Verkamaðurinn - 22.12.1948, Blaðsíða 8

S TEINGRIM UR A ÐALS TEINSSO N:
Verðmætasta eign
verklýðssamtakanna

í hinu borgaralega þjóðskipulagi,
þar sem öll hin meiriháttar fram-
leiðslutæki eru persónuleg eign ein-
staklinga eða félaga, sem rekin eru í
gróðaskyni, og hið vinnandi fólk á
alla sína lífsafkomu undir því, að fá
að \ inna baki brotnu við þessi tæki,
er hin daglega hagsmunabarátta
vinnustéttanna sá grundvöllur, sem
verklýðssamtökin hvíla á. Hækkandi
kaup, hóflegur vinnutími, bætt vinnu-
skilyrði og aukið öryggi við vinnuna
eru mál, sem taka jafnt til aflra vinn-
andi manna og kvenna, án tiflits til
mismunandi sjónarmiða í ýmsum öðr-
um efnum. Um þessi og önnur slík
mál hafa líka verklýðsfélögin verið
mynduð. Og allsberjarsamband þeirra
— Alþýðusamband Islands — hefur
fyrst og fremst það hlutverk, að veita
þeim aukinn styrk og að samstiffa bar-
áttu þeirra í þessu dægurstriti fólks-
ins.
En þó þessi beina hagsmunabarátta
sé grundvöllur verklýðssamtakanna,
þá eiga þau vissulega jafnframt annað
og æðra markmið.
Það væri vesöl framtíðarsýn fyrir
fjölmennustu stétt þjóðfélagsins, þá
stétt, sem stendur undir öffun þjóðar-
teknanna, sem skapar þjóðarauðinn —
ef hún hefði ekkert annað að keppa
að, en það að berjast á morgun, eins
og í dag, hatrammri baráttu fyrir því
einu, að fá fullnægt frumstæðustu
þörfum lífsins.
Íslenzka verklýðsstéttin, sem er ung
og ört vaxandi, lætur sér ekki nægja
slíkt sjónarmið. Baráttan fyrir full-
nægingu hinna frumstæðu lífsþarfa er
henni jafnframt vegur að sköpun nýrra
þjóðfélagshátta, þar sem ekki verði
lengur þörf hinnar daglegu baráttu
einstaklinganna fyrir lífsviðurværi
sínu, vegna þess að fyrsta boðorð þjóð-
félagsins sjálfs verður það að skapa
öllum þegnum sínum skilyrði til ör-
uggrar og stöðugt batnandi afkomu.
Framtíðarmark og mið íslenzku
verklýðssamtakanna er að afnema nti-
verandi arðránsskipulag auðstéttanna,
sem gerir einn ríkann af fátækt og
striti fjölda annarra — og í staðinn að
byggja upp í landi sínu þjóðskipulag
bræðrafagsins, þar sem framleiðslu-
tækin eru félagseign, og hönd hjálpar
hendi til að ná ,sem beztum árangri í
aflri nytsamlegri framleiðslu — vegna
þess, að allir njóta ávaxtanna, eins og
þeir hafa til sáð — þjóðskipulag sósíal-
ismans, sem nú er alveg víst að leysa
mun af hólmi þjóðskipulag hins
borgaralega auðvalds, í hverju landinu
af öðru — aðeins spurning um tíma,
hvenær það verður í hverju landi fyrir
sig.
En einmitt vegna þess, að íslenzka
verklýðsstéttin á sér slíkt framtíðar-
mark, þá er henni ekki nóg að eiga
mörg og góð verklýðsfélög, og öflugt
samband þeirra, sem vinna eftir getu
að hinum beinu og daglegu hagsmuna-
málum stéttarinnar — heldur er lienni
höfuð nauðsyn að eiga sér einnig átta-
vita, sem vel dugar í hverju „galdra“-
veðri (,,Finnagaldur“, ,,Tékkagaldur“
o. s. frv) áróðurs og blekkinga, sem
felmtri slegin og pólitískt feig yfir-
stétt byrlar upp á vegferð sinni —
sóitulistiskan jlokk, sem að sjálfsögðu
styður, eftir megni, ve^klýðsfélögin, í
dægurbaráttu þeirra — enda er jafnan
meginhluti meðlima slíks flokks íólk,
sem á afkomu sína undir því, að sú
barátta takist sem bezt — en sem jafn-
framt, fyrir pólitískan þroska og vak-
andi hugsjónaeld, hefur ávalt loka-
takmarkið fyrir augum — flokk, sem
veit, að dægurbaráttan er grundvöllur
fyrir bættri afkomu vinnustéttanm á
8
Frá Borðeyrardeilunni.