Alþýðublaðið - 28.01.1964, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 28.01.1964, Blaðsíða 15
I lá í hnipri og var að lesa i kvik myndahandriti. Hún leit upp, livöss á svio, þegar hún heyrði fótatakið. En þegar hún sá að það var ég, henti hún frá sér hand- ritinu, tók af sér gleraugun og brosti yndislega. — Nickie, ást- in mín. Hún rétti út báða handleggina í áttina til mín, en rúmið var svo stórt, að mér tókst engan veg- inn að ná til hennar. Ég snaraði mér upp í rúmið til hennar og- hún faðmaði mig að sér. Svo ýtti liún mér ofurlítið frá sér. og horfði fast á mig með liinum stóru, töfrandi augum sínum. — Vesalings, litli engillinn minn. Þér var illa við að þurfa að koma heim? „Ómögulegt að koma heim. Skáldsagan á kross- götum“. Hvað hélt í þig, minn kæri? Eitthvert guðdómlegt telpukorn? Ég hefði mátt vita, að mamma mundi reiluia það út, en ég var nógu vitiborin til að sjá að hún mátti ekki fá vitneskju um Moni que á þessu stigi máls. Þess vegna hóf ég gagnárás: — En hvers vegna sagðir þú mér ekki til hvers ég varð að koma? Hvað gengur hér á? — En Nickie . . . mamma glennti upp augun. — Hafa þeir í Frakkiandi ekki frétt um af- drif vesalings Normu? Hún verð ur jörðuð í dag. Þú máttir ekki missa af jarðarförinni. Ég horfði á hana, og reyndi að greina hennar raunverulegu hugsanir. Ég skil ekki aí hverju ég var að hafa fyrir því, því að það var fyrirfram vonlaust verk. Hafði ég verið kallaður lieim, bara til að mamma gæti notað mig sem hvern annan leikmun við jarðarförina? „Anny Rood leidd örmagna af sorg frá leiði vinkonu sinnar af syni sínum“. — Svo að það er allt og sumt, sagði ég. — Allt og sumt, sagði 'mamma hneyksluð. Það er orðið, sem þú hefur yfir þetta. Hvernig getur þú verið svona kaldlyndur. Þið, þetta unga fólk — þið eruð öll eins og villidýr. Norma var vin- kona okkar. Gömul og góð vin- kona okkar. Og þegar gamall og góður vinur dettur niður stiga og hálsbrotnar, bá er það ekki — allt og sumt. Það er harmleikur. Myndu það, kaldlynda, bl'ygðun arlausa harn. — Ég lrugsaði bara . . . byrj- aði ég. — Hugsaðir . . . hvað? — Að það væri eitthvað ó- hreint við þet.ta. Ég á við, ef áð slúðurdálkahöfundarnir rækj u nefnið í þá staðreynd, að Ronnie er vitlaus í þér og . . . Ég bjóst við annarri spreng- ingu, en eins óg alltaf hafði ég misreiknað mömmu. Hún brosti aðeins lmgsandi. — Vitlaus í mér. Undarlegt oi'ðatiltæki. Þetta hefur þú 1-ært í þessum leiðinda enska skóla. Ef til vill gerði ég rangt í að senda þig þangað. Þessar hræðilegu rauðu og svörtu einkennishúfur . . . Bros hennar varð viðkvæmn- islegt. — Vinur minn, Ronnie er ekki vitlaus i mér. Ef þú værir dálítið eldri, mundir þú skilja ^S>) (S' (_§) " ' lf) sinni. Láttu vesalings Normu, hafa hluiverkið, sagði ég. Fáðu góðan mótleikara handa henni og hún mun gera þetta guðdóm lega. Og jafnvel þótt hún sé far- in að fitna dálítið, þá tekur eng inn eftir því í þessum tunnu- gjarðabúningum. að samband milli karls og konu er ekki alltaf háð skuggalegum hvötum. Tilinningar þær, er Ronnie ber til min, em aðeins yndisleg og fullkomlega eðlileg ástúð. — Ætli slúðurdálkahöfundarn- ir séu nógu gamlir til að skilja það á þann hátt, sagði ég. — Og þakklæti, bætti mamma við hæversk á svip. — Fyrir að eyðileggja daður iians við Sylviu gömlu? — Fyrir að bjarga honum, ást in mín. Satt að segja, þá var vesalings Ronnie alls ekici með sjálfum sér. Við vitum pll, að hann lltur á sjálfan sig sem ein hvern . stórkostlegan Casanova, bara af því að hann á einstaka sinnum í einhverjum ævintýrúm með heimskum smástjörnum. Og þar sem Norma var nú eins og hún var, þá -getur maður ekki beinlínis ásákað hann. En í þessu tilfeUi var hann eins og lítið lamb í tígrisklóm. Þessi Sylvia La Mann, hún er liættulegasta konan í Hollywood. Sérstaklega núna, þar sem samningurinn . hennar er útrunninn, og enginn TexasmiUi iil að halla sér að, Hún er í raun og veru að berj- ast fyrir tilveru sinni. Ef eng- inn hefði gripið í taumana, mundi liún hafa dregið Ronnie gegnum skilnaðarréttinn, upp að altarinu og beint til næsta um- boðsmanns. Par 1 efði hun ekki verið lengi að draga tíu ára kvikmyndasamning, tilbúinn til undirskriftar, úr brúðarvendin- um. Nei, minn kæri. Þú veizt, hvað ég hata að vera með sletti- rekuskap, en einhver verður að gera eitthvað. Það ótrúlegasta við allar þess- ar hágöfugu tilfinningar var, að þær voru í raun og veru sannar. Mamnw, — eða að minnsta kosti rikasti þátturinn í iienni — er einhver óeigingjamasta mann- cskja á jörðinni. Hún gekk ótrú- lega langt í þvi að lijálpa vinum sínum. Ef þeir voru veikir, út- bjó hún handa þeim heilnæmar kræsmgar. Ef þeir áttu í fjár- hagsvandræðum, sendi hún þeim ávísanir. Ef þeir voru óhamingju samir í hjónabandi, átti hún nóg af huggunaroröum og góðum ráð um. Gallinn var bara sá, að mamma, sem hafði helgað líf sitt því, að sýr.a kyntöíra á hvita tjaldinu, gerði sér aldrei grein fyrir að þeirra gætti líka í lífinu sjálfu, og neitaði að viðurkenna að þeir gerðu elcki ar.nað en flækja vandamál vinanna enn meir. Þegar rnenn, eins og Roun ie til dæmis, sem hún veitii sam úð sína og beilræði, urðu ást- fangnir af iienni, lét hún sem hún sæi það ekki og hélt ótrauð áfram að reyna að sameina þá aft ur sínum löglegu eiginkonum. Hún Jiélt áfram að sökkva sér niður í hlutverk hinnar fórnfúsu konu: — Elskan, tii allrar ham ingju tókst mér að bjarga hon- . um. Það var ekki auðvelt, en ég þori að lirósa mér fyrir það, að ég stend Sylvtu La Mann fylli- lega á sporði. Og þar sem ég var farin að skipta mér af þessu, fannst mér skömm að því að gera ekki eitthvað fyrir Normu líka. * Vesalings Norma, sagði -ég við Ronnie. Auðvitað veit ég að hún drekkur, og liún er stundum mjög þreytandi. En ef þú ert nær færinn, get ég ekki séð að það sé neitt því til fyrirstöðu, að þú leitir þér endrum og eins skemmt unar hjá einhverju smástirninu. En livers vegna sýnirðu Normu ekki dálitla þolinmæði? Hugsaðu um kringumstæður hennar. Þú, liinn mikli framleiðandi, með lánstraust í öllum bönkum, með an hún . . . já, hvaða möguleika liefur liún nú orðið? Vinur minn, einu sinni var hún dáð kyn- bomba. Hvers vegna gefur þú henni ekki tækifæri? Finndu eitt hvert stórkostlegt handrit handa henni og gefðu henni tækifæri til að ná fyrri frægð. — Þú áttir þ áhugmyndina að Ninon de Lenclos myndinni, sagði ég. — Já, elskan, það var reynd- ar mín hugmynd. En það er langt síðan að handritið að henni var tilbúið. Aumingja Ronnie var að vonast til að Garbo skriði úr hýði sinu og tæki við hiutverk- inu. En ég sagði honum að hann gæti alveg eins reynt að töfra Ninon de Lenclos sjálfa úr gröf Grensásveg 18, sími 1-99-45 Ryðverjum bílana meíf T ectyl. Skoffum egr stillum bílana j fljótt og vel ,i BÍLASKOÐUN Skúlagötn 32. Sími 13-190. Sölumaffur Matthías j Bílasaian BÍLLINN I Höfðatúni 2 taeíur bílinn. — Auffvitaff látum viff alla fiskana aftur í keriff. — Sjáffu nú til, svona mundi ég liafa far ið aff, ef cg hefffi veriff kommúnistanjósnari. En fyrst ég gerði þetta ekki, þá ertu nú ekki alveg viss, effa hvað? — Já, ég meina nei. Ég lield viff ættum iað reyna þetta aftur, mér er þetta ekki al- veg 1 jóst? Á meffan. Viff skulum byrja og snúa okk ur aff grísk-ensk-amerísku stelpunni. ViW skulum máia svívirffingar um þjóðina á veggina og skilja síffan málningardósimar eftir á bak viff hóteliff hennar. ALÞÝ0UBLAÐIÐ — 28. jan. 1964 ts

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.