Alþýðublaðið - 17.10.1963, Síða 15

hljóð.og ég hugsaði ön'ætingar
full: Ég er að deyja — mig lang
ar eltki til þess — en ég er það
samt. Ég minnist kvala og heits
straums af einhverjum vökva,
sem rann eftir líkama mínum,
kveljandi óvissu, og síðan einsk-
is . . . . einskis.
Sem betur fór, var farið með ,
mig til Redstones. Ég get ekki/
lýst því, hvað mér létti við að\
vakna upp í þeklctu umhverfi.
Mér. fannst ég brenna. af kvöl-
um og að einhvers staðar þarna
á bak við, biði óttin eftir því að
læsa í mig klónum. Ég býst við,
að ég hafi æpt því að einhver fór
um mig höndum, og ég liorfði í
róleg og huggunarrík augu yfir
hjúkrunarkonunnar.
— Það er allt í lagi, góða
mín. Hafðu engar áhyggjur . . .
Hún hlýtur að hafa endurtek
ið þetta þúsund sinnum, því að
orðin bergmáluðu í heila mínum
alla nóttina. Fólk kom og fór —
mér fannst ég þekkja röddina í
Colin, en ég gat ekki séð hann.
Mér fanst ég vera að. drukkna,
ég sökk og sökk.
— Ég er hrædd um . . fæturn
ir, heyrði ég einhvem segja. Síð
an rann allt aftur saman í rugl
og móðu, en ég hélt áfram að sjá
fyrfr mér blóðrauða sex feta
háa stafi: „Fæturnir".
Fætur mínir. Ég hafði enga
fætur framar var það? Ég reyndi
að hreyfa þá, en ekkert skeði.
Ég hafði augu, en sá ekki, hand
léggi, en fann ekki til þeirra.
Ég virtist ekki hafa neina út-
limi, engin skilningarvit, aðeins
kvalir. Ég féklc aftur martröð,
mig dreymdi að ég væri aftur orð
in lítil stúlka, sem var föst upp
að mitti í þykkri leðju. Ég var
á kafi í feni — feninu á Farmer
Hesten akrinum. Ég hafði verið
að tína vatnablóm, og dottið í
fénið. En Petér mundi bjarga mér
— Peter — Péter — PETER.
..Ég heyrði, að einhver öskraði
upp nafnið hans aftur og aftur
og ég óskaði að þessi hræðilegu
hróp hættu, svo að ég gæti sof
ið. En þau héldu áfram að liljóma
— og ég fór að gráta, af því
að þau þögnuðu ekki.
— Það er allt í lagi, Rauð-
toppa — Rauðtoppa, það er ég,
ástin mín, Peter.
— Peter, hvíslaði ég. Og ég
fann fyrir örmum hans og gamla
jakkanum hans við kinn mína.
— Það er allt í lagi, sagði hann
aftur þreytulega — eins og hann
hefði sagt þetta svo oft, að liann
yæri örmagna. Það er allt í lagi,
Ráuðtoppa. Við erum Iiérna hjá
þér, Peter og Janice. Það er
allt, eins og það var áður.
Mér fannst andlit. mitt vera
að bresta í sundur, og ég vonaði
að broswnitt væri ekki jaf nskelfi
legt og mér sjálfri fannst það.
Ég flaut núna á hlýjum og und-
arlega þægilegum sjó.
— Ekki fara — tókst rnér að
segja undarlegri röddu, ólíkri
minni eigin. Hann greip þétt um
mig, og gróf andiitið í hári minu.
---Ég fer aldrei frá þér, Shir
ley, sagði liann hásróma. Ég lofa
því, heyrir þú þaS? Ég sver, að
ég mun aldrei yfirgefa þig fram
ar. Það er allt í lagi, ástin min.
Ég mun alltaf vera hérria.
Ég man ekki mikið eftír tveim
ur næstu vikum. Ég var éins og
barn, borðaði lítið, grét milcið,
svaf þangað tii mér fánnst lífið
ekki vera raunveruleiki lengur,
áðeins draumar og martraðir.
Kvöld nokkurt vaknaði ég um
miðnæturskeíð. Ég heyrði klukku
slá, og taldi hvell högg hennar.
— Þessi klukka hixtar, sagði
ég önuglega, og einhver tók um
hönd mina. Peter, sagði ég og
lokaði augnnum aftur.
— Peter kemur bráðum,
sagði lágvær rödd. Ég leit upp,
og sá að þetta var Janice.
— Ertu veik, spurði ég syfju-
lega, og starði á fölyann á. ávöl-
um kinnum hennar. Hvers vegna
ert þú ekki líka háttuð? Klukk-
an er orðin svo margt. Fáðu ein
hvern til að stoppa þessa klukku
— hún heldur fyrir mér vöku.
__ Það er allt í lagi, sagði
hún blíðlega. Farðu bara að sofa
aftur elskan, og liafðu engar á-
hyggjur. Ég er á næturvakt þessa
viku, svo að ég verð hér ætíð,
þegar þú vaknar — Peter líka.
Hann var bara orðinn svo þreytt
ur, að við skipuðum honum að
fara heim og hvíla sig.
Ég hreyfði mig órólega, en
ég fann eins og áður, að fæturn
ir vildu ekki fylgja líkamanum
eftir. Það greip mig hræðsla, og
ég. herti takið um höndina á Jan-
ice.
___ Ég get aldrei framar geng-
ið, er það ekki satt, spurði ég
hvasst. Það var eins og það
rynni.. skyndilega upp fyrir mér
ljós. Brot úr samræðum, augna-
ráð yfirhjúkrunarkonunnar, með
aumkun Janice . . . Brjóst mitt
herptist saman. Aldrei framar
að ganga — aldrei að hlaupa,
dansa eða klifra ....
— Þú mátt ekki æsa þig upp
elskan, hvíslaði Janice ákveðin.
Þú átt eftir að verða svo ham-
ingjusöm. Hvað sem skeður, þá
mun Peter standa þér við hlið.
Þú hefur fengið Peter aftur, þú
hefur fengið heitustu ósk- þína
uppfyllta, elskan.
— Heitasta ósk mín er að
geta gengið, hrópaði ég ofsalega.
Ég æski einskis annars, Janice
— bara að ganga, hlaupa, dansa,
klifra —.
Hún náði í Colin, og hann gaf
mér sprautu. Ég svaf lengi, en
ég gleymdi þessu ekki. Enginn
hafði borið á móti því, svo það
Iilaut að vera satt. Auðvitað yrði
ég að sætta mig við það, um ann
að var ekki að ræða. Ég skamm-
aðist min fyrir óhemjuganginn.
Colin sá ég daglega, þar sem
ég var sjúklingur hans. Eftir því
sem dagar liðu, tók ég eftir því,
að hann forðaðist að vera einn
í návist minni. Mér leiddist
þetta, og kvöld nokkurt ákvað
óg, að nú væri tími til - kominn,
að við töluðum saman í einrúmi.
Ég hóf langa harmatölu um það,
að ég hefði ekkert að lesa.
.— Hérna ligg ég, sagði ég leik
rænt, hlekkjuð við rúmið, og hef
ekki fengið neitt til að lesa síð
an ég kom hingað. Hvers konar
þjónusta er þetta eiginlega? Þið
ætlið þó ekki að segja mér, að
þið hafið ekki fengið neinn bóka
vörð í staðinn fyrir mig? Ég vil
fá eitthvað að lesa, og það stra>7.
Það var Janice, sem var í fylgd
með Colin. Hún sléttaði úr svunt
unni, og leit spyrjandi á hann.
Hann kinkaði þegjandi kolli, og
hún fór.
;— Og nú, sagði ég, og starði á
Colin, sem virtist hafa elzt um
tíu ár á þessum fáu vikum. Og
nú værir þú ef til vill svo vin-
gjarnlegur, læknir, að segja mér
á hvaða hátt ég hef móðgað þig.
— Vertu ekki svona barnaleg,
sagði hann stuttlega. Mér hefði
ekki brugðið meira, þó hann
hefði skipað mér að taka sæng
mína og ganga.
— Þú getur ekki lengur skák-
47
að í því þkjólinu, að þú hafir
ekki fulla meðvitund. Þú hefur
engan rétt til að tala svona við
Janice, — og ég veit ekki hvers
vegna þú heldur, að þú hafir
móðgað mig. Hann gerði sig lik
legan til að stinga hitamælinum
upp í mig, en ég ýtti honum
reiðilega frá mér.
— Hvers vegna látið þið öll,
eins og ég sá einhver hálfviti,
grét ég. Það er ekki lengur hægt
að tala orð af viti við ykkur.
Janice svífur í kringum mig eins
og einhver Florenee Nightingale,
en ef mig langar til að spyrja
hana einhvers, rýkur hún í burtu
til að ná í þig, eða Peter — það
getur enginn talað við mig leng
ur eins og venjulega manneskju.
Ef það eru fætur mínir, sem
valda ykkur þessum áhyggjum,
þá veit ég sjálf vel, að ég mun
aldrei geta gengið.
Hann sagði eitthvað, sem ég
lieyrði ekki og andartak virtist
mér ég sjá meðaumkun í aug-
um hans. Siðan snéri hann sé’
við, og gekk að glugganum.
— Það getur verið, vina mín
sagði liann lágt, og síðasta voi
arglæta mín slokknaði. En þa'
er alls ekki víst. Sir Gerald Herr
man kemur hingað bráðurr
Hann er sérfræðingur á þess-
sviði, og hann mun skera úr
þvi. Hann leit til mín og brosÞ'
Það er kjánalegt, að gefa Up
vonina fyrr, Shirley. Hann gek
til mín, og tók í máttlausa hör
mína. Shirley, þú ert haming'
söm núna, er það ekki? Ég
við, fyrir utan. kvalirnar og
hyggjurnar vegna fótanna. I '
liefur fengið Peter aftur, eii
og þú liefur alltaf þráð. Ertu þ
ekki liamingjusöm?
— En — en við, Colin, mót-
mælti ég. Ég — ég skil ekki.
Við erum þrátt fyrir allt trú-
lofuð?
Svipur hans breyttist.
— Gleymdu því, sagði hann.
Nú veit ég allt um þig og Pet-
er — Janice sagði mér það, nótt
ina sem þú varst sem veikust.
Ég vildi, að þú hefðir sagt mér
það fyrr, ástin mín. Þá hefði
þetta allt ekki verið svona flók-
ið.
— Er það ekki, sagði ég sljó-
lega — ég skildi varla orð af
því, sem hann var að segja. Ég
býst við, að ég hefði átt að vera
hamingjusamasta konan í heim-
inum — því eins og Colin sagði,
liafði ég ekki alltaf þráð, að Pet-
er kæmi aftur til mín? Strax
og mér batnaði, mundum við
Peter giftast. Nú, þegar fjöl-
skyldu minni var borgið og
mamma hraust, var ekkert, sem
gat komið í veg fyrir það. Ég
var loksins frjáls til að fara með
Peter — manninum, sem ég
hafði elskað frá því að ég komst
til vits og ára. Guð hjálpi mér,
ef ég var ekki hamingjusöm
núna, — hvað var eiginlega að
mér?
— Ég býst við því, sagði ég
veiklulega, og lokaði augunum.
í rauninni hafði ég ekki hug-
mynd um hvað ég var að sam-
þykkja. Ég er svo þreytt. Colin
— það er eitt, sem ég vil, að þú
vitir. — Ef — ég meiria þegar
— ég giftist Peter, þá breytir
það engu um áætlanir þínar. Ég
vil að þú vitir, að þú getur not
að eigur mínar eins og þú vilt
— ég er viss um, að þannig
hefði frú Merridrew viljað liafa
það. í
Hann svaraði engu, og ég
þorði ekki að opna augun og
horfa framan í hann.
— Þú skilur, sagði ég eftir
stundarþögiv Ég veit, að það
var þess vegna, sem þú vildir
giftast mér — riei, nei, ég er
alls ekki reið vinur minn, þú
mátt ekki halda það. Ég hef
haft nógan tíma til að hugsa
núna, og ég veit, hvað hugsjónir
þínar eru þér mikils virði. Mig
hefur alltaf langað svo mikið
til að lijálpa þér. Ég vona, að i
þú viljir leyfa mér það. Peter
mun skilja.
Ég heyrði að hurðin féll að
stöfum, og velti því fyrir mér
hver hefði verið að koma inn.
Ég opnaði augun. Það hafði
enginn komið inn — en Colin
var farinn.
Ég hef sjaldan orðið jafn:
reið, eða fundizt ég jafn mis-
skilin. Janice kom inn til að:
þvo mér, en ég svaraði varla
vingjarnlegum spurningum
hennar og masi.
— Það er naumast að það
liggur vel á þér; livæsti ég, þeg
ar hún hló að einhverri gaman
sögu af einum sjúklinganna. Ef
það er vegna þess að læknirinn
er aftur laus og liðugur — þá
ve(rði þér að góðu. Iiann er
bæði ókurteis og geðvondur,- ég
er bara fegin, að ég skyldi upp-
götva það nógu snemma. Þe'gar’
ég ber hann saman við Pet-
er —
Hún hætti að nudda bak mitt
mjúklega, eins og mér fannst svo
þægilegt, og ég leit ásakandi á
hana. Ég sá, að augu hennar
leiftruðu af reiði, og hún herpti
saman varirnar.
— Hvaða rétt hefur þú til að
tala svona við mig, Shirley Mart
in, sagði hún. Bara af því að þú
ert veik, þá lieldur þú að þú
getir móðgað alla, sem koma
nálægt þér þú heldur, að þú
getir liagað þér eins og dekur-
spilltur krakki — gefið heimsku
legar skipanir og — og yfirleitt
— rödij hénnar brast — og yf
irleitt snúið öllum hér á sjúkra
__Jæja, pabbi ætlarðu þá að koma og lesa kvöldsöguna fyr-
ir mig?
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 17. okt. 1963 15