Óðinn - 01.03.1910, Qupperneq 2

90
Ó Ð I N N
John D. Rockefeller
er talinn langauðugastur allia núlifandi raanna.
En nýlega barst sú fregn um heirainn, að hann
hefði gefið aleigu
sína til menningar-
fyrirtækja og líkn-
arfyrirtækja. Ur
stórauðnuni skal
mynda sjóð, með
líku fyrirkomulagi
og Nóbelssjóðinn,
til þess að styrkja
mentir og listir og
hjálpa sjúklingum
og fátældingum.
Allar þjóðir eiga
að hafa rjett til
verðlauna og
styrktar úr sjóðn-
um. Þetta er risa-
vaxið fyrirtæki og
mun lengur halda
uppi nafni Rocke-
fellers en »grafletur á grjóti«.
Stórmikið hefur Rockefeller áður gefið til ým-
islegra fyrirtækja. En samt hefur hann verið af-
ar-óvinsæll í föðurlandi sínu úL af gróðabrallssam-
tökum, sem hann hefur átt upptök að. Til marks
um þetta er það, að stundum hafa menn neitað
að taka við styrk frá honum til fyrirtækja af því,
að slíkt hefur þótt kasta skugga á þau. Við síð-
ustu kosningar í Bandaríkjunum liafði Rockefeller
látið útbreiða þann kvitt um mótslöðumenn sína,
er liann lagði mesta áherslu á að spilla fyrir, að
þeir hefðu kosningarstyrk frá sjer, og hafði þetta
bragð haft sjerlega mikil áhrif. Á þennan hátt
notaði liann þá óvinsældir sínarsjer til hagsmuna.
Frjettablöðin hafa skýrt frá afarmiklum málaferl-
um, sem hann liefur átt í -við stjórn Bandaríkj-
anna nú síðustu missiri. Svo voldugur var hann
orðinn, að liann ógnaði og ögraði bæði stjórn og
þingi.
Staka.
Illu’ að niæta illum lijá
ekki’ er pungt að bera;
en sárara’ er pað sumum frá,
cr síst pað áttu’ að gera.
,7. Ól.
Sú kemur stund—.
Sú kemur stund, þá eg er ekki lengur,
að allir mínir landar munu sjá,
þótt breyskur væri’ eg, var jeg góður drengur
og vildi reyna sannleik þeim að tjá.
I5ótt lygum væri’ og aurkasti jeg eltur,
þá auðnaðist ei fjandmönnum að sjá,
að yrði jeg frá sannfæringu sveltur,
þótt sveltur yrði’ eg hókmentunum frá.
Sú raunar sárt mjer gremja að hjarta gengur,
að gela ei lokið kærasl starf mitt við.
Það síðar sjest, þá eg er ekki lengur,
að í þvx var þó hókmentunum lið.
Því það fer svo, þá lifi’ eg ekki lengur,
og loksins hefx öðlast dauðans frið,
þá vekst upp aftur einhver nýtur drengur,
sem óska-starf mitt síðar lýkur við.
Sem betur fer, þólt eg og' aðiúr deyi,
sem unnum trútt, þótt marka sýndist lítt,
vjer megum eiga víst, að út deyr eigi
vort æfl-stai’f, ef það var einhvers nýtt.
Sú kemur stund — það eyðir öllum hörmum
að Island ratar loks sinn gæfu-veg;
þá jeg er vafinn móður-moldar örmum,
þá mun það sigra’, er fyrir barðist jeg.
Jón Ólafsson.
^4
Jolm D. Rockcfeller.
20/3 1910.