Verkamaðurinn - 10.01.1964, Side 2
Á sjónskífnnni
Það held ég að öllum, sem
komnir eru yfir miðjan aldur,
beri saman um, að tíminn líður
miklu hraðar nú en í „gamla
daga“. Þegar við biðum þess að
verða fullorðin, þá dröttuðust ár-
in aldrei úr sporunum og maður
hélt áfram að vera krakki. Nú
hraða þau sér eins O'g þau geta og
draga okkur inn á vettvang ell-
innar. Væri betra minna og jafn-
ara.
Og svo þarf maður að breyta
um enn á bréfhausnum. 1964 í
stað þrjú. Þetta er eitt vanda-
málið, sem þrúgar mann. Raunar
er maður rétt búinn að venja sig
við að skrifa eitt ártalið, þegar
skipta þarf um og skrifa nýtt.
Sama gildir um aldur manns.
Aldrei stendur það stundinni
lengur hvað gamall maður er.
Enda hætta flestir að fylgjast með
því og láta berast með straumi ár-
anna inn í kvöldlandið, og það er
bratt þangað niður. Væri nú ekki
brýn þörf að lengja árið, t. d. að
kippa fimm í búnt og kalla eitt?
Skyldi maður ekki standa skár að
vígi þá?
Rcttfæti og Ríkisútvarp
Við, sem söfnum auglýsingum
fyrir blöðin hér nyrðra, fögnum
því, er opinnber fyrirtæki taka að
auglýsa. Þetta eru venjulega há-
tíðaauglýsingar og án efa gerðar
að nokkru leyti til styrktar blöð-
unum. Við hringjum þá gjama í
ráðamenn fyrirtækja þessara, sem
flest eru staðsett í höfuðborginni,
og yfirleitt verða þeir vel við, láta
eitt yfir alla ganga. Þegar við sá-
um í mörgum Reykj avíkurblöðum
hálfsíðu frá Ríkisútvarpinu
hringdum við í skrifstofustjórann
og báðum leyfis að birta auglýs-
inguna í þessu blaði, þá var svar-
ið algert nei. Ekkert blað utan
Reykjavíkur ætti að fá hana. Nú
datt manni í hug ávarpsorðið:
Útvarp Reykjavík, og sá skilning-
ur einn kom til greina, að fyrir-
tæki þetta væri aðeins fyrir
Reykjavík, og verði þeim að
góðu. En þá ætti ekki stofnun
þessi að seilast út fyrir umdæmi
sitt eftir árgjöldum. Einnig stang-
ast á við þennan skilning, að aug-
lýsingin skírskotar til fólks úti á
landi, um að það snúi sér til sím-
stöðva, er veiti auglýsingum við-
töku gegn staðgreiðslu. Sem sagt,
landið er til, ef hægt er að þéna
á því.
Hér á Akureyri koma út fjögur
vikublöð, er fara í ca. 10 þúsund
eintökum út um Iandsbyggðina og
Akureyri. Hefur útvarpið sið-
ferðilegan rétt til að hundsa þau 1
og svo önnur blöð, sem gefin eru
út í landsfjórðungnunum?
Myndi ríkisstofnun þessi ekki
verða tilleiðanleg að endurskoða
afstöðu sína, áður en meiri
gremju veldur?
mörg ár. Þegar farið var að prenta
25 kr. seðla. bar kannske að taka
það táknrænt: En þetta var þægi-
legur gjaldmiðill og mætti prent-
ast aftur. Við söknum þeirra, 50
króna seðlanna.
Aftur á móti væri ósárt þó eitt-
hvað af smámyntinni hyrfi úr
leik. Það er bara að þyngja vas-
ann að druslast með aura og 1
og 2 kalla.
Sorpílót
Verkefni fyrir stjórn bæjar-
félagsins er að láta smíða sorpílát
af hagkvæmri gerð og hafa á boð-
stólum handa bæjarbúum. Þau
verða að miðast við það tvennt að
hafa sem mest notagildi fyrir eig-
andann og vera hentug fyrir þá,
sem að sorphreinsun vinna. Menn
eiga í erfiðleikum með að fá sorp-
ílát og þó það takist eru þau
venjulega mjög óhentug í með-
förum og losun. Gamlar blikk-
tunnur, sem fólk finnur á fjörum
og haugum, ganga fljótt úr sér,
ryðga og beyglast, eru þar að auki
loklausar og valda því óþarfa
sóðaskap.
Fyrst einkaframtakið hefur ekki
séð hér lífvænlegan atvinnuveg,
verður bærinn að láta smíða þessi
nauðsynlegu ílát og selja þau með
kostnaðarverði. Við höfum verk-
fræðinga í þjónustu okkar, sem
ekki yrðu lengi að teikna þau, í
samráði við þá, sem við þau
glíma.
Hvar er húfan mín?
.. r fc
sem
?
Hvar eru 50 kr. seðlarnir
voru í gangi hér á árunum'
Þannig spyrja margir. Einn sagði:
Ég sé að vísu ekki mikið af seðl-
um, það eru þá helzt 5 og 10 kall-
ar. En 50 kall hef ég ekki séð í
Dýr lóð
Það þarf mikið að byggja hér
á landi, og víðast er ekki vanda-
mál með lóðir undir hús, en yfir-
völd eru á móti byggingum al-
mennt. Hér á Akureyri er erfitt að
fá lóðir og var fjölda manna neit-
að um lóð sl. vor. Víða er það
mikill gróði að eiga landskika og
er skemmst að minnast lóðarinnar
frægu undir Seðlabankann. Þetta
er einnig til hér í bæ, enda er stór
og vel staðsett lóð mikilsvirði.
En dýrasta lóðin, sem ég veit
um, er þó sú, sem okkur er ætluð
undir skrokkinn dauðan, hér í
kirkjugarðinum. Það er „þegn-
skylda“ að taka hana og maður
er að greiða af henni allt lífið. Ég
veit ekki um árgjaldið eftir það.
Samkvæmt áreiðanlegum heimild-
um greiðir maður 2%% af út-
svari. Jafngildir svona 250 kr. á
ári á mann. Nú verða menn lang-
lífari og langlífari með hverjum
mannsaldrinum, svo þetta getur
orðið dýr lóð, því yfirleitt er hún
ekki stór. En verst að greiða þetta,
ef maður skyldi nú ekkert kæra
sig um plássið, léti kannske brenna
sig eða færi hér fram af bryggj-
unum. Það er að kasta peningum
á glæ, er menn þurfa að greiða
slíka lóðarleigu fyrir skrokk sinn,
sem aldrei hafa pantað þarna að-
stöðu og hugsa sér þaðan af síður
að þiggja boðið.
Greiða fyrirtæki og hlutafélög
einnig kirkjugarðsgjald?
Díinsndmsheið
Samh?Œmisdansar - Þjóðdoisar
hefst 14. janúar n. k. kl. 8 e. h. í Alþýðuhúsinu. --
Kennari frú Margrét Rögnvaldsdóttir.
Innritun á skrifstofu æskulýðsfulltrúa Akureyrar alla virka
daga kl. 2—4 e. h. nema laugardaga kl. 10—12 f. h., sími 2722.
— Námskeiðsgjald kr. 50.00.
Á námskeiðinu verður athugaður grundvöllur fyrir stofnun
þj óðdansaflokks.
Æskulýðsróð Akureyrar.
r
Odýrir ávextir!
Mclnfrosh epli
Appelsínur
Cífrónur
Kr. 23.00
— 22.50
— 27.00
Matvörubúðir
Frd Húsndelriskilangm
NÁMSKEIÐ hefjast aftur um miðjan janúar. Nánari upplýs-
ingar í Húsmæðraskólanum næstu daga.
Forsæfisróðherra Kína, Chou En-lai, hóf í
desember langa og mikla reisu um ríki Afriku-
þjóða. En um óramótin lagði hann þó lykkju ó
leið sína og birtist allt í einu ósamt föruneyti
sinu í Tirana, höfuðborg Albaníu, ó gamlaórs-
dag. Fögnuðu Albanir þcssari óvæntu heimsókn
Kinverjanna mjög, og munu hafa séð dyggilega
um, að þeir ættu þar ónægjuleg óramót.
Á myndinni sést, er Enver Hoxa formaður
Verkamannaflokks Albaníu fagnar Chou En-lai
ó flugvellinum í Tirano.
2) Verkomaðurinn
Föstudagur 10. janúar 1964