Óðinn - 01.02.1911, Síða 7

ÓÐINN
87
verðlaun, en Sigtyggur Eiríksson fyrstu verðlaun.
Sundskálinn við Skerjafjörð var, sem kunnugt er,
reistur af íje-
laginu ,Grelti‘.
Það fjelag á-
kvað síðan, að
hafa kapp-
sund hvern
nýársdag og
gaf Guðjón
. Sigurðsson .
úrsmiður lijer
í bænum fje-
laginu verð-
launagrip til
jjess að keppa
j)á um, falleg-
an silfurbik-
ar. Um liann
var í fyrsta
sinn kept á
. nýársdag .
1910, ogkeptu
5, en Stefán
Ólafsson vann
bikarinn, og
síðastl. nýárs-
. dag, þegar .
kept var um
. bikarinn í .
annað sinn,
vann Stefán
hann aftur.
Annan verð-
launagrip vann hann 14. ág. síðastl. sumar á kapp-
sundi, sem U. M. F. R. gekst fyrir og fór fram
lijá sundskálanum við Skerjafjörð. Sá bikar er
stór og vandaður silfurbikar, og eiga að gilda um
liann líkar reglur og um íslandsbelti glímukapp-
anna. Skal kept um liann einu sinni ár hvert
eftir reglum, sem U. M. F. R. hefur sett. Sá bik-
ar heitir »Sundbikar íslands«. Á myndinni hjá
Stefáni sjást báðir bikararnir. Hinn stærri er
»Sundbikar íslands«, en hitt er »Grettir«.
Ungmennafjelagið hjer hafði tvívegis kappsund
í fyrra, auk þeirra, sem um er getið lijer á undan,
og vann St. Ól. fyrstu verðlaun í bæði skiftin.
Stefán kvað hafa æft sund frá því hann var 9
ára gamall. Hann er fæddur 1888 á Fúlutjörn,
og hefur alist þar upp.
Stefán Ólafsson.
Afturelding'.
(Sögubrot).
Sverrir Olafsson er bóndasonur. Nýlega
kominn frá útlöndum eftir 10 ára fjarveru.
Hafði hætt námi í Rvík, er faðir hans vildi
að hann gengi á búnaðarskóla til þess að
búa sig undir að taka við jörðinni, — og
farið til útlanda. Stundað verkfræðisnám,
sjerstakl. raffræði og vjelfræði. — Fær loks
heimþrá. Remur til Rvikur á ný — eftir 10
ár. Dvelur þar vetrarlangt. Trúlofast ungri
Rvíkurstúlku. — Sólarlag frá Skólavörðu:
Sverrir sjer bæinn lítinn og lágan, gráan
og kuldalegan, en landið í sólroða fegurð
og kvöldbláma. — Hann skrifar föður sín-
um: »Jeg kem heim«. — Meinbugir: Unn-
usta hans vill ekki íara með honum »upp í
í sveit«. — Hann fer einn. — Miðsumar.—
»í í s 1 e n s k u vornætur y n d i« — —
Siðasti gististaðurinn. Sverrir kom þangað um mið-
nætti og svaf fram undir hádegi. Þá var liðug dagleið
heim til hans. En hann ætlaði að halda áfram um
nóttina og koma heim um fótaferð morguninn eftir. Sjá
morgunreykinn heilsa fjallablænum eins og í gamla
daga, þegar hann vakti yfir túninu og sat uppi á bæj-
arliólnum og Ijek sjer að hornum og skeljum eða las
sögur, þangað til reykurinn strókaði sig upp úr stromp-
inum. — Pá var mamma komin á fætur! —
Hugsunin hitaði honum um lijartarætur og fylti
brjóst hans með kvíðablöndnum fögnuði og eftirvænt-
ingu. Og heimþráin óx eins og lækur í undirhlíðum. —
Pegar hann var ferðbúinn og fór út til að líta eftir
hestinum sínum, stóð hann bundinn á hlaðinu berbak-
aður. En hnakkurinn hans var lagður á ljósgráan hest
grannvaxinn og rennilegan, en þó sýnilega af besta
skeiði, ef nánar var að gáð.
Sverrir gekk að hestinum, tók í tauminn og leit fram-
an í hann. Hesturinn hnykti upp höfði, opnaði augun
og hnyklaði brýrnar. Leiftur dökkra, djúpra augna
mætti augum Sverris og vakti löngu þagnað bergmál
inst i huga lians.
Hvar og hvenær hafði hann sjeð þessi augu áður!
— Eflaust einhvern tima í æsku. Þegar hann var að
reyna að lesa hugsanir dýra, sjerstaklega liesta og hunda,
gegnum augun. Og var svo viss um, að fyrir innan
þessi augu hlyti að búa sál með næmar tilfinningar.
Sorg og gleði, hatur og ást, eins og hjá mönnunum. Ó-
dauðleg sál. Aðeins á lægra stigi en mannssálin. En
svo lík. Svo lík, að---------
Hann bafði svo oft sjeð þetta i æsku.
Smalatikin lians grjet af hrygð, þegar hann skamm-
aði hana, og hún gat eigi komist í sátt við hann. Hún
hló yfir alt andlit, þegar hann fyrirgaf lienni og kjass-
aði hana. Og hún grjet svo sárt, að tárin streymdu úr
augunum, þegar hvolparnir voru teknir frá henni. —
Hann hafði jafnvel sjeð lcýr gráta af sorg. Beljur! —
Og aldrei gleymdi hann hryssunni, sem hló af gleði og
móðurást, þegar folaldið hennar, styrbusinn litli tveggja
nátta, var að vafra kringum hana á háleggjunum sinum