Suðurland - 06.12.1913, Blaðsíða 3

SUÐURLAN'D
103
Grasfræ
býðst
Kaupfélagið Ingólfur
til að útYega í vor með heildsöluverði (álag
aðeins beinn kostnaður og lág ómakslaun.)
Menn eru beðnir að gefa sig fram með pant-
anir við
sölusfjóra fálagsins á Stofifiseyri oy dCáeyri
fyrir 15. janúar næstkomandi með þvi ekki
verður uppflutt nema það sem pantað er af
þessari vóru.
fyiir austan Ragnheiðarstaði í Flða.
Veður var mjög bjart og sá eg langt
upp í Flóann, lengra miklu, að eg heid,
en unt er að sjá af þeim slóðum í vöku.
Var hann að sjá grasslóttur miklar og
man eg ekki eftir að eg sæi þar nokkra
mishæð. Frammi við sjóinn fyrir
neðan veginn sá eg geysimikinn garð,
háan og breiðan, úr steinsteipu að eg
hélt, og voru sumstaðar augu á eða
göt niðri við grunn. Var gaiðurinn
breiðastur neðst en mjóstur efst og
þó allbreiður. Eg sá ennfrennur tvo
aðra garða af líkri gerð liggja sniðhalt
upp Flóann, annan austan frá fjórsá,
eg hélt sniðhallt í norðveslur og sá
eg ekki efri enda hans; hinn nokkru
fyrir vestan mig frá sjó, sniðhalt í
norðaustur; sá eg heldur ekki efri enda
hans, og talsvert bil var milli beggja
norðurendanna. Meðfram þessum
görðum voru grafnirgeysimiklir skutð-
ir og var vatn í þoim báðum. Var
sléttan, er við mér blasti, eins ogafar-
stór þlíhyrníngur, breiðastur til suðurs
þar sem eg var, en opin að norðanverðu.
Eg var að furða mig á þessu, en þótt-
ist vita í svefninum. að mannvirki
þessi heyi ðu til Flóaáveitunni fyrirhug
uðu, þótt ekki skildi eg vel í þessu.
Þykir mér þá koma til min ungur
maður, á að giska tvítugur, nokkuð
hár, hvatlogur mjög á fæti í gráum
„sportMötpm, með gular legghlífar
og enska húfu. Hann heilsaði mór
pg sagði að eg þekti sig hklega ekki,
kvaðst hann vera “bróðir Sveinbjarnar
búfræðings frá Hjálmhoiti og þeirra
bræðra", en nafn hans’mundi eg ógerla
er eg vaknaði, minnir þó að hann
nefndi sig Jón, og ekki man eg glögt
andlitsfallið. nema að hann var togin-
leitur og rjóður og drengilegur mjög
að sjá. Kvaðst hann vera „ingeniör“
og eiga að sjá um verk þetta, og
spurði, hvort mör fyndist ekki mikið
breytt hér. Eg játti því og lét í
Ijósi eitthvað um mikilsverðar fram-
farir. Hann svaraði fyrst engu, en
er eg fór fleiri orðum, sem eg man
ekki, um þetta, jankaði hann aðeins,
brosti undarlega raunalega, varð uið-
urlútur og pjakkaði með keyri, er
hann hélt á, lítið eitt í jörðina, sem
mér þótti nú vera sandur, þar sem
við stóðum. Svo segir hann: „Þór
hafið gaman af kveðskap, er ekki
svo?“ Eg játti því. „Á eg þá ekki
að lofa yður að heyra vísur, er ortar
hafa verið hérna nýlega?" segir hann.
Jú eg sagðist gjarnan vilja heyra
þær. Fór hann þá fyrst með eina
vísu ferskeytta, er eg mundi ails ekki
nokkurt orð úr þegar eg vaknaði,
nema mig minti að hann nefndi þar
í mannsnafnið Pétur, og eg hólt að
hann ætti við Pétur á Gautlöndum,
og efnið var eithvað um framfarir og
ráðherra einhvern að mig minti. En
síðari vísuna mundi eg alla, nema
fyrstu ijóðlínuna, er eg gat ónröguiega
riíjað upp fyrir mér. Þegar hann
hafði farið nreð vísuna vaknaði eg.
Yísan, eða vísubrotið, er svona:
sá er nú við dyrnar,
jörmun efldi jötuninn,
som jafnar um framfarirnar.
Eg sagði konu minni drauminn um
morguninn og ýmsum fleirum þar
vestra síðar, því mér og öðrum þótti
hann dálítið einkennilegur. Skal eg
og geta þess, að eg man ekki til að
eg hafi öðru sinni heyrt í draumi
vísur, er eg hefi ekki heyrt í vöku.
Má nú hver hiæja að mór og draumn-
um sem vill.
Rvík 15. nóv. 1913.
Guðiu. Guðmundfison.
[Visir]
Jlf Cyrum.
Snjókyngi mikil hér sem aunars
staðar, þó ekki séu hinir illræmdu
árekstursskaflar kornnir ennþcá.
Aflalaust með ölln — og því frem-
ur dauít í dálkinn.
Umforð lítil undanfarið, — versl
un því með daufara móti. „Nú sóst
-ékki snrjörögn fremur en glóandi gull“,
heyii eg kaupmennina segja; en hangi-
^kjötið og kæfan þykir þeim þurætt. —
Búnað strnámskeið að Þjórsártúni
verður haldið 12.--17. janúar í vetur. Að forfallalausu mun alþýðu-
træðslunefnd Stúdentafélagsins einnig láta halda þar fyrirlestra.
Nemendur gefi sig fram við Ólaf lækni Isleifsson að
Þjórsártúni,
Búnaðarfélag íslands.
oooooooooooooooooocoooooooo
íþrótt&námsskeið
verður haldið að Þjórsártúni 12.—17. jan. n. k., sömu daga og búnaðar-
námsskeiðið.
Umsóknir sendist, til Ólafs læknis Jsleifssonar að Pjórsártúni.
„Skarpliéðínn".
„Æfintýri á göngufdr" — gamlan
goðkunningja — er verið að æfa núna
á Evraib.; verður að forfallalausuleik-
ið fyrir jólin.
Nýtt leikrit (Hreppstjórinn), eftir
Eyjólf Jónsson, var leikið síðastliðinn
sunnudag. Frenrur lítið í ieik þann
spunnið — þó allgóð samtöl í fyrsta
þætti milli hreppstjórans óg konu
hans. Hreppstjórinn er gamall, hygg
inn, skrítinn karl, enda vel með hann
farið af leikandans hálfu'(Bergi Gríms-
syni). Sýslumaðurinn er vandræða i
rola frá hendi höfutidarins. Efalaust
gæti höfundurinn lagfært leikinn að
góðum mun, svo að vel væri fram-
bærilegur á leiksviði. Efni leiksins
gæti verið allmikið — þó ógeðslegt
sé.
Einsöngur Sæm. Gíslasonar á
súnnudags og mánudagskvöldið likaði
misjafnlega, verst þó þeim sem ekki
heyrðu hann, er mér sagt. Sæm.
hefir mikil hljóð, en því miður ekki
tamin að sama skapi. Áheyrendurn-
ir virtust yfirleitt ánægðir. Einsöngv-
ari þaif margt til síns ágætis til að
geta hrifið fólkið, og eg vona að
Sæmundi takist það þegar hann læt-
ur okkur heyra næst til sín.
Þessar vandræða „sprautur", sem
aldrei ætluðu að koma, eru nú loks
komnar undir lás og virðast allir vel
una: landssjóður að hafa fengið sína
peninga, og hreppsbúar að bæta á sig
sprautuútgjöldunum; en hvort að þessi
er nokkur framtíðarsprauta ura það
efast margir sprautumenn.
Prátt fyrir gauragang Ægis í haust
hefir verið lítið um reka, nema þenn-
an sem ætlaður er fjöruhrossunum.
Þó fanst nýlega á fjörunum smákefli
og þetta áritað:
Upp er risinn Árvakur,
afturgenginn Pétur.
Hver vill botna? •
Kári.
Smávegis.
Japönsk lictja. Þaðj var í strið-
inu milli Japana og Rússa. Japanar
sátu um eitt af virkjum hinna og
höfðu gert mörg árangurslaus áhlaup
á það. Þá var það að japðnskum
liðsforingja datt ráð í hug tll að vinna
virkið.
Hann tók átta tundurhylki og batt
þau við belti sitt en kveikiþráðunum
hélt hann í hendi sér. Svo kveikti
hann sér í vindling og lagði þannig
á stað til virkisins. Rússar skutu
ekki, því þeim stóð enginn ótti af
einum manni. Þegar hann var kom-
inn rétt að fremsta varnarvirkinu,
kveikti hann með vindlingnum í
kveikiþráðunum og hljóp svo eins og
fætur toguðu inn í virkisgarðinn,
þangað sem herliðið stóð í fylkingu.
Og áður en nokkurn varði, þeirra er
í virkinu voru, kviknaði í tundur-
hylkjunum og varð af voðaleg spreng-
ing. Þegar reykurinn leið frá, var
japnnski liðsforinginn og fylking Rússa
hoifin rneð öllu, en valkestir af kjöt-
tætlum og likamspörtum lágu þar
víðsvegar og blóðið féll í stórum
fossum út úr virkinu. í sama mund
gerðu japanar nýtt áhlaup og stundu
síðar blakti fáni þeirra á virkisrúst-
unum.
Óhcppini) pjófur. Oft og tíðum
festir lögregtan hendur í hári bófa
og glæpamanna á mjög einkennileg-
an hátt, og eru til þess margar sögur.
Maður er nefndur Kelly og á heima
i London. Hann er nafnkunnur inn-
brotsþjófur og gerði lögroglunni marg-
an grikkinn. Enginn peningaskápur
var svo vel læstur, að Kelly gæti
ekki opnað hann og lögreglan var í
standandi vandræðum með að finna
þjófinn.
Héina um daginn braust Kelly
inn í búð hjá auðugum gimsteinasala.
Hann opnaði peningaskápinn, sem
var gríðarstór, og fór inn í hann til
þess að safna saman fjármunnm þeim,
er þar voru fólgnir.
En hurðin var útbúin þannig ,að
hún lokaði sér sjálf og Kelly vissi
ekki fyrri til en hún skall í iás á
hælana á honum. Þarna var hann
nú genginn í gíldm, sem hann gat
alls ekki losnað úr.
Þegar verslunarþjónarnir komu
morguninn eftir, sáu þeir vegsum-
merki; glugginn var brotinn og inn-
brotstæki lágu þar í búðinni. En
þegai' einskis var saknað, héldu þeir
að þjóíuiinn hefði oiðið hiæddur og
t