Norðurland - 13.05.1910, Blaðsíða 3

79
Nl,
Söngfélagið „ Gígja

\j
heldur samsöng á annán í Hvítasunnu til ágóða fyrir þá, er biðu
tjón við snjóflóðið í Hnífsdal.
Nánar auglýst síðar.
Fjármark Sófúsar Árnasonar
Akureyri: er Sýlt biti aftan
hægra. Sýlt tvíbitað framan
vinstra. Brennimark Sófús.
>•••••• -
um, svo eg gat ekki, þegar í stað,
sent honum þóknun fyrir hana.
Þótt reyndar flestir hér um slóðir,
hefðu þekt á orðalaginu og öðrum
frágangi, hver mundi vera höfundur
að slíkri ritsmíð, þótt hann hefði ekki
látið nafns síns getið, þá er hitt þó
fyllra, að sjá nafn Jóns á Hafsteins-
stöðum undir henni, því þá munu flestir
kannast við manninn, þar hans hefir
áður verið getið á prenti, bæði í bundnu
og óbundnu máli. Og að vísu kann eg
ætíð betur við það, að menn hafi þor
og einurð til að kannast opinberlega
við hvar þeim sé að mæta á hinu
pólitíska sviði, er þeir hafa valið sér
stöðu á, því þá koma betur í ljós
vopnin, sem þeim er tamast að beita.
Og ennfremur að menn hafi hug og
þrek til að kannast við sjálfa sig, á
þeim stöðum, er þeir vinna jafnan á,
1 öðrum málum, og sem þeir að lík-
'odum af umhyggjusemi fyrir heill
sveitar sinnar og föðurlandsins berjast
fyrir.
Ekki tek eg að mér að svara fyrri
h)uta nefndrar greinar.
En eg skora á greinarhöfundinn að
láta uppi nafn þess, sem átt er við,
þegar nefndur höfundur tekur fyrstu
snirtiskrefin, með penna sínurn, í á-
minstri ritsmíð, á ritvelli Norðra. Því
þegar hann hefir gert það, ætti við
að svara honum á þann hátt, er bein-
ast sýnist eiga við, fyrir þau prúð-
Uíannlegu orð!, er hann velur einhverj-
Um i nágreninu við sig, eins og hann
kemst að orði. Má af þessari samlík-
ingu ráða, að ekki búi sá í veglegum
húsakynnum, þar slíkt nafn er ekki
viðhaft á öðrum mannahíbýlum, en
aumustu kofaræflum. En hræddur er
eg um að þar hafi höfundurinn valið
bústað sínum, og fleiri í nánd við sig,
óviljandi óvirðulegra nafn, en hann
ætlaðist til.
Eldri fulltrúinn úr Staðarhreppi, Jón
Jónsson hreppstjóri á Hafsteinsstöð-
um, sem hlaut kosningu á sjálfan ný-
ársdaginn á Reynistað, eftir messu þá,
til að mæta sem merkisberi í stjórn-
málum fyrir Staðarhrepp á pólitíska
fundinum á Sauðárkrók 8. jan. þ. á.,
komst að þeirri fulltrúastöðu á þann
hátt, að hann rétt í það skiftið fleytti
sér áfram undir þeim fána, er nú skal
írá
segja.
Hreppstjórinn segir í Norðragrein-
|nni oftnefndu, að Árni í Vík hafi hald-
fram aukaþingskröfu á téðum undir-
búningsfundi. Þetta er satt. Og kom
því yngrj fulltrúinn fram, á Sauðár-
króksfundinum, samkvæmt fyrri skoðun
sinni, en gagnsta:tt skoðun meirihluta
kjósenda sinna. Þá getur eldri full-
trúinn þess, að hann hafi tekið í sama
strenginn og Árni. Þetta eru tilhœfulaus
ósannindi. Hreppstj. tók það oft fram
f "efndum undirbúningsfundi, að hann
nlít' það ekki hafa neina þýðingu að
^refjast aukaþings. Og skulu fengin
v°ttorð fundarmanna, ef hann reynir að
véfengja þetta. Meirihluti fundarmanna
lét það skýrt í ljós, að þeir voru mót-
fallnir aukaþingskröfu. En hreppstj.
^efir séð að hér voru góð ráð dýr,
°g því ekki vílað fyrir sér, að látast
yera á sömu skoðun og meirihlutinn
' téðu máli, til að geta þó náð í full-
trúastöðuna. Ef nefna þarf nöfn þeirra
manna, er mæltu á móti aukaþingi, á
þessum fundi, tnun eg telja fyrst
hreppstj., og vona eg að hann felli
sig ekki illa við það. — það er ekki
«r vegi að skýra fyrir ókunnugum,
hvernig afstaða þessara fundarmanna
á Reynistað var: Tel eg þá fyrst
hreppstj., Árna son hans í Vík, bróð-
ur hreppstj., tengdason hreppstj. og
4 fundarmenn, sem kosningarrétt hafa,
en ekki eru í nánum ættartengslum
við hreppstj. Einn bróðir hreppstj.
sendi skriflega fulltrúakosningu á fund-
inn, og voru þeir hreppstj. og sonur
hans þar tilnefndir, en með þeim fyrir-
vara, að hann vildi ekki aukaþing. Bróð-
ursonur hreppstj. afhenti mér seðilinn
á fundinum og tók fram áðurgreint
skilyrði, svo hátt, að flestir hafa víst
heyrt það. Enda er sá bióðir hreppstj.
þektur að því, að hann mun hafa
djörfung og drenglyndi til að kannast
við að þetta sé rétt hermt.
Af þessu sést þá ljóst, hversu mik-
ið íylgi aukaþingskrafan hafði um
þessar mundir, hér í Staðarhreppi. Því
þótt svo færi, sem kunnugt er, er á-
stæðulaust að áfella kjósendur hreppstj.
fyrir það, þótt þeir byggjust frekara
við að hann mundi halda þeirri skóð-
un, er hann lét uppi á undirbúnings-
fundinum, þar ekki er um lengri leið
að ræða en er frá Reynistað og út á
Sauðárkrók. En þar hefir þó hreppstj.
dálítið sér til málsbóta. Hann hefir
sem sé borið það fyrir sig, að eftir
að hafa hlýtt á ræðu alþingismannsins
Ólafs Briem, hafi hann sannfærst á
því, að nauðsynlegt væri að krefjast
aukaþings. Betur að hreppstj. hefði sem
oftast samið sig jafnvel að skoðun og
stefnu hins mikilhæfa manns Ólafs
Briems.
Þá segir hreppstj. að eg hafi haft
með mér ísafoldarblað, og eftir því
hafi ég komist að þeirri niðurstöðu að
aukaþing mundi verða árangurslaust.
Aftur verður hreppstj. ósannindamaður.
Honum var kunnugt og fundarmönnum
að eg fekk ísafoldarblað lánað hjá
Sigurði bónda á Reynistað. Sennilega
er flestum það kunnugt nemalj þá
hreppstj., hér í hreppi, að ekki var
farið að ræða aukaþingskröfuna |þá í
blöðunum, svo ekki gat eg sniðið skoð-
un mfna eftir þeim. — En það er ekki
þar fyrir, mér þykir alls engin óvirð-
ing að bera frekara fyrir mig, í hvaða
máli sem er, ábyggileg gögn, er sam-
in eru af þeim, sem kunnugastir eru
hverju máli, heldur en þvæla stöðugt
með staðlausar ágizkanir. Og það er
hreinasti misskilningur, ef hreppstj.
ímyndar sér að nokkrum manni detti
í hug, að hann, fremur en flestir aðr-
ir út um land, hafi haft annað fyrir
sig að bera, sem ástæður gætu heitið,
í bankamálsþvælunni, en það sem blöðin
fluttu um það, á því stigi málsins.
Seint í ritverkinu margnefnda, segir
hreppstjóri, að þegar fundargerðin frá
Reynistað hafi verið lesin upp á Sauð-
árkróksfundinum, hafi ekkert verið við
hana athugað. Enn fer hreppstjóri með
ósanwndi. Því það var einmitt hann
sjálfur, sem fann. köllun hjá sér til að
bera það fram á Sauðárkróksfundinum
að eg hefði viðhaft blekkingar á Reyni-
staðarfundinum, en gat þess jafnframt,
að þeim hefði verið mótmælt, eins og
fundargerðin bæri með sér, og átti
vfst. fundurinn að skilja það, hverir
hefðu verið svo þarfir. Eg neitaði
slíkri ósvífni strax. Að eins sagði eg
frá helztu atriðum í gangi bankamáls-
ins á Reynistaðarfundinum, fram að
þeim tíma sem þá stóð yfir. Og lítur
út fyrir að hreppstj. hafi ekki verið vel
við það. En hverju var spilt hafi öllum
verið kunnug helztu tildrög málsinsf
Og óþarft var það ekki, hafi þau ekki
verið öllum kunn áður. Eða ætli hrepp-
stj. hafi mislíkað að hann var ekki
kvaddur til að skýra frá málinu á sína
vfsu?
Tvívegis reis hreppstj. úr sæti sínu
Nýkomið í
vefnaðarvöruverzlun
Gudmanns Efferfl.
Karlmannafataefni, svört og mislit, ótal, ótal tegundir. Verð frá
0.80 til 6.00.
Peysufataklœði úr alull frá 2.50.
Dömuklœði, svört og mislit á 1.75—2.00.
Ensk vaðmál frá 1.45. Kvenkáputau frá 1.50.
Yfirfrakkaefni frá 2.00. Slitfatatau frá 0.45. Kjólatau—Svuntutau.
Svart silki, yndislega gott og fallegt á 3. kr. al. tvíbreitt-
Flauet, allavega lit, með ýmsu verði.
Vestisefni, ljómandi falleg.
Tvisttau allskonar, frá 0.25. Flónel hvít og mislit frá 0.15. Lérept
bleikt og óbleikt frá 0.15. Lakaléreft tvíbreið úr hör og bóm-
ull Álnasirs, einlit og rósótt frá 0.20. Músselín.
Stumpasirz á 1.35 pundið.
Sœngurdúkur, óvanalega sterkur. — Strigi.
Handklœðadregill frá 0.20. Handklœði frá 0.15.
Fóður allskonar, og alt sem þarf til fata, óvenjulega fjölbreytt.
Borðdúkar — Serviettur. Rúmteppi margskonar frá 1.25.
Hálstau, allskonar. Bindislifsi gullfalleg.
Hattar, stórt úrval — Kvenhúfur.
Enskar húfur í hundraðatali frá 0.50.
Peysur, stórar og smáar, handa konum og körlum.
Karlmannanœrskyrtur frá 1.01. Nœrbuxur frá 1.40.
Mikið af nærfatnaði handa kvenfólki og börnum.
Milliskyrtur — Barnakjólar.
Axlabönd, óslítandi. Kvenbelti,
Hanzkar, allskonar. Sokkar mörg hundruð pör frá 0.30.
Drengjaföt frá 3.40. Stórtreyjur — Yfirfrakkar.
Jakkaföt. Regnkápur og ótal margt og margt fleira.
Allar íslenzkar vörur teknar.
Fljót og góð afgreiðsla.
—
á Sauðárkróksfundinum í því skyni að
halda ræður, en það vildi þá til, bara
í þau skifti, að ræðurnar snérust nær
eingöngu að því, að ráðast á tvo póli-
tiska andstæðinga hans. Var þá vakið
athygli fundarins á því, hve mikið gagn
að eldri fulltrúinn úr Staðarhreppi ynni
fundinum með framistöðu sinni. Og
mun hreppstj. reka minni til þess enn-
þá. Lítur því svo út að hann hafi ekki
haft annað fyrir sig að bera, en viijað
þó segja eitthvað, og hefir hann þvf
í ógáti valið sjálfum sér nafnið »fim-
bulfambi« er hann hefir fyrir motto-
byrjun á smekklegu greininni í Norðra.
En í þriðja skiftið þegar maðurinn tók
til ræðugáfunnar, sá hann að sér, og
fór þá að miðla fundinum af þekkingu
sinni í bankamálinu.
Þá kemur nú aðalsökin, sem hrepp-
stj. hampar í miðri atförinni og þrífur
hann til hennar aftur seint í atlögunni.
Hún er sú, að eg hafi komið með til-
lögu um velorðaða aðfinslu við aðgeiðir
ráðherra gagnvart Landsbankanum. Eg
hefi minst á umtalaða starfsemi höf-
undarins í Norðra, við hann sjálfan og
var hann ekki seinn á sér að grípa til
aðalvopnsins, og leyndi það sér ekki,
að sterkur sigurglampi breiddi' sig yfir
alla ásjónu hreppstj., að líkindum af
þeirri ástæðu, að þar hefði hann þó
skotið þeirri ör að mér, er eg mundi
vart verða svo fljótt jatngóður af þeim
áverka, er leiddi af henni. Því miður
hefi eg ekki fundargerðina við hendina,
en mig minnir að þessi tillaga væri
ekki sett í hana fremur en aðrar til-
lögur sem komu fram á fundinum. Að
vísu gerir það ekkert til. Eg skal fá
að sjá hana seinna og gefst mér þá
máske tilefni að minnast á fleira er fram
fór á Reynistaðarfundinum. En eg skal
nú kannast við það opinberlega, og
það frammi fyrir hverjum sem eg stæði,
að tyrst þegar tilkynningin barst út
um landið um frávikningu bankastjórn-
arinnar, þótti mér hún fullfreklega
orðuð. Auðvitað vantaði mig, eins og
aðra, allar skýringar fyrir ástæðum í
því máli, og var því eins og blindur
maður dæmdi um lit. Svo stóð þannig
á, að eg var á stöðugu ferðalagi, eins
og kunnugt er hér, um það leyti, sem
desember blöðin komu hingað, svo eg
hafði ekki tök á að kynna mér málið
frá báðum hliðum, að því leyti sem
það var hægt. En þegar eg fór að
lesa stjórnarandstæðingablöðin, sann-
færðist eg altaf betur og betur á því
að töluveit væri átátt við ráðsmensku
fyrverandi bankastjórnar, einmitt af
þeirri einföldu ástæðu, að andstæðinga
blöðin gátu ekki hrakið með rökum
höfuðatriði þau, er bankastjórninni voru
gefin að sök. Heldur fóru þau í kring