Alþýðublaðið - 07.05.1964, Page 8

rjggpiHUiimiiiiiiiimmiiiiiiiiiiit.iiiiiimfiiiiiiiiiiiiimmimmiitiiiii»iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaMiliimiiiftimiiiiiiiimiii iiiiiimmiiiiiimiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiuiiiiti'iioiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiB ^
Parísarbréf frá Svövu Sigurjónsdóttur
KVIKMYNDALÍF í PARÍS
París 28, apríl 1964
AÐ HEYRA talaS um kvik-
myndir á íslandi sem listgrein
er mjög sjaldgæft. Heima fara
menn aðallega í kvikmyndahús
til að dreifa tímanum. Þeir gá
í einhverju dagblaðanna, hvaSa
myndir eru sýndar og velja
svo eina úr sem margir frægir
og góðir leikarar eru í .Um
leið hugsa þeir: „Eg tírúi ekki
öðru, en þessi sé góð, fyrst
slíka leikara má sjá í henni“.
Eftir leiksýninguna er gjarnan
rætt um myndina, um efni
hennar og frammistöðu leikara
Engum dettur leikstjórn í hug,
hversvegna myndin var gerð,
né hvernig hún skeri sig úr
öðrum myndum.
Hér í París er þessu á allt
annan veg farið. Oft heyrist
sagt meðal íslendinga, sem
hafa ekki sézt nýlega: „Hefur
þú menntað þig eitthvað upp á
síðkastið?“ — „Já ég fór um
daginn á nýju myndina eftir
Bunuel. Hún er mjög góð, eins
og hans er von og vísa. Tekur
hann þetta (nefnda) vandamál
fyrir á nýjan og mjög athyglis-
verðan máta. Þú mátt alls. ekki
láta hana fara framhjá þér“.
Það er kannski rangt að bera
saman kvikmyndalífið í París
og Reykjavík. Hérna eru 272
kvikmyndahús, en í höfuðborg
okkar íslendinga eru þau tíu.
Sum bíóin, þar á meðal „La
Cinémathéque Francaise", —
sem heldur uppi kynningum á
myndum, er gengið hafa um
heiminn, — taka sig oft til og
sýna einungis kvikmyndir frá
einu landi eða eftir einn leik-
stjóra. Áhugamönnum um kvik
myndaleik gefst því góð-
tækifæri til að kynna sér verk
hvers höfundar. Þannig hafa
margir erlendir leikstjórar,
t.d. Ingamar Bergman, hlotið
feiknavinsældir hér í Frakk-
landi.
Kvikmyndahúsin opna mórg
hver um hádegi og sýna svo
stanzlaust fram á kvöld. Menn
geta því horft á sömu mynd na
allan liðlangan daginn. Verðið
er mjög misjafnt, og fara mð-
arnir eins og ekkert upp í
hundrað krónur. í ódýru bíó-
unum eiga menn auðveldlega
á hættu, þegar verið er að sýna
góðar myndir, að þ«rfa að
standa út alla sýninguna, því
að þau eru fyllt eftir kostum.
í kvikmyndahúsin fara flestir
á kvöldin. Aðgöngumiðar eru
seldir rétt fyrir næstu sýningu,
um leið og húsið hálftæmist,
Þar af leiðandi má oft sjá um
50 metra langar þrefaldar bið
raðir út á götu, jafnt í rigningu
sem sólskini. Til þess að þessu
fólki leiðist ekki of mikið, fara
amerískir bóheimar, einn eða
fleiri saman, að syngja fyrir
það amerísk þjóðlög og leika
undir á gítar. Þeir lifa ein-
göngu á þessu starfi, og hver
þeirra hefur sína stúlku til að
ganga um biðraðirnar og safna
saman peningum. Þetta er
flestallt ungir strákar, sem
ganga um í skíðapeysu og galla
buxum. Söngur þeirra er furðu
góður og tíminn er því fljótur
að líða.
Rétt áður en aðalmyndin
hefst, eru sýndar auglýsingar-
myndir í sambandi við sælgæti,
sem selt er um leið. Menn fá
þá að sjá Kleopötru bjóða
Cesari sínum heimsins beztu
karmellur og svo framvegis.
Margir kvikmyndahúsgestir
hafa varann á fyrir þennan
hluta sýningarinnar. Þeir hafa
nefnilega tekið með sér eitt-
hvert skemmtilegt lestrarefni, . .
sem þeir sökkva sér niður í.myndinni ..Dagbok vmnukonu .
í „La Cinémathéque Franga-sem fengið hefur mjög góða dóma
ise“ eða „Sínematekkinu", einshér.
og landarnir kalla það oftast
Hérna sjáum við Jeanne Mor-
eau í hlutverki vinnukonunnar í
nær, eru þrjár mismunandi
myndir sýndar á kvöldi. Tækni
þessara gömlu mynda er stund
um verri en nú gerist. Aftur á
móti eru þær sjálfar oftast nær
frábær listaverk, sem veita leik
stjórunum ævarandi frægð.
„Sínematekkið" er stofnun, er
safnar góðum myndum, sýnir
þær og lánar stundum út. Stofn
un þessi beitir sér og fyrir
mörgum öðrum málefnum. Með
al annars hefur hún heiðrað,
rétt við og endurlífgað ýmsa
gamla fræga afdankaða lista-
menn. í þessu sambandi má
Nú skulum við athuga nokkr
ar kvikmyndir, sem nýlega
hafa verið frumsýndar hér og
vakið hafa mikla athygli. Þar
á meðal eru frönsku myndirn-
ar Les Parapluies de Cher-
bourg, Le Journal d’une
Femme de Chambre, Judex, Le
Feu Follet; enska myndin Tom
Jones og sænska myndin Tystn
aden.
„Les Parapluies de Cher-
bourg“ eða „Regnhlífarnar i
Cherbourg“ er eftir unga
snillinginn Jacques Demy
Hann hefur einnig gert kvik-
myndina ^Lola", sem sýnd var
í Gamla bíói síðastliðið sumar.
Demy er sagður vera „néoréla-
list poétique“ eða í beinni þýð
ingu skáldlegur ný-raunsæisti
og hafa skapað nýja stefnu í
kvikmyndagerð. Nýjung hans
er meðal annars að láta leik-
arana tóna allt, sem þeir segja.
Þetta kemur vel fram í þess-
ari síðustu mynd hans, sem er
með breiðu tjaldi og í litum.
Myndin gerist í hafnarborg
á vesturströndinni. Cherbourg.
Borg þessi er aðallega þekkt
fyrir rigningu, hvergi' er sagt
rigna meira í Frakklandi en
þar. Aðalsöguhetjurnar er ung
stúlka og móðir hennar, sem
á regnhlífarverzlun. Unga stúlk
an verður ástfangin af bílavið
gerðarmanni. Þau lifa saman
hamingjusöm, þar til að hann
er kallaður til Alsír í herinn.
Stúlkan er ófrísk og giftist í
vonleysi sínu eina manninum,
sem hún treystir til að gangi
barninu í föðurstað. Myndin
er að sumu leyti beint fram-
hald af „Lolu“, því að fóstur-
pabbinn er enginn annar en
vonbiðill Lólu.
Mynd þessi er mjög góð og
hún fékk Louis Delluc kvik-
myndaverðlaunin í ár. Það fer
vel á að hafa myndina tónaða,
miklu betur en menn geta hald
ið að fyrra bragði. Hún er
mjög falleg, hugljúf og lýsir
vel fínum tilfinningum. Leikar
arnir eru sérstaklega vel hæfir
í hlutverk sín. Þeir helztu eru
Catherine Deneuve, Anne
Vernon, Nino Castelnouvo og
Marc Michel.
„Le Journal d’une Femme de
Chambre" eða „Dagbók vinnu-
konu“ er gerð af snillingnum
Bunuel, sem er Spánverji.
Hann hefur gert fjölda góðra
(Framhald á 10. síðu).
minnast á Buster Keaton. —
Væri ekki upplagt að stofna
vinafélag Sínematekksins á ís-
landi til að gefa öllum íslend-
ingum kost á að sjá þessi frá-
bæra listaverk?
H
ai
L
D
b;
F
u;
h;
S
ft
e:
3]
KARLMENN, KARL
Núna stendur kvikmyndahátíðin í Cannes yfir. Hún var opnuð með myndinni „La Chute de
L.Empire romain“ eða „Fall Rómaveldis", sem Sophia Loren leikur í, og er þetta stór sigur fyr-
ir leikkonuna. Meðfylgjandí mynd er af Sophiu Loren í hlutverki sínu.
París, 30. apríl 1964.
Fyrst rætt hefur verið svo mik-
ið upp á síðkastið um nýju
kvenfatatízkuna, er kannski
rétt að gefa karlmönnunum
líka sinn skammt. Engin gjör-
bylting hefur átt sér stað í
þessum málum frekar en endra-
nær, karlmenn þurfa sem áð-
ur að ganga í- þungum heitum
flfkum á sumrin og svo fram-
vegis, en nú eiga þeir að reyna
að yngja sig sem mest upp með
klæðaburði.
sa
Núna ræður brezk tízka
mestu í París í sambandi við
karlmannafatnað. Hún hefur þá
stefnu að lengja og grenna
karlmanninn. Jakki hans á að
hafa venjulega axlabreidd, lítil
horn á kraganum, vera síðari
en tíðkazt hefur, falla að hlið-
unum, hafa fellingu í bakinu og
opnast framan að neðanverðu.
Buxurnar eiga að vera sem áð-
ur mjóar, þröngar og án upp-
brota. Vesti eru nokkuð í tízku.
í sportklæðnaði er allt í
tízku, sem þykir þægilegt, og
þessi fatnaður er gerður úr
þunnu efni, svo sem „tvíd” frá
Bretlandi og Hjaltlandi, svo og
gabardíni.
Litavalið er fjölbreytt í ár.
Helztu tízkulitirnir eru móleit-
ir, og allskonar brúnir. Gráu
og bláu ber enn mikið á, en
grænu og purpurarauðu einung
is i sambandi við sportfatnað.
Á skyrtum eru aðallitirnir
„viskí”-litt og gulbrúnt. Mikið
er og um köflóttar og röndóttar
skyrtur. Með þeim þykir fal-
legt að nota græn slifsi.
a
ekk
að
um,
þes
kve
lest
myi

ftiitit 11111111111^1111111111111111111111111111 ii iiiniiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiiniiim in iuiimimiiituaniir i
ALÞÝÐUBLAÐIÐ