Vínland - 01.02.1905, Síða 5

vorri efalaust liollast að láta livergi sjá sig.
Vér tökum )>að enn fram,að til þess geta
verið margar ástæður, góðar og gildar, að
íslendingum mislíki ráðstafanir Dana og vilji
ekki láta J>á syna sig blátt áfram í gróða-
skyni. Það eitt væri næg ástæða til p>ess að
hafna allri hluttiiku í syningu f>essari. En sá
hugsunarháttur, sem lysir sér í u’mmælum
blaðanna á íslandi um vesalingsSkrælingjana
er svo fjarstæður allri menningarstefnu vorra
tíma, að vér hefðum ekkitrúað f>ví aðóreyndu,
að hann myndi koma svo frekjulega í ljóshjá
J>eim mönnum, erteljast með leiðtogum f>jóð-
ar vorrar.
Vér Vestur-íslendingar erum mjög ó-
fróðir um vorn eigin hag. Vér vitum að eins
það, að oss líður yíir höfuð betur ár frá ári,
og flestum fer fram en fáir stenda í stað, sem
nokkuð reyna að komast áfram og bæta hag
sinn. Vérvitum Jiað einnig að mestu fram-
fararaenn vorir eru bændurnir, en framfarir
eru minstar meðal Jieirra, sem lifa af dag-
launavinnu í bæjum yfir höfuð að tala. Oss
er p>að ennfremur kunnugt að efnahagur og
öll menning bændastéttar vorrar fer mjögeft-
ir J)vi hvar nylendan er,sem bændurnir byggja.
Beztu hylendur vorar standa nú jaf nfætis J)eim
héruðum, er bygð hafa veriö af Ameríku-
mönnum frá fyistu landnámstíð, en lökustu
nylendunum liefir lítið farið fram, og (>ó sum-
ar Joeirra séu að tiltölu gamlar, lifa menn Jrar
enn yfirleitt frumbylingslííi. En pó Jretta sé
auðsætt liverjum, som augun heíir ojiin og
veitir J)ví nokkra eftirtekt, J>á getur enginn
gert fullnægjandi grein fvrir framförum og
efnahagslífi pjóðflokks vors, J)ví engar ná-
kvæmar athuganir hafa verið gerðar J>ví við-
víkjandi, og engum almennum skyrslum liefir
enn verið safnað, er synt geti pað svart á
hvítu. „Vínland“ liefir áður farið pess á leyt
að J>að væri gert, on J>að mál hefir enn engar
undirtektir fengið. t>ess er heldur ekki von
að neitt sé unnið í pá átt meðan enginn bið-
ur sig fram til að veita því máli forstöðu.
t>að er hverjum einstakling ofætlun, að tak-
ast það starf á hendur nema J>jóðfiokkur vor
vildi styrkja liann til J>ess og borga honum
sæmileg laun fyrir starf sitt. Og ekkert fé-
lag Vestur-íslendinga getur tekiðaðsér þess
háttar starf nema kirkjufélagið, pví það erhið
eina félag J>eirra, sem er nægilega útbreitt til
þess að ná til flestra eða allra nylendu flokka
vorra, og hefir til J>ess mannafla að safna
skyrslum um Vestur-’ísiendinga.
Fyr eða síðar verður þetta að líkindum
gert, ef Vestur-íslendingar verða til lengdar
sérstakur þjóðflokkur Iiér í landi, en því fyr
sem á því er byrjað því meira gildi hefir J>að
framvegis fyrir sögu ]>jóðflokksins. Það er
J>yðingarlítið að rita landnámssögu vora, ef
ekki or hirt um að halda sögu vorri áfram, og
til þess þarf áreiðanleg heimildar-rit, en J>au
munu verða næsta fá og ófullkomin, ef ekki
verður um neitt betra að velja en J>að, sem
Vestur-íslendingar liafa skrásett til J>essa.
+
Mrs. Sigurbjörg Jónsson.
Hinn 3. þ. m. andaðist að heimili sínu í
Minneota, Minn., Mrs. Sigurbjörg Jónsson,
kona séra Björns B. Jónssonar eftir stutta
leo-u eftir nyafstaðin barnsburð. Hún var
dædd að Myrum í Skriðdal 29. sept. 1872.
Foreldrar hennar voru þau Stefán Gunnars-
son, sem nú er dáinn, og Anna Sigfúsdótt-
ir, sem enn er á lífi og til heimilisí Winni-
peg. Hún fluttist með foreldrum sínum
til Ameríku árið 1870, og dvöldu þau í
Nyja-íslandi í fimm ár. Síðan fluttust þau
til Winnipeg, og dvaldi Sigurbjörg heitin
J>ar í heimahúsum, þar til haustið 1892 að
hún fór til Chicago. Var hún þar við nám
á Moody’s Bible Institute, veturinn 1892—•
1893. Ilinn 22. maí 1893 giftist hún í
Chieago eftirlifandi manni sínum, sem þá
hafði lokið nárni við hinn lúterska presta-
skóla þar í borginni. Árið 1^93—1894 var
hún með manni sínum á missions ferðum
hans viðsvegar umhinar íslenzku nylendur.
En haustið 1894 settust þau að í Minneota
og J>ar bjuggu þau síðan. E>eim hjónum
varð fimm barna auðið, sem öll eru á lífi:
Emil Theodor, 10 ára gamall; Anna Ste-
fanía, 8 ára; Agnes, 0 ára; Ebther, 4 ára;
og Sigurbjörg María, nyfædd. Öll eru
J>essi börn hin mannvænlegustu.
Dað er óhætt að sCgja, að aldrei hefir
nokkurt mannslát í J>essari bygð íslend-
inga valdið meiri sorg og söknuði en það
sem hér er um að ræða. Það er ekki ein-
ungis hinn eftirlifandi ekkjumaðurog börn-
in, sem syrgja urnhyggjusama og göfuga
konu og móður, heldur og allir, fjær og
nær, sem höfðu átt því láni að fagna að
þekkja hina látnu. Hún var ein af þeim
konum, sem jafnan ávann sér bæði virðingu
og vináttu þeirra, sem hún umgekst, og
eftir því sem menn þektu hana lengur þess
hærra sæti skipaði liún í hugum manna.
Heimili hennar var ávalt kristilegt fyrir-
myndar heimili, sem gat gefið öðrum gott
dæmi til eftirbreytni. Um mörg undanfarin
ár var hún forseti hvenfélags St. Páls-safn-
aðar, og vann hún jafnan að öllum málum
þess félags með hinurn mesta áhuga,og syndi
þar afbragðs hæfileika og stjórnsemi eins
og I hverju öðru, er hún hafði umsjón með.
Eg sé mér ekki fært að lysa lyndisein-
kennum hinnar látnu. Enn egveit að all-
ir, sem þektu hana bezt eru mér samdóma
í því að þeir hafi aldrei þekt göfugri konu,
og við fráfall hennar hafi vorfámenni lióp-
ur mist eina af sínum mikilhæfustu konum.
Þetta er enn sárara er maður hugsar til
þess, að hún var kona á bezta aldri, sem
liefði mátt vonast eftir að ætti sitt dagsverk
enn að mestu óunnið. Minning hennar
mun lengi lifa í hjörtum liinna mörgu vina
er nú sakna hennar. Og J>eir fáu sem voru
lijá lienni, meir og minna, (>egar hún lá
banaleguna, munu aldrei gleyma því [>reki
og þeirri kristilegu staðfestu' og trúnaðar-
trausti, sem hún syndi mitt í sínu dauða-
strlði.
Jarðarförin fór fram J>ann 5. þ. m. að
viðstöddu miklu fjöImenni,og varhúníalla
staði hin veglegasta. Séra Jón Bjarnason
talaði bæði á heimili hinnar látnu og einn-
ig í kirkjunni. President P. A. Mattson
frá Gustavus Adolphus College talaði einn-
ig í kirkjunni, á ensku. Það voru ekki
einungis íslendingar, sem létu innilega í
ljós hluttekning sína í þessari miklu sorg,
heldur og fjölda margir aðrir.—J5. J. B.
Minnlngar-or8.
Vér, sem áttum J>ví láni að fagna að njóta
samvinnu og leiðbeiningar vorrar göfugu fé-
lagssystur, frúar Sigurbjargar Jónsson, finn-
um oss skylt að minuast þess hver fyrirmynd
og afbragðs leiðtogi liún var í félagi voru eins
og hvcrvetna í daglegu lífi. Og jafnframt
j>ví, sem vér beygjúm oss auðmjúkar undir
vilja vors algóða föður, sem af vísdómi sinn-
ar náðar hefir þóknast að burtkalla liana frá
líkamlegri návist vorri, biðjum vér hann að
græða hin djúpu hjartasár ekkjumannsins og
barnanna, sem nú syrgja )át göfugrar konu
og ástríkrar móður, og senda þeim sinn heil-
aga huggunaranda til hughreystingar í harmi
sínum.
Minninghinnar látnu mun ávalt geymast
í hjörtum vorum sem helgur fjársjóður, því
alt líf hennar ogbreytni var sú fyrirmynd, er
aldrei fyrnist,
Kvenfélag St. Páls-safnadar,
Minnoota, Minn.