Alþýðublaðið - 25.04.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
með niðursettu verði hjá
Jóh. Nopðfjörð.
Ménn, komið bfcint f verzl-
nnina Von og fáið ykkur skorið
tóbak, vindil í munninn, sigarettu,
skró eða sælgæti. Konur, koraiö
einnig og fáið ykkur kaffí í könn
una, Konsum-súkkulaði, rúgmjöl,
feaframjöl, hrísgrjón, sagógrjón,
kartöflumjöl, kartöflur, salt, lauk,
þnrkaðae saltfisk, hangikjöt, smjör,
saltkjöt, ,tólg, rikling og harðfisk.
Mæður, munið að hafa hugfast að
spara saman aura fyrir lýsi handa
höraunum ykkar, svo þau verði
feraust. — Eitthvað fyrir alla. —
Komið þvf og reynið viðskiftin f
Von. Vinsami. Gunnar S. Sigurðss.
-----j-----*-»-----------
í^jomenii.
Nokkra vana og góða fiskimenn
vaatar nú þegar. Upplýsingar á
Laugaveg 8.
K aupið
Alþýðublaðíð!
Alþbl. er blað allrar alþýðu.
Raígeymar
tll sölu, ódýrt.
Gjörum við og hlöðum geyma
fyrir sanngjarnt verð.
H.f. Rafmagnsf. Hiti & Ljós.
Vonarstræti 8, Reykjavík.
Alþýðublaðið
t
fr
er ódýrasta, ijölbreyttasta og
bezta dagblað landsins. £anp-
ið það og lesið, þá getið
þið aldrei án þess verið.
íxummi
á barnavagna fæst f
Fálkanum.
AlþbL kestar i kr. á mánuftl.
Ritetjóri og ábyrgðarmaður:
ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack London'. Æflntýri.
}n?er ókunnugur maður er kominn á þeirra stöðvar.
Fyrst óttast hann: Drepur ókunni maðurinn mig. Næsta
hugsun hans verður sú, þegar hann 1 það skifti ekki
var drepinn: Get eg drepið ókunna manninn?
Maður hét Packard, hann var kaupmaður, og bjó um
tólf mllur héðan. Hann stærði sig af því, að hann drotnaði
með alúð og góðgirni, og þyrfti aldrei að sýna harð-
ýðgi. Hann heimsótti okkur Hughie stundum í hvalabát
sínum. Þegar bátshöfnin vildi svo komast heim, varð
hann að skunda af stað hið bráðasta. Eg man sérstak-
lega vel eftir sunnudegi einum, þegar við höfðum boðið
Packard til miðdegisverðar. Súpan var rétt komin á
borðið, þegar Hughie tók eftir svertingja, sem rak haus-
inn inn úr dyrunum. Hann fór strax út til hans, því
þetta var brot á lögum Beranda. Svertingjar verða að
koma boðum inn með einhverjum þjónanna og verður
að býða útan garðs; en þessi náungi, sem var úr báts-
höfn Packard, var kominn upp á svalirnar. Og hann
vissi vel að hann mátti það ekki. „Hvað er að?“ spurði
Hughie. „Segðu hvíta manninum þarna inni, að við vilj-
um komast af stað, sem í bátnum erum. Komi hann
ekki, förum við“. Þegar hér var komið, gaf Hughie hon-
bib svo hressilega á hann, að hann valt niður tröpp-
urnar".
„En það var óþarflega ruddalegt", mælti Jóhanna.
„Hvítan mann mundir þú aldrei fara þannig með“.
„Það er einmitt munurinn. Hann var ekki hvítör
maður. Hann var hinn aumasti svertingi, og móðgaði
ekki að eins húsbónda sinn, heldur alla hvita menn á
Salomons-eyjum. Hann móðgaði mig og Hughie. Hann
smánaði Beranda".
„Já, frá þínu sjónarmíði, eins og þú hefir samið regl-
urnar um hnefaréttinn — “.
„Jú“, mælti Sheldon, „en Packard stjórnaði eftir lög-
málinu urn rétt þess máttarminni. Og hver varð afleið-
ingin? Eg lifi enn. Packard er dauður. Hann var mjög
vinjarnlegur og vægur við menn sína, en þeir biðu
þangað til hann lagðist í hitasótt. Nú er höfuð hans
geýmt á Malaita. Áuk þess fluttu þeir með sér tvo
hvalabáta fulla af eigum hans. Mackenzie skipstjóri á
hvalveiðaskipinu Minota, var líka vorkunnlátur. Hann
hélt líka, að betur mundi fara á með honum og svert-
ingjununum, ef hann bæri engin vopn. Þegar hann í
annað sinn fór til Mal'aita til þess að ráða menn, kom
hann til Bina, sem er í nánd við Langa-Langa. Rifl-
arnir, sem bátshöfn hans hefði átt að hafa, voru lokaðir
inni í klefa hans. Þegar hvalabáturinn kom að landi,
spókaði hann sig þar vopnlaus með öllu. Hann var
hálsböggvinn. Höfuð hans er til skrauts á Malaita. Þetta
var hreint og beint sjálfsmorð. Og dauði Packards var
heldur ekki annað en sjálfsmorð".
„Eg játa það, að varúðar verði að gæta, þegar við
þá þarf að skifta; en eg held, að betri árangur yrði ef
betur væri farið með þá og þeim sýnd meiri vorkunn-
semi og alúð". f
„Að þessu leyti er eg á sama máli. En einu máttu
ekki gleyma: Beranda er undantekningarlaust, hvað
verkamennina snertir, versta plantekran á öllum Salo-
monseyjunum. Og ástæðan til þess að svo er komið,
sannar að því leyti staðhæfingar þínar. Fyrri eigendur
Beranda voru áreyðanlega engir gæðamenn. Þeir voru
ósviknir þorparar. Annar var aumasti amerikumaður,
hinn drykkfeldur Þjóðverji. Þeir voru þrælasalar. Fyrst
keyptu þeir vinnuaflið hjá Johnny Be-blowed, sem var
hinn alræmdasti bófi á öllum Salomonseyjum. Hann
situr nú í fangelsi á Fiji-eyju og afplánar þar tíu ára
hegningu fyrir óþarfa dráp svertingja. Síðast, þegar
hann var hér, vildu íbúarnir á Malaita ekkert við hann
eiga, svo mjög hötuðu þeir hann. Hann gat því að eins
lengið verkamenn, með þv£ að koma þegar framið hafði
verið morð, eða manndráp í stórum stíl. Morðingjarnir
vora vanalega fúsir til þess að undirrita samning og
sleppa burtu áður en hefndín kæmi fram við þá. Hér
eru sllkir náungar nefndir „haus-flóttamenn“. Skyndi-