Óðinn - 01.12.1910, Blaðsíða 6

70
ÓÐINN
kyrru fyrir, því flestir voru þá orðnir að fram
komnir af þreytu. Klakahúð var komin fyrir and-
lit okkar svo augnanna naut ekki heldur við, og
föt okkar einnig orðin stálfreðin. Ekki var neitt
glæsilegt að hugsa til þess, að láta fyrir berast
þarna um nóttina, ekkert afdrep, alt sljett af jökli,
og það feikna-veður að ekki var stætt.
Við fórum að pjakka með stöfunum niður
í snjóinn til að reyna að tá eitthvert skýli, sem
við gætum sest í; fyltist það jafnharðan af snjó;
urðum við þó fegnir að fleygja okkur þar niður,
því þreyta og kuldi gengu mjög nærri okkur.
Eftir þetta kom nú dimman og hafði þá hver
lítið af öðrum að segja, og mátti svo kalla, að
hver einn berðist við dauðann. Jeg get ekki greini-
lega sagt frá öðrum en sjálfum mjer þessa nólt;
átti jeg, eins og flestir hinna, nóg með sjálfan mig
og var lítt fær um að rjetta öðrum hjálparhönd.
Jeg lá lítið niðri, gerði allar tilraunir til að
halda á mjer hita; jeg lagðist á bakið og barði
saman fótunum, og hafði yfir höfuð þá hreyfingu,
sem jeg frekast gat.
Litlu eftir dagsetur andaðist drengur 17 ára,
Þorsteinn Guðmundsson frá Kjarvalsstöðum, og
heyrði jeg til hans hljóð eða andvarp um leið og
hann skildi við.
Nálægt miðri nóttu heyrði jeg angistaróp til
eins; fór jeg að huga frekar að því; var það Eg-
ill Jónsson mágur minn, frá Hjálmsstöðum, og var
hann fastur í fönninni, berhöfðaður, og berhentur
á annari hendinni; hafði hann þá mist höfuðfatið
og annan vetlinginn. Eftir mikla erfiðismuni náði
jeg honum á fætur og batt tveimur vasaklútum
um höfuð hans, en hendinni fór jeg að reyna að
koma í buxnavasann; var hún þá stálgödduð og
ósveigjanleg og sagðist hann ekkert finna til
hennur. Jeg gat ekki yfirgefið Egil svo á sig kom-
inn, enda gat hann furðanlega staðið uppi með
því að hafa stuðning af mjer.
Nokkru síðar heyrði jeg hrópað nálægt mjer,
og fór jeg að gæta að þvi. Var það Þiðrik
Þórðarson frá Utey; var hann einnig fastur í fönn-
inni og sagðist hafa ákafan brjóstkrampa, sem
hann áður átti vanda til að fá. Að lokum tókst
mjer að ná honum á fætur, og studdi jeg þá svo
báða, Egil og Þiðrik, lengi næturinnar. Eftir að
jeg hætti að hafa sjálfráðar hreyfingar, fann jeg
að mig kól ákaft bæði á höndum og fótum.
Fram undir dögun vissi jeg ekkert hvað hin-
um leið. Þeir voru vitanlega að hjálpa, sem eitt-
hvað gátu, hinum, sem litla eða enga björg gátu
veitt sjer. Undir dögunina slotaði veðrinu lítið
eitt. Sást þá að eins rofa fyrir tungli, og komust
þá allir á fætur, hver með annars hjálp, og voru
þá allir lifandi nema áður nefndur drengur; töl-
uðum við þá saman og mælti enginn æðru orð.
Þegar var hálfbjart orðið af degi, rauk hanir
aftur upp með þeim feikna-ofsa, að langt keyrði úr
hófi fram yfir það, sem á undan var gengið.
Fanst okkur þá sem við stæðum alveg berir fyrir
heljarfrostinu og hrökluðumst af stað undan
veðrinu; voru þá nokkrir, sem ekkert gátu komist,
þar á meðal þeir Egill og Þiðrik, og skildist jeg
þar við þá. Þessi hrina stóð á að giska eina
klukkustund og er jeg þess alveg viss, að ef hún
hefði staðið yfir aðra klukkustundina til, þá hefði
enginn okkar komist lífs af.
Veðrið dró niður um það leyti að albjart var
orðið, og var þó enn hároksbylur. Sáum við þá
höggva fyrir topnum á Grímmansfelli. Vorum við
þá rjett fyrir neðan Leirvogsvatn, lieldur nær Star-
dal en Bringunum, og höfðum við því lítið sem
ekkert vilst
Nálægt kl. 9 um morguninn komum við fjór-
ir eða fimm niður að Bringunum (efsta bæ í
Mosfellssveit); hinir þrír eða fjórir komu nokkuð
seinna, höfðu þeir tafist eitthvað lengur við að
hjálpa þeim, sem ósjálfbjarga voru.
Þá bjó í Bringunum fátækur maður, Jóhann-
es Lund; voru þar lítilfjörleg húsakynni og knapt
um bjargræði og eldivið. Var okkur þó veitt þar
hin besta aðhjúkrun, sem hægt var. Fengum við
þegar kaffi og nýmjólk, en fórum síðan niður í
vatnsílát með hendur og fætur, og vorum þannig
niðri í þvi fram eftir deginum, og var það óskemti-
legur dagur.
Jóhannes bóndi í Bringunum fór þegar til
næstu bæja og fjekk menn með sjer til að leita
þeirra 6, sem vantaði. Er þeir komu upp i heið-
ina, þar sem við vísuðum þeim til, fundu
þeir þá þegar; voru þeir allir dauðir, að eins lífs-
mark með einum; var hann fiuttur að Stardal
og dó að vörmu spori. Lík hinna voru llutt að
Mosfelli. Voru þau lögð í snjó og vakað yfir þeim
nokkur dægur og voru engin lífsmörk sjáanleg.
Hinir átta, sem eftir lifðu, voru allflestir mikið
kalnir. Einn var þó mjög lítið eða ekkert skemd-
ur, Sveinn heitinn á Vífilsstöðum. Vorum við
svo fluttir til Rej'kjavíkur og gátum að eins riðið
i söðlum. Þar lá jeg rúmfastur í 18 vikur, misti