Þjóðhvellur - 01.02.1909, Qupperneq 1
ÞJÓÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 25 REYKJAYÍK, FEBRÚAR 1909. II, 5. ársfl.
Jóhann Ármann Jónasson, úrsmiöur,
Laugaveg 12. Telefón 112.
Þjóðh.vells-messa
er í dag,
pví nú eru 25 blöð komin út af hon-
um, síðan hann skeiðaði hér í fyrsta
sinn um strætin fyrir 2 árum síðan. —
I dag er því sannur gleðidagur. — Húrra
og hósíanna duna í eyrum.
•
Þetta tölublað er nr. 25 í röðinni, og
vilji nú einhver náungi verja fé í þarfir
nytsams fyrirtækis, á hann að finna
ritstjóra þessa blaðs, lieimta af honum
Pjóðhvell frá upþhafi og fá honum um
leiðSAr. og 50 aura í staðinn. — Fyrir
minna verð er ekki hægt að selja slík-
an kjörgrip; einstök tölublöð eru líka
alveg ófáanleg von bráðar.
•
y>Er Pjóðhv. dauður!?«.
Þannig hrópar fjöldi manna, þegar
lengra liður á milli útkomu hans, en
menn óska, þeir sakna hans hjartan-
lega og vilja sjá liann flestum blöðum
fremur, og því verður það ekki duiið,
að Pjóðhv. er afbragðs hnokki. Pað
skal þess vegna til huggunar tekið
fram, að
Pjóðhv. deyr ekki, — hann skal lifa.
En, ráða verður hann sjálfur, hve-
nær hann kemur út. — Meðan efna-
hagur hans er verri, en enginn, verður
hann að leita lags, og sníða stakk eftir
vexti. Kunningjar hans mega ekki
heimta ofmikið af honum, meðan ritstj.
fær ekki grænan túskilding fyrir sína
miklu fyrirhöfn, — en maður sá hefir
störfum að gegna, er hann lætur sitja
í fyrirrúmi. En eignist Fjóðhv. þrótt-
meiri skilyrði en hann hefir nú, er
víst, að hann verður hraðstigari er
stundir iíða.
•
Kaupið því Þjóðhvell, þegar hann er
á ferðinni, í honum finnið þið altaf
eitthvað alvarlegt, en þó létt og lipurt;
sitthvað til að brosa að, og stundum
hitt og annað, sem hlæja má að hjart-
anlega, — að því ógleymdu, að hann
er allra blaða frumlegastur.
Með trú, von og kærleika.
Útgef.
Jónatan Porsteinsson, kaupm.,
Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 64.
Aðflutningsbannið.
Eg elska templarana eins og lífið
í mínu eigin brjósti; eg hefi barist með
þeim á baka til, þótt ekki sé eg inn-
skrifaður í þeirra lifsins bók. Eg eiska
þá fjrrir þeirra brennandi trú, fyrir
þeirra öruggu og síungu von og loks
fyrir þeirra fölskvalausa kærleika, sem
brjóst þeirra eru svo fufi af, að út af
flýtur bæði til mín og annara náunga
vors kæra fósturlands. Eg hefi elskað
starf þeirra og stefnu af þeim örlitla
hjartans yl, sem náttúrunni þóknaðist
að púa inn í hjarta mitt á sinum tíma;
elskað starf þeirra alt til þeirrar
stundar, að aðflutningsbannshugmynd-
in fór að gera graut í verkahring vorr-
ar »óháðu Reglu« hér á íslandi. Mér
er einhvernveginn svo farið, að mér
finst, að þetta aðflutningsbannsmál, enn
þá sem komið er, og hversu dýrmætt,
sem það kann að reynast, sé ekki búið
að ná nægilega föstu íhugunartaki í
hugsun manna; þrátt fyrir það, þótt
meiri hluta jáyrði frá mínum kæru, en
hviklyndu löndum, fylgi því alla leið
upp á hæsta löggjafartind þjóðar vorrar.
Eg, í allri minni einfeldni, get ekki
varist að taka það fram, að aðflutn-
ingsbannið muni vera eitt af þeim mál-
um, sem ljómar skærast í hugsjóninni,
en dökknar meir og meir i framkvæmd-
inni; þannig er líka mörgum málum
farið, sem hafa legið í sterkri gyllingu
nokkurn tíma og verið gerð svo lokk-
andi, að þau hafa töfrað tilheyrandann
og spent hann til framkvæmda í þeirra
þarfir; framtökin hafa orðið gönuhlaup,
er engin skilyrði höfðu til að vera eilíf
verðandi, — og betur færi, það segi eg
satt, að svo færi ekki um aðflutnings-
bannið, — og eg vona líka, að hin list-
fengu lofgjörðarljóð stúkuskáldmær-
inganna og hin engilfögru og marg-
rödduðu templara-»hósíanna«, er því
máli hafa verið sungin undanfarið, feli
i sér það goða-magn, sem lyfti því að
minsta kosti upp fyrir alla þá tortrygnis-
Carl Ólafsson, Ijósmyndari,
Hafnarfirði.
og vantrúardrauma, sem yfir því hvíla
frá minni hlið.
Eg tók það fram, að þetta mál mundi
ekki vera búið að ná nægri íhugun hjá
löndum mínum, þrátt fyrir meiri hlula
fylgið sem ber það. Og eg hygg, að
það sé rétt. Rví að sendlar þeir, sem
mín elskulega Regla hefir haft úti tíl
þess að flylja lýðnum aðflutningsbanns-
fagnaðarboðskapinn, hafa gjarnast pré-
dikað um hinar allra svörtustu hliðar
ofdrykkjunnar i öðrum Iöndum; en
ekki látið neina fræðslu uppi um það,
hvaða afleiðingar það hefði á fjárhag-
inn hér heima, ef áfengið félli út af
lista aðfluttu vörutegundanna hingað.
Peim hefir láðst að geta þess, að á-
fengistekjurnar, sem nú renna i land-
sjóð, mundu aftur verða sognar undan
blóðugum nöglum alþýðnnnar, á þann
hátt, að pœr yrðu lagðar á nauðsynja-
vörukaup hennar, mat og drykk, ti
pess, að landsjóður misti einkis í við
nýbreytnina.
Petta mun landsmönnum líklega vera
ókunnugt um; og eg veit, að mínir
elskulegu templarar reiðist mér ekki,
þó eg segi þetta; — þeir sem eru svo
umburðarlyndir og góðir altaf. —
Eg hefði fyrst viljað, að landsmenn
hefðu fengið að vita, hvaða vörur skyldi
tolla, í staðinn fyrir áfengið, áður en
peir, með fagurgala regluboðanna fyrir
augum, veittu svona eindregið fyigi að-
flutningsbanninu. Þá hefðu þeir vitað
svona nokkurn veginn, að hverju þeir
gengu, í siað þess, sem þeir nú vaða
alveg blindir i þvi efni. — Og að gamni
skal eg t. d. taka það fram, að einmitt
af þessum ástæðum var eg á móti að-
flutningsbanninu í haust 10. sept.—Eg
vil vita sjálfur hvað eg fer, en ekki
leiðast í blindni af hugsjónaglamri
wbræðra minna og systra«. — Og ánægja
verður að fylgja aðflutningsbannsmál-
inu, á þessu stigi, ef því er ætlað að
verða til farsældar í framtíð. Það segir
sig sjálft, góðir hálsar. (Meira síðar).
Reykvískur borgari.