fyrir
morgundeginum, og það var ekki vandi hans að eiga
við það, sem óþægilegt var, fyr en með engu móti
varð hjá því komist lengur. Þess vegna hafði hann
látið má) þetta bíða unz Abraham var á sextánda ár-
inu; var það hærri fermingaraldur en tíðkaðist alment
þar um slóðir.
En þetta haust átti hann nú að fara að ganga til
prestsins, því fermdur skyldi hann verða hvað sem
tautaði. Prófessorinn var jafneinráðinn í því eins og
kona hans í því að mæla þar eindregið á móti.
Einu sinni að morgni dags, þegar þau voru að klæða
sig, hóf prófessorinn máls á þessu blátt áfram og hóg-
látlega. Abraham var nýfarinn á skólann.
»Jæja, nú held eg að það sé orðið mál að Abraham
fari að ganga til hans Sparre prófasts f næsta mánuði.«
»Ganga til prófastsins? Hvað segirðu maður?« Frú
Wenche sneri sér hvatlega við á stólnum; hún sat
frammi fyrir speglinum og greiddi hárið sitt mikla.
í
KRISTJÁN SIGFÚSSOJ^.
25. þ. m. andaðist hér í sjúkra-
húsinu Kristján Sigfússon, yfir-
kennari barnaskólans hér í bæn-
um, rúmlega fertugur að aldri.
Hann var fæddur á Syðri Varð-
gjá 22. apríl 1866, og var son
Sigfúsar bónda Guðmundssonar,
er þar bjó, og Margrétar Krist-
jánsdóttur frá Sigríðarstöðum,
lconu hans. Föður sinn misti
hann ungur. Þegar á yngri ár-
um hneigðist hugur hans mjög
til bókmenta og náms, og um
tvítugs-aldurinn gekk hann í
Möðruvallaskólann, en varð að
hætta þar við nám áður en hann
næði burtfararprófi vegna heilsu-
lasleika. Eftir það var hann heima
með móður srnni og stjúpa, en
fekst við barna- og unglinga-
kenslu á vetrum með köflum.
Sást þegar á að honum var það
verk einkar lagið. Fór hann þá
suður á kennaraskólann í Flens-
borg, og lauk þar ágætu prófi
1898, og þótti þar svo mikið
til hans koma, að hann var feng-
inn til þess að kenna þar við
skólann um næsta vetur. Sum-
arið 1901 var hann fenginn til
barnaskólans á Akureyri, og tók
hann við forstöðu hans þegar
um haustið, og hefir haft hana
á hendi síðan til dauðadags.
Sumarið 1905 sigldi hann til
Kaupmannahafnar, og tók þar
þátt 1' kennarafundinum mikla,
og fekk sér um leið aðgöngu
að sumarkensluskeiði hinnar æðri
kennarakenslu.
Kristján heitinn var áhuga-
maður mikill um kenslumál, og
hafði tekið ástfóstri við barna-
skólann hér f bænum, og fór
ekki frá honum, hótt honum byð-
ist stórum betri kjör úr ýmsum
öðrum áttum, en hann hafði hér.
Og hann hafði margt það til að
bera sem gerir ágætan kennara;
honum var einkar vel lagiðaðskýra
viðfangsefnin, gera þau ljós, og
var í einu bæði skemtinn og al-
varlegur, lifandi og lífgandi í til-
sögninni; fyrir því unnu börnin
honum hugástum. Hann var stilt-
ur maður og alvarlegur, en þó
síglaður og léttur f viðmóti;
öllum þótti vænt um hann, er
kyntust honum, en þó börnunum
vænst; hvar sem hann var, voru
þau komin í kringum hann.— Hann
hafði víst aldrei sterka heilsu. En
eftir að hann fór að leggja kenslu
fyrir sig lagði hann meira á sig
en hann var maður til, og veikl-
aðist meir en ella hefði orðið.
Þó bar ekki á þvf mikið fyrri en
hann veiktist snögglega litiu eftir
nýárið, og fór eigi á fætur síðan.
Barnaskólanum hér er mikið tjón
í fráfalli hans, og allir vinir hans
og vandamenn sakna hans mikil-
lega, og það að verðugu. Betri
dreng var ekki auðvelt að finna.
I