Alþýðublaðið - 21.03.1964, Blaðsíða 15

WHAT IF I ORC’EEEP
YOU TO ALLOW ONE OF
THEA'V TO MAfcB LOVE
----, , TO YCU ,--"
THEY EXPAND WHEN ■*
THEV SEE WHO THEy'PS
SITTINO NSXTTO.'THEy
TBLL YOU MoRE THAT
kn~—r vvay. .. rj-ríð
THE A1EN ARE A
ALWAYS INTER-
ESTINS, A'HSS
isy CALHOON!
SIR ,T.4E BOSS WANTSj WE ARE INDE6P/
TD KNOW Ir VOU'RE j WHOM DOES HE
ABOUT TO STARTA / WISH TO SENPTO
?rr7 NEW öAMEÍ THE DEELATION
CHAMBERív^
tolson, do you \
GET BoRED FILLING '
IN AS A DINNER. <1
7 FARTNER WHEN I
HAVE AN EXTEA MAN
svona grimmilega með yðar fjöl
skyldu?
— Ég er viss um að ég myndi
gera það, ef ég ætti einhverja,
en svo er ekki, svaraði Noei. —
Ég er gamall, einmana pipar-
sveinn.
Peta liorfði hugsandi á hann.
Henni fannst hann mjög aðlað-
andi. Hún velti því fyrir sér,
hvers vegna hann væri enn ó-
giftur, þó hann væri kominn ná
lægt fertugu. En næstu orð
hans eyðilögðu hugmynd henn
ar um óhamingjusama æskuást.
— Síðan ég útskrifaðist sem
læknir, hef ég verið alltof önn-
um kafinn við vinnu mína til
að hugsa um hjónaband og öll
vandamálin sem því fylgja.
Þetta var satt. Hann hafði
verið gjörsamlega niðursokkinn
í vinnu sína. Auðvitað kom fyr
ir, sé#staklega þá sialdan að
liann íók sér frí, að honum
fannst liann vera einmana og
þarfnast kvenlegrar umönnunar
og jafnvel barna. Honum hafði
græðzt .fé. Nú var hann orðinn
auðugur maðúr. En hvaða á- ;
nægju hafði hánn af því? Hann
átti engan ættingja, ekki einu
sinni fjarskyldan frænda, sem
lionum þótti nógu vænt um til
að gera.að einkaerfingja sínum.
Þetta minnti hann á, að liann
liafði enn ekki gert erfðaskrá.
Heimskulegt, þar sem um svo ■
miklar eignir var að ræða. Það
var t. d. húsið í Wimpole Street,
yndislega friðsælt sveitasetur í
skozku Hálöndunum, en þang-
að fór hann títt í veiðiferðir. Það
væri í rauninni synd að deyja
þannig frá þessum eignum sín-
um án þess að hafa ráðstafað 1
þeim, og láta allt renna til fjar
lægs skyldfólks. Hann vissi. hver
mundi erfa mestan hluta. Hinn
ungi Kenneth Powell, en móðir
lians hafði verið Frensham.
Kenneth var í Oxford, ungur
maður með kveifarlegt andlit og
sítt hár og virtist ekki hafá hæfi
leika til neins annars en leika
a saxofón í danshljómsveit. Hann
hataði þá tilhugsun að allar eig
ur hans féllu í skaut þvíiíks upp
skafnings.
En hvers vegna að hugsa um
dauðann, þó hann væri dálítið
lasinn og niðurdreginn. Hann
varð að hrista af sér slíkar hugs
anir.
— Ég sé, að þjónninn er að
kóma' hingað með kældan drykk
lianda mér. Viljið þér ekki líka,
ungfrú Marley?
— Nei, þakka yður fyrir. Eg
er viss um, að yður langar núna
til að njóta næðis, bætti hún
við og stóð á fætur. — Ég ætla
að halda áfram á göngu minni.
Hún fór. Eftir nokkra sopa af
drykknum, sem þjónninn liafði
fært honum, lokaði hann augun
• um og reyndi að gleyma kvelj-
andi höfuðverknum. Þetta var á
reiðanlega ekki hitasótt. Hinar
kvalirnar, sem hann leið voru
lieldur ekki afleiðingar hitasótt
ar, eins og hinn fávisi skips-
læknir hafði kveðið á um. Hann
óskaði, að hann væri kominn
heim og gæti látið rannsaka sig
á sjúkrahúsinu, sem hann var
sjálfur heiðurslæknir við. Þar
j fengi hann almennilega skoðun.
~7=3 ~rT\ 1 czr1 f \/ 1
□ r\i LmJ
Hann lét hugann reika. Fall-
eg, lítil stúlka, þessi Peta Mar
ley, Hvers konar maður skyldi
það vera, sem hún elskaði? Það
virtist ekki færa henni mikla
liamingju að vera ástfangin, ef
dæma skyldi eftir ummælum
hennar um hjartasorg. Honum
leið djöfullega. Geðsleg hug-
mynd eða 'hitt þó heldur, að
lirökkva upp af þarna á skipinu
og verða fleygt sem hákarlafæðu
í þetta fagurbláa glitrandi haf.
Hann sá Kenneth Powell fyrir
sér, þar sem hann stóð í bóka
safni hans og beið eftir einhverj
um fornsala, sem vildi hirða þess
ar bækur, sem hann hafi eytt
miklum tíma í að safna. Og hvað
skyldi hann gera við pcningana-
Stofna nýja jazzhljómsveit?
Loks báru áhrifin af drykkn-
um og deyfilyfjunum, sem skips-
læknirinn hafði gefið honum,
Frensham ofurliði. Hann sofn-
aði.
Þetta kvöld kom hann ekki
til kvöldverðar í borðsalnum.
Engínn tók eftir fjarverti hans
nema Peta, sem hafði svipazt um
eftir honum. Hún hafði ekki í
lengri tíma hitt neinn, sem
henni þótti eins gaman að tala
við. Hún laðaðist að hinni jarð
bundnu skynsemi og köldu skarp
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
skyggni hans. Hann vakti hjá
henni trúnaðartraust, og gerði
lienni auðvelt að opna hug sinn
fyrir sér. Hana langaði til að
tala við hann um Auburn og þær
tilfinningar, sem hún bar til
hans, og spyrja liann álits á því
máli.
Þegar hún gekk út úr borðsaln
um mætti hún þjóninum, sem sá
um klefa dr. Frensham, og
spurði hann eftir lionum. Hún
varð áhyggjufull, þegar hann
sagði henni að lierra læknirinn
’ lægi í rúminu, af því að honum
liefði versnað. Hún ákvað að líta
inn til hans, og athuga hvort hún
gæti gert eitthvað fyrir hann.
Hún barði að dyrum hjá honum,
og heyrði að lrann sagði í nöld
urtón:.
— Hver er þar?
— Það er bara Peta Marley,
kallaði hún. — Mið langaði til
að athuga hvort ég gæti aðstoð
að yður á einhvern hátt. Mér þyk
ir leitt, að yður skuli hafa versn
að.
— Komið þér inn, sagði liann,
og nú var röddin vingjamlegri.
Hún ýtti dyratjaldinu til hlið
ar, og gekk inn. Klefinn var af
ar hreinn og snyrtilegur, en
manninum í rúmlnu virtist samt
vera allt of heitt og líða afar
illa. Petu virtlst hann vera mjög
unglegur, þar sem hann lá þama
með liárið allt í óreiðu, og hita
sóttarroða á holdgrönnu and-
litinu. Hann brosti veiklulega til
hennar.
— Það var fallega gert af yð
ur að líta inn til mín, sagði
hann.
Hún gekk til hans.
— Þér megið ekki gleyma, að
ég hef unnið við sjúkrahús,
sagði hún stolt.
Bros hans varð innilegra.
—. Jæja, Marley hjúkrunar-
kona. Hver er sjúkdómsgreining
yðar?
Hún roðnaði og hló.
— Ég ætla ekki að gera neina
sjúkdómsgreiningu á yður, enda
er ekki hægt að ætlast til slíks
af hjúkrunarkonu. En ég vildi
gjarnan geta orðið yður að ein-
liverju liði.
— Mér líður strax betur í
návist yðar, sagði liann kurteis-
lega.
Og þetta voru ekki bara gull-
hamrar. Peta Marley leit ljóm-
andi vel út í kvöldklæðnaði og
það var gaman að horfa á hana.
Hún var í fallegasta kjólnum,
sem hún átti, fölrauðum chiff-
onkjól með hvítum rósum, sem
hún hafði sjálf saumað. Hún var
lagin við saumaskap, og liafði
lagt hart að sér við að sauma
sér nokkra fallega- kjóla áður
en hún fór til Indlands með Brad
ley hjónunum. Aubum Lyell
hafði fundizt þessi kjóll mjög fall
egur, og hafði ekkert gert til aðT”'
leyna hana hrifningu sinni; Þó
að hún væri mjög grannvaxinn,
hafði hún afar fagurlega lagað-
an háls, og mjólkurhvítar axlir
hennar vom líka mjög fallegar.
Hendur hennar voru fínlegar, og
ökklarnir grannir. Hún var töfr
andi fögur.
—. Þér ættuð að vera uppi atS
dansa við alla ungu mpnnina,
sagði hann. ,
— Mig langar frekar tii aS
tala við yður.
— Þér sláið mér gullháiiira.
— En yður langar aúðvitaí
ekkert til að tala, þar sem yður
líður svo illa.
— Ég finn enn betur til kval
anna, ef ég ligg hér einn. -
Hún virti fyrir sér hitasóttar
gljáandi augun og eðlilegan lit
arhátt hans og hristi höfuðið
áhyggjufull.
— Getur skipslæknirinn ekki
hjálpað yður eitthvað?
— Nei, ekkert. En ég er viss
um að mér líijur betur á morg
un. Þessi kvalaköst koma og
fara, ég hef haft þau alveg síð
an ég kom úr frumskógunum. Svo
er ég betri inn á milli. Ég er
minnsta kosti viss um að ég lifi
a£ nóttina!
Hann henti gaman að veiklnd
um sínum, en Beta skildi vel, að
innst i nni var hann dálítið
hræddur og órólegur. Hræddur
vegna þess, að hann, sem var
___Eg verð að klára þetta, annars fæ ég ekki túkaliiim, se6i
hann pabbi var búinn að lofa mér.
MEANWHILE ...lN THE PENTAGON...
WHOM DOES HE
__ Olson, Ieiðist þér að borða með mér
off tveim karlmönnum?
__ Það er alltaf gaman að kynnast þeim
mönnum, scm þér bjóðið að borða fröken
Callioon.
— Hvað um það ef ég segði þér að leyfa
einum að fara á fjörumar við þig?
Á meðan í hermálaráðuneytinu.
Yfirmaðurinn vill vita livort eitthvað
nýtt er á prjónunum.
— Hvem vill haim nú fá?
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 2í. marz 1964 15