Alþýðublaðið - 28.01.1964, Blaðsíða 6

STOFNUN, ÞAR SEM MENN
VENJAST AF REYKINGUM
Læknar í Hammersmith-sjúkra-
húsinu í London gera sér vonir
um, að þeir finni upp ráð, sem
geri mönnum auðveldara en hing
að til að vera án tóbaks.
Ekki er það fullrannsakað mál,
hvort það er í rauninni nikótín-
nautnin, sem gerir mönnum
erfiðast að hætta reykingum.
Margir læknar telja, að hún sé
tiltölulega lítilvæg, líkamleg van-
líðan, jafnvel mjög ákafs reykinga
manns, þegar hann hættir neyzl-
unni, sé hvergi nærri jafn mikil
og ofdrykkjumanns eða eitur-
lyfjaneytanda þegar þeir hætta að
fá sitt ei.ur.
Engu að síður er nautn líkam-
ans af reykingum atriði, sem taka
verður tillit til, og ekki er ó-
hugsandi, að tæki, sem gæfi frá
sér nikótín í loftkenndu ástandi
gæti hjá'pað mönnum við að kom
ast yfir hina þjóðfélag legu erf-
iðleika sem eru því samfara að
hætta reykingum.
Dr. Fletcher, sem var formaður
brezku sígaretturannsóknarnefnd-
arinnar hefur látið í ljós þá skoð
un ; ína, að sennilega sé félagslega
hiiðin á vandanum erfiðust viður-
eignar fyrir hvern einstakling.
Hann hefur litla trú á hjálpar-
gögnum eins og alls konar töflum
nema hvað hann telur, þau geta
I r á 13. síðu
VINSÆLAR
STJÖRMUR
Þessar tvær s úikur njóta
nú geysivinsælda í Englandi
og Bandalríkjunum fyrir
söng sinn. Þær syngtja sam-
an og kalla sig „The Cara-
vell'es.“ Þær heita Andrea
Simpsen til vinstri átján ára
og Lois Wilk n on til hægri,
ní ján ára. Myndin er tekin
í London þar sem þær voru
aö búa sig undir Bandaríkja
för. Þær kippa pilsunum
svona upp til þess aö sýna
hve vel þær séu undir
Bandarikjaförina búnar, en
þar mun vera all'kalt sums
stðar um þessar mundir.
Lagiö, sem þær eru frægast
ar fyrir „You Don’t have to
be a Baby to Cry“, er geysi
vinsælt um þessar mundir í
Bandaríkjunum.
!!!!!!!
min
Alþýðublaðiö hefur fengiö sent þetta gamankvæði um
Löngiihiíðina, og enda þótt nú sé búið að malbika hana, er
það skemmtileg skopmynd af ástandinu þar eins og það var.
NÚ er ekki gott að ganga,
götur naumast saman hanga,
hclótt er hún hlíðin-Langa,
hún er lítil vegabót,
ííkust er hún Leggjabrjót.
Forarslettur yfir alla
unga jafnt scm gamla falla
þótt þeir hafi fráan fót.
AIls staðar er aur og flaumur,
endalaus er bílastraumur
hvert sem litið auga er.
LangahJíð er háskinn versti
og hún er farartálmi mesti
fólki sem vill flýta sér.
.............imi:
Q íú. jan. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þó er ekki þvi að neita
að þarna líkt og upp til sveita
náttúran sér auðlegð á:
Fannir, hólar, fell og bungur,
fossar, lækir, hraun og klungur,
— allt má þarna í einu sjá.
Ein yngismey er úti að ganga,
ekki virðist hlíðin langa
fyrir hennar hæla gerð.
Hvar skal fara? Hvar skal standa?
Kafhlaup er til beggja handa
og svo kemur bíll á fleygiferff.
Prjónar hann og eys og æðir,
alla forarpytti þræðir,
— úr meyjaraugum angist skín.
Hnitar hann þarna hringa marga,
heldur er nú fátt til bjarga
Röðul-klædda rjúpan mín.
Óttaslegin undan hrökk hún,
eins og kjóllinn leyfði stökk hún,
þá skall flóðið aftan á.
Ausin krapi, aur og svaffi
um opinbera og leynda staði
þarna endilöng hún lá.
Áður glöð á góðum degi
grét hún nú á förnum vegi
hamingjunnar horfnu sól,
úti var um ástarhótið
úti var um stefnumótið
úti var um votan kjól.
Þannig lífsins Lönguhlíðar
láta bæði fyrr og síffar
velta láns og lukku hjól.
Yngismeyjar innst í barmi
eiga í gleði og eiga í liarmi
pund sitt allt — í pokakjól.
Hér með þessu ljóði lýkur —
— lítil saga úr Reykjavíkur-
lífmu einn drottins dag.
Ef sagnaþulir seinni tíðar
semja annál Lönguhlíffar
þeim ég helga þennan brag.
A. G.
!:!l!IIKl!!!lliilllllIlililjBlMlH8MiBii8IHiffllllllIHIlllllliillÚlllÉlAHIIM!IlllllBUIIIlllllllllllIIIIIIIÍIIIIIi!llllllll!iHÍIIIHI[lllll!ll[llllllllllllllllHHltl
§ Tveir bændur h t.ust á förnunt
1 vegi og ræddu um daginn og veg-
B inn. Annar sagði:
g
tj — Jæja, nú er ég búinn að
p tryggja eigur mínar, bæði fyrir
' bruna og óveðri.
J! Hinn svaraði með hægð:
1 — Ég get vel skilið þetta með
. brunatrygg.'nguna, en hvernig ætl
S arðu að koma af s.að óveðrinu?
☆
Margt getur skn'tið og skemmti
ff legt skeð í réttarsal, eins og eftir
1 farandi skopsaga . ýnir. Kona nokk
ur var ákærð fyrir að hafa ráðið
‘ eiginmanni sínum bana. Hún ját-
H aði þegar. Hún hafði skotið á
■ hann sofandi í rúmi sínu — af
1 boga. )
É — Hann var óþo andi, sagði frú
p in.
— En hvers vegna notuðuð þér
| svona óvenjuregt vopn, spurði
m dómarinn.
Í — Ég vildi ekk{ vekja nágrann
H anna.
3 Önnur saga úr réttarsal:
8 — Hvers vegna börðuð þér kon
H una yðar, spurði dómarinn.
Jj — Mér datt það bara allt í
B einu í hug, svaraði hinn ákærði
|j eiginmaður.
Illillllllii!!!
a
— Hvað mynduð þér segja, ef
mér „dytti bara svona allt í einu
í hug“ að dæma yður til mánaðar
fangelsisvjstar, sagði dómarinn.
— Mér mundi þykja það ákaf-
lega fljótfærnislegt af yður, að
eyðileggja þannig hamingjusamt
hjónaband, svaraðj ákærði.