Verkamaðurinn - 17.01.1964, Blaðsíða 5

ur vegna þess, að þar hafa kom-
ið margir og lifað sínar stærstu
stundir.
— Geturðu sagt mér nokkuð
um fjarhrif: Að skynja hlut, sem
á þessari stundu er að gerast í
fjarlœgð, eða taka á móti hug-
skeytum annarra?
— Það er örsjaldan, að ég
verð var við, sé eða fæ að vita
um það, sem er yfirstandandi.
Aftur á móti eru það einstakir
menn, sem geta náð til mín með
hugsun, sent mér hugskeyti. Það
hefur æðioft komið fyrir.
— En það er forvitskan frek-
ar, að vita hluti fyrir?
— Já, ekki neita ég því, að
ég hef oft getað vitað eitt og
annað þannig.
— Viltu segja okkur dœmi um
það?
— Já, mér dettur nú fyrst í
hug sýn, sem ég sá í sambandi
við slys, flugslysið, sem varð í
Bíldsárskarði. Það átti sér stað
nákvæmlega ári áður en slysið
varð, og að því er bezt verður
vitað upp á mínútu. Það var
svona: Ég var á gangi héma í
miðbænum, í Hafnarstrætinu
nánar tiltekið, rétt hjá Akur-
eyrarapóteki, og var á leið til
sr. Kristjáns Róbertssonar ein-
hverra smáerinda. Þetta var um
klukkan hálf fjögur, að mig
minnir. Þá sé ég allt í einu kross
yfir Bíldsárskarðinu. Þetta var
gylltur kross, mjög skýr, og
hann var það stór, að hann svar-
ar til að hafa verið svona einn
þriðji af hæð Heiðarinnar.
Ég hélt svo áfram, eins og leið
mín lá, og hitti séra Kristj án og
sagði honum þennan atburð, en
honum hef ég sagt margt, sem
fyrir mig hefur borið af þessu
tagi. Við nánari athugun kom
það í Ijós, að frá þeim stað, sem
ég sá sýnina, er Bíldsárskarð og
Heiðin ekki sýnileg vegna hús-
anna, sem í kring eru.
—■ Þessi sýn virðist þá hafa
verið tálcnræn?
— Já, en það er tiltölulega
sjaldgæft, að ég sjái táknrænar
sýnir. Hitt er miklu algengara,
að ég sjái atburðinn sjálfan eins
og hann verður á sínum tíma.
— Og dœmi.
— Já, það munu vera sex ár
síðan, að bátur var byggður hér
á Oddeyrartanga í skipasmíða-
stöð Nóa. Eigandi bátsins var
Hólmgeir Arnason úr Flatey á
Skjálfanda. Ég er Hólmgeiri
vel kunnugur. Og þegar bátur-
inn er nú kominn svona lang-
leiðina, það átti að fara að setja
hann fram, var Hólmgeir einu
sinni að minnast á það við mig,
hvort ég hafi ekki séð bátinn.
En ég var ekki búinn að sjá
hann þá. Hólmgeir mælist til þess
við mig, að ég fari þarna um og
lífi á bátinn, hann fengi svo að
heyra, hvernig mér lítist á hann
á eftir.
Svo mun það hafa verið dag-
inn eftir eða svo, að ég fer þarna
oneftir. Ég vissi nákvæmlega,
hvar báturinn var. Þetta var að
morgni dags í glaða sólskini og
ágætis veðri, og þegar ég kem á
staðinn og á nú von á að sjá
bátinn, þá bregður mér dálítið
illa í brún, því að í staðinn fyrir
þennan glæsilega bát, gefur ekki
annað að líta en eitthvert ólögu-
legt flak, liggjandi á hliðinni.
Fyrst af öllu datt mér í hug,
að báturinn hefði verið settur
fram og verið tekinn þama upp
einhver bátræfill, sem hefði átt
að reyna að gera við. Ég sem
sagt sá alveg nákvæmlega hvern-
ig flakið lá og gat lýst þessu
ástandi allavega og afstöðu þess
til sjávarins, en þarna var ekki
hið rétta umhverfi.
Ég veit nú ekki með vissu,
hvað lengi ég hef horft á þetta,
en ég fer svo að liorfa fram á
f j örðinn til að reyna að átta mig.
Þegar ég svo lít aftur á staðinn,
þá er flakið horfið, en báturinn
stendur þar í öllum sínum glæsi-
leik, og voru menn að vinna á
dekkinu.
— Iivað svo?
— Þá er sagt við mig: „Þess-
um bát fylgir mikið lán, en stutt.
Hann hafnar sem flak á fjöru,
mannlaust þó.“
— Og er hann farinn?
— Já, þetta er báturinn, sem
fór upp í Flatey fyrir jólin 1962,
Svanur TH 100.
— Sagðir þú manninum frá
þessu, þegar þú sást sýnina?
— Já. Hann vildi fá að vita,
hvernig mér litist á þetta. Og ég
spurði hann að því, hvort hann
vildi heyra það eins og það
væri. Og af því hann óskaði
eftir því, þá sagði ég það. Og
það hlustuðu á þetta líklega ein-
ir þrír eða fjórir menn fyrir utan
hann. Síðan frétti ég nákvæm-
lega af þessum bátsskaða, óg
mér er sagt, að báturinn hafi
'verið í fjörunni með sömu um-
merkjum og mér var sýndur
hann nokkrum árum áður.
— Og þetta finnst þér kann-
ske ekki neitt dularfullt í sjálfu
sér? Þú ert svo vanur þessu.
Manstu að nefna mér fleiri slík
dœmi? Eg man atburð, sem þú
sagðir mér í vor og ég hef kann-
ske ekki tekið alvarlega, en verð
þó að játa að kom fram. Viltu
rifja það upp fyrir lesendum.
— Já, það var þarna með bát-
inn. Það var þannig, að það
komu til mín tveir menn héðan
úr bæ, og voru að biðja mig að
útvega sér mann á bát. Ég á nú
einmitt strák, sem var að bíða
eftir að fá bátspláss, og þetta
leit einmitt vel út fyrir ungling,
að komast á þetta góðan bát.
En þá er mér sagt, eins og þú
manst eftir, að báturinn fljóti
ekki sumarlangt, en þó verði ekki
mannskaði á honum. Þetta var
Guðrnundur, báturinn hét Guð-
mundur, sem sökk skammt frá
Flatey á Skjálfanda núna í sum-
ar.
— Viltu rifja upp fleiri at-
burði?
— J á, ég hef nú aldrei skrifað
neitt af þessu að neinu gagni,
svo að það er nú dálítið djúpt á
þessu, en það er efst hjá
mér núna atvik, sem gerðist
nokkrum árum síðan. Þá var
það þannig, að ég sá stúlkubam
vera að drukkna í tjörn, og
tjörnina þekkti ég: Tjörnin er í
Flatey á Skj álfanda. Ég reiknaði
með því, að þetta mundi vera
barn mágkonu minnar, sem átti
margar litlar stúlkur. Og ég
sagði ekki öðrum frá þessu held-
ur en konu minni. Ég sá þennan
atburð mjög greinilega einum
þrisvar fjórum sinnum, og gat
lýst öllu mjög nákvæmlega, þar
á meðal var eitt, ég vil taka það
fram, að tjörnin var svo slétt
ofan að sjá, að mér virtist það
væri hjóm á henni.
Frá því svo, að ég sá þennan
atburð, þangað til þetta slysvarð,
liðu um tvö ár, en þetta var barn
konu úr Reykjavík, sem var
stödd í Flatey.
— Leið þér ekki illa að horfa
á þetta?
— Jú, mér líður nú stundum
ekki vel, þegar ég sé eitthvað
þessu líkt. En það óhugnanleg-
asta, sem ég hef séð. Það var
veturinn, sem skipsskaðarnir
urðu, Hans Hedtoft fórst, Her-
móður og Júlí. Þá sá ég sýn,
sem ég aldrei gleymi.
— Segðu okkur frá því.
— Ég var staddur heima hjá
mér að kvöldlagi. Það hefur
verið nokkrum vikum áður en
fyrsta slysið varð. Ég man nú
ekki svo nákvæmlega. Ég held
það hafi verið í janúar þennan
vetur, og ég var að raka mig,
hafði eiginlega allan hugann við
það. Þá var, eins og oft hefur
komið fyrir áður, „að datt út“,
hvarf einn veggurinn, og ég sé
í fjarska skip, sem virðist vera
strandað. Það var hreyfingar-
laust, hallaðist æði mikið. Og
ég sé, það hafa líklega verið
um átta menn, í reiðanum, og
það kemur ólag, stórt brot yfir
skipið og sópar burt fjórum eða
fimm mönnum. Síðan kemur
annað ólag og hreinsar reiðann.
Og þar með hvarf sýnin.
En þessi sýn var svo eðlileg,
og svo hrollvekjandi, að það
var eins og ég stæði á bersvæði
og heyrði veðurgnýinn og finndi
kuldann leika um mig.
— Hefur þú séð fleira slí/ct?
— Já, ég sá þegar Súlan sökk
í páskaveðrinu í fyrra. Það var
nokkrum dögum áður en atburð-
urinn átti sér stað. Skipið þekkti
ég ekki þá, en samkvæmt því,
sem bezt verður vitað, hefur allt
gerzt eins og mér birtist það. Ég
sagði einum manni frá sýninni
samdægurs. — Annars talar
maður ógjama um slíkt.
—- Veiztu, hvaða öfl eru að
verki hér?
— Nei, það er mér algerlega
ókunnugt.
— Hefur það aldrei komið
fyrir, að þú hafir getað notað
þessa gáfu þína til viðvörunar?
— Jú. Komið hefur það nú
fyrir, t. d. í sambandi við bát-
inn, sem við vorum að tala um
áðan. Ef sonur minn hefði farið
á þennan bát, þá hefði hann
komið með léttan poka.
— Veiztu fleira um örlög
barna þinna?
— Já, ég neita því ekki, að
ég hef fengið að vita ofurlítið
um þau. T. d. veit ég það, að
undir þessum dreng mun aldrei
sökkva skip. En aftur á móti
mun eldri sonur minn eiga eftir
að fara síðastur manna frá borði
sökkvandi skips.
— Eg spurði þig í haust, seint
í öktóber mun það hafa verið,
hvort þú gœtir gert nokkuð fyrir
vin minn, sem var veikur, og þú
svaraðir: „Þessum manni verð-
ur ekki leitað mikils hagrœðis.
Hann er feigur.“ — Maðurinn
dó eitthvað hálfum mánuði eða
þremur vikum síðar. Hvernig
vissir þú þetta?
— Mér er sagt þetta. Það er
talað við mig. Röddina skynja ég
ekki. Ég get ekki sagt, hvort það
er karlmaður eða kvenmaður,
sem talar, en það talar oft við
mig rödd, og ég má ævinlega
treysta því, að það, sem sagt er,
það er satt.
— Og þú ferð eftir því?
— Já, ég á ekki kost á öðru.
— Þetta hlýtur að vera ákaf-
lega mikill styrkur fyrir þig, þar
sem ég veit, að þú ert nokkuð
eftirsóttur til þess að leysa vand-
rœði manna?
Já, þetta kemur óneitanlega
að miklu liði.
— Fmnst þér, ef þú sérð sjúk-
an mann, að þú geta skynjað,
hvað að honum er?
— Ja, það er nú dálítið erfitt
að gera sér grein fyrir því bein-
línis, hvað að manninum er, en
mér er mjög oft sagður einhver
póstur úr liðinni ævi mannsins,
og einhverjar orsakir til þess
ástands, sem hefur skapazt. Það
er altítt fyrirbæri.
— Ég man eftir því, að ég las
vottorð þitt í bók Ólafs Tryggva-
sonar, Huglœkningar, þar sem
þú segir frá því, hvernig þú varst
lœknaður. Ég hef vissu fyrir því,
að þú hefur sjálfur staðið í spor-
um Ölafs. Viltu segja mér eitt-
hvað um það?
— Já, það væri nú náttúrlega
löng saga, ef allt ætti að segja.
En hvað er það, sem þú vildir
vita svona helzt?
— Ég mundi spyrja fyrst:
Ertu sannfœrður um það, að
sjúkur maður geti fengið bót
meina sinna í gegnum „hug-
lœkni“?
— Já. Ég er sannfærður um
það, að það getur orðið, hvar
sem er og hvenær sem er. En
þess ber náttúrlega að gæta, að
það er ekki okkar mannanna að
ákveða, hvenær eða hvað það
verður.
— Og finnst þér þú oft vita
það, hvort þú getur hjálpað
manninum eða ekki?
-— Já, mér er langoftast sagt
það, sagt það eins og það liggur
fyrir. Mér er líka oft sagt, sam-
anber það, sem við vorum að
tala um áðan, ef menn eru feigir.
En það er nú ekki alveg óal-
gengt, að það sé leitað hagræðis
fyrir þá, sem eru mjög langt
leiddir, og þeir einmitt fá kann-
ske mesta úrlausnina.
— Telur þú það ekki vera all-
merkileg frœði, þessi geisla-
frœði, sem nú eru rœdd mikið?
— Jú, annars er ég þeim nú
lítið kunnugur, þannig að ég
geti nú um þau talað.
JÓN R. THORARENSEN.
Föstudagur 17. janúar 1964
Verkamaðurinn (5