Óðinn - 01.07.1908, Blaðsíða 1

ÓÐINN
4. ltLAH J JLILÍ 1908. j IV. ÁR
Konráð Gíslason.
Herra ritstjóri! — Hvað á jeg að rita með
mynd Ivonráðs Gíslasonar ? Dr. Björn Ólsen
prófessor hefur ritað æfisögu hans svo vel, að
jeg, sem var Iv. G. svo lítið kunnugur persónu-
lega, hef þar engu við að bæta, og get ekki verið
að taka upp ágrip
úr því sem aðrir hafa
vel sagt um efnið.
Hvað Konráð
hefur verið fyrir mig,
það gæti jeg reynt
að segja. Jeg lærði
að þekkja stafina á
gamalt Yiðeyjar-staí-
rófskver og að kveða
að og stafa. Kverið
varmestaltmeðfrakt-
úruletri, að eins staf-
rófiðog lítið eittmeira
með latínuletri. Þá
íjekkjegnæstSturms-
hugvekjur, og var
látinn byi'ja á píslar-
sögunni, sem er með
stórri fraktúru. Mjer
leiddist þetta frá-
munalega, því að
píslarsagan var mjer
ekki ný; jeg hafði
heyrt hana lesna á
fóstunni veturinn áð-
ur. Ekki þorði jeg samt að mögla við föður
minn um píslarsöguna, en áður en jeg' kæmist
hana á enda, hafði jeg einhver orð um það, að
meira gaman væri að latínuletri. Og' jeg fjekk
þá »Ungsmannsgamanið« og varð lluglæs á því.
Þá fór jeg sjálfur að rusla í hókaskápum föður
míns, og þar man jeg glögt, hverjar voru fyrstu
bækurnar, sem jeg íór að lesa í af sjálfs dáðum,
— þær voru háðar í ætt við Konráð Gíslason,
að minsta kosti önnur áreiðanlega; það var
nefnilega »Fjölnir«; þar komst jeg í »Egge_rt
glóa«, »Rósaknút fíflið« og grjet fögrum tárum
yfir »orði liins trúaða«, sem jeg skyldi þó vai’la
til hálfs. Ferðahrjef síra Tómasar þótti mjer
mesta góðgæti, og margt las jeg fleira í »Fjölni,
margt tleira en jeg skildi; en margt hljóp jeg
alveg yfir, og þar á
meðal allar staf-
setningarritgerðirnar
hans Konráðs ; þær
voru mjergaldur,sem
jeg skildi ekkert í og
leiddist því — hljóp
undir eins yfir alt
slíkt. Alt um það
var það Konráðs verk
sem jeg las, því að
alt málið er hans
verk, einnig á rit-
gerðum annara í
» Fj ölni«; e n þ a ð vissi
jeg ekki þá, og hefði
ekkert vit haft á,
þótt vitað liefði. —
Hin bókin, sem jeg
fór að lesa af sjálfs-
dáðum, var ljóðabók
Jóns Porlákssonar,
sem sagður er verið
hafa afi Konráðs.
Faðir minn sá mig
með hókina og tók
hana af mjer, og sagði það væri ekki bók fyrir
mig. Það varð auðvitað til þess eins, að jeg
stal bókinni við fyrsta færi og kirkjulyklinum
með og fór með bókina út á kirkjuloft, og þar
lærði jeg utanbókar öll skammakvæði Jóns; þvi
að það voru þau ein, sem jeg las.
Nokkuð löngu síðar - þá hafði faðir minn
kent mjer nafnbeygingarnar í latínu — man jeg