Óðinn - 01.08.1912, Blaðsíða 2

34
ÓÐINN
var smekkmaður mikill á skáldskap, og þótti gotl
um hann að tala. Allmikinn áhuga liafði hann á
og afskifti nokkur af pólitík, og ljet aldrei sann-
færing sína, enda kunni hann allra manna best,
þeirra sem jeg hef þekt, að virða sannfœring
annara.
Arni Arnason
(frá Höfðahólum).
L.jóðmæli
eftir Sigurjón Friðjónsson.
Fyrstn vordagar.
Enn skalt þú andstreymi kljúfa,
yfltök hafa og sýna,
renna til ljósgjafans ljúfa,
lund mín, og sorgunum týna.
Með óði og andvara þíðum
enn koma sólin og vorið;
ung gerist elfur í hlíðum;
öllu er svifljett um sporið.
Blánar um brekkur og móa;
brum fer að þróast í lundum.
Senn kemur syngjandi lóa;
senn hoppa smálömb á grundum. —
Ljómaðu lífgjafi! í skýjum,
landið mitt vermdu og prýddu;
með óði og andvara hlýjum
ísinn úr sálunum þíddu.
Renn þú til glitrandi grundar,
glófagri ylstafa sjóður!
af vetrarmörk lands mins og lundar
leiddu fram sumarsins gróður.
Ljómar dögg um liljuhvarm;
leiftra grænir dalsins hagar.
Hátt í lofti gaukur gellur;
glóir foss í kletta þröng,
óminn ber af elfar söng;
úti’ í holtum spói vellur.
Inn í lirauni hóar smalinn;
huldulið og dvergaþjóð
nema sveinsins litla ljóð
og láta berast víða’ um dalinn.
Dansar meyja fram að flæði,
finnur sól og morgunslund
ala von og ljóð í lund
— lærir máske þetta kvæði.
Suniarkvöld.
Óma móar, hól og hró
hlægir spóa kliður.
Ljóma flóar, sól að sjó
svifur glóbjört niður.
Sólarlag.
Vakir drós við draum og þrá;
dagur rósvef tjaldar;
lygnir ós og bára blá
blæju Ijósri faldar.
Döggvar hvarm á grænni grund,
gras á barmi sefur.
Aftanbjarmi lög og lund
ljósum armi vefur.
Góðviðri.
Tíðin þánar; hæstur hlær
hreimur skeiða þíður;
hlíðin blánar; glæstur grær
geimur heiða víður.
Morgunstund.
Sumardagar! sumardagar!
Svella finn jeg þrótt í barm.
Dagsetur.
Blika engi, fjarar flóð;
ílýgur yndisstundin.
Kvika strengir hugans, hljóð
hnígur lyndis undin.
Blána rindar; skuggi skjótt
skýst að öldu barmi.
Frána tinda nöpur nótt
nístir köldum armi.